Ημερομηνία δημοσίευσης: 20 Φεβρουαρίου 2018
Ξεκινώντας το παρακάτω κείμενο, θέλω να δηλώσω τεράστιος φαν του David Lynch, του Twin Peaks και της Audrey Horne. Μπράβο στους μάστορες για ένα από τα πιο εμπνευσμένα ονόματα στο ληξιαρχείο και κυρίως, γιατί, ενώ η αύρα έχει μια μυστηριώδη, σέξι και σκοτεινά σουρεαλιστική αύρα (ελέω Twin Peaks και Audrey Horne), οι κύριοι κράτησαν τη σέξι πλευρά του τετράπτυχου και μπόλιασαν με το καλύτερο μοντέρνο Heavy Rock/Metal και το φετινό album τους. “Blackout”, κυρίες και κύριοι, στη σύγχρονη φασαριόζικη πραγματικότητα και όχι στην κωμόπολη των 51.201 κατοίκων του Twin Peaks, με ήχο για να ρίξει κάθε άσκοπη ασφάλεια και να λούσει με riffs, solos, ρεφρενάρες, vibes για πολλά κιλά ιδρώτα και ένα τσούρμου φρέσκων μικρών ύμνων την καθημερινότητά μας.
Τα μαθήματα των Iron Maiden τα πέρασαν μετ’ επαίνων, μένει η ανοιχτή συστατική επιστολή. Το κάθε σκάσιμο στα τύμπανα έχει τη στόφα των μεγάλων, ο ήχος έχει live χροιά, το songwriting είναι σε mood best of και η ατμόσφαιρα είναι η soundtrack ακολουθία της Lynch-ικής Audrey, όταν βγαίνει χωρίς να υπολογίζει το κοντέρ του αλκοτέστ. Οι κιθάρες κόβουν και ράβουν, τα synths έχουν μόνο rock άποψη και η πασαρέλα του groove που χαρακτηρίζει το “Blackout” μπορεί να μας κάνει όλους να νιώσουμε μοντέλα. Άλλωστε, η ίδια η μπάντα ηχογράφησε κάθε δευτερόλεπτο με τον αέρα γεμάτης αρένας, εισόδου στο rock n’ roll hall of fame και κερδισμένου πρωταθλήματος στα t-shirts των οπαδών ανά τον κόσμο.
Το flow στις φωνητικές γραμμές ακολουθεί ενστικτωδώς τη μυστική συνταγή που διέπει το μελωδικό χάρτη του Rock κόσμου και δε γνωρίζει ιδιώματα. Οι Audrey Horne ακούγονται κυρίως σαν Audrey Horne, αλλά ο ακροατής μπορεί να ανακαλύψει ηχοχρώματα και άποψη από Pop Punk μέχρι Heavy Metal. Το αεροπλάνο του “Blackout” απογειώνεται και δεν προσγειώνεται ποτέ. Από τους βαπτισμένους με τον αγιασμό των 80’s έλικες του “This is War” το χαμόγελο μόνο διογκώνεται, το air singing γίνεται μόνο με κλειστά μάτια και το air guitar γνέφει συνωμοτικά στους αόρατους δαχτυλισμούς της κληρονομιάς των Maiden. Το ταπεραμέντο της Audrey του Lynch και κάθε ντίβας με άποψη εκρήγνυται στο “Audrevolution” και τα Rory ακούσματα ενσαρκώνονται στο ομότιτλο. Ένας μπουφές μόνο με γεμάτα πιάτα- τα γκουρμέ δεν είναι της παρούσης- που από ότι φαίνεται από τις ανελέητες ακροάσεις δεν πέφτει καθόλου βαρύς!
Έχει άλλωστε και επιδόρπιο και μια μεγάλη ποικιλία χωνευτικών λικέρ. “Midnight Man”, ως η υποψηφιότητα για την επόμενη μεγάλη ικετευτική παραγγελιά σε κάθε αδαή (και μη) DJ, “California” γιατί έχουμε και τραγουδάρες και εκατό κιλά στυλ, “Satelight” για το Stone Sour-ίζον έπος του σύγχρονου φλερτ, “Naysayer” για την ανατίναξη του μετρονόμου σε μια ελεύθερη πτώση στην πιο ουσιώδη heavy metal μανιέρα που έχω ακούσει ποτέ. Ο σκληρός ήχος γιορτάζει, με το δίσκο να αφορά κάθε άνθρωπο που άκουσε οποιαδήποτε μπάντα έβαλε βύσμα σε ενισχυτή. Πως θα ‘θελα να δω τον Ozzy να κρυφοκοιτάζει τις ηχογραφήσεις του “Midnight Man”, το Mike Patton να ανοιγοκλείνει τα μάτια με κάθε τσαχπινιά του “California”, τους Murray/Smith να θυμούνται την ίδια τους τη φρεσκάδα, την «πραγματική» Audrey Horne να τραγουδάει καπνίζοντας το “This One” . Αλλά κυρίως πως θα ‘θελα να δω τη μπάντα να αποτυπώνει όλα αυτά τα πάθη, που ξυπνάει το τελευταίο τους πόνημα, επί σκηνής.
Υπάρχει μια φάση πληρότητας, η οποία δεν αδρανοποιεί. Αντιθέτως κλοτσάει τόσο δυνατά, που η πράξη γίνεται αυτοσκοπός και η επιτυχία μονόδρομος. Η μπάντα γράφει τραγούδια που έχουν τις υποδομές, τις δομές και τη σφραγίδα της πιο μη διεφθαρμένης πολεοδομίας να γίνουν προέκταση των χειλιών κάθε ανθρώπου που αγάπησε αυτή τη μουσική. Η εκτόνωση και το feel good vibe δεν είναι για να περνάμε την ώρα μας, είναι συστατικό του ευ ζην και οι μπάντες που το προσφέρουν αυτό κάνουν ένα αθόρυβο λειτούργημα με τους ενισχυτές στο τέρμα. Οι Audrey Horne έγραψαν ένα δίσκο για να αποδοθεί στις σκηνές όλου του κόσμου και να γίνει πανικός. Ας τον μελετήσει κάθε μελωδός του 2018, είτε παίζει ραδιοφωνικό Rock, είτε Heavy Metal, είτε N.W.O.A.H.M, είτε ρεμπέτικα. Μελωδοί του κόσμου, ιδού το πώς γίνεται.
Είναι μεγάλη η γκάμα της μουσικής που φτάνει στα αυτιά των δικών μας γενεών, αλλά who cares? Εμείς κάνουμε το φωνακλάδικο-μελωδικό και singalong-άτο Rock n’ Roll την τελεία στην υπογραφή του logo μας και με ένα δίσκο γεμάτο μπλε φλόγες από φλαμπέ σφηνάκια, παραδίδουμε νωρίς –νωρίς το δισκογραφικό δωράκι του 2018. Αυτοί είναι οι Audrey Horne, αυτή είναι η μαγεία της έμπνευσης του ονόματός τους, αυτό είναι το παιδί κάθε έργου που ταρακούνησε κόσμο, που στέρεψε βανάκια με μπύρες, που έβαλε φωτιά στο μουλιασμένο κοινό που ψάχνει πως θα φτιαχτεί χωρίς να υπεραναλύσει τίποτα. Όλα είναι εδώ και έχουν τον αυθορμητισμό της νύχτας, τη διαύγεια του καλά διαβασμένου και το hangover της επιτυχίας- αυτό που δεν ξεκινάει με το «δε θα ξανά…» αλλά με το «πότε θα ξανά…;» . Αν φοβάστε τις πτύσεις, να ξέρετε εκ των προτέρων ότι στο “Blackout” η προσγείωση απαγορεύεται. Ίσως αυτή είναι και η κίνηση ματ για το εθιστικό του όλου εγχειρήματος. Δίσκος κονκάρδα στο νέο έτος, με σοβαρή υποψηφιότητα για μετάλλιο στην αποτίμηση της δεκαετίας.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
