Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Ιουνίου 2017
Η μείωση της ποσότητας του doom metal που επιτελέστηκε στον προηγούμενο δίσκο, "The Girl With The Raven Mask", ολοκληρώνεται εδώ πέρα. Πλέον, αφαιρέθηκε επιμελώς και ηθελημένα, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ολοκληρωτικά η 70's αισθητική, κάτι που γίνεται αντιληπτό από την πρώτη στιγμή της ακρόασης.
Γίνεται άμεσα αντιληπτό πως το hammond πλέον παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις συνθέσεις, ενισχύοντας τις γλυκές μελωδίες που κυριαρχούν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Και από τη στιγμή που γίνεται αυτό, γίνονται εύκολα προφανείς οι επιρροές από Uriah Heep κυρίως, και Deep Purple, κάτι στο οποίο ευθύνεται κυρίως το hammond και ο τρόπος που χρησιμοποιείται, παρά από τις συνθέσεις αυτές καθεαυτές. Μιλάμε για στοιχεία που υπήρχαν και στο "The Girl...", μόνο που βρίσκονταν σαν αποσπάσματα ανάμεσα στο doom metal, το οποίο doom εδώ (όπου υπάρχει) έχει μεταλλαχτεί σε doom rock.
Βἐβαια, αυτή η συνύπαρξη αποσπασμάτων και ανακατεμένων στοιχείων στο προηγούμενο άλμπουμ του αφαιρούσε κάποιους πόντους, λόγω του γεγονότος πως έχανα τη συνεκτικότητα του ακριβώς για αυτόν το λόγο. Έτσι λοιπόν, παρατηρείται το γεγονός πως αυτό το άλμπουμ διατηρεί μια ξεκάθαρη και συγκεκριμένη κατεύθυνση από την αρχή μέχρι το τέλος του, με αποτέλεσμα να ακούγεται και να φαίνεται ξεκάθαρα πιο συμπαγές, συνεκτικό και άμεσο από τον προκάτοχό του.
Μια επισήμανση είναι η πολύ καλή δουλειά του κυρίου Mats Rydström στο μπάσο, καθώς ήταν εμφανές ότι ο Leif Edling αδυνατούσε εντελώς να προσφέρει παικτικά στο άλμπουμ, λόγω της ασθένειάς του. Για τους υπόλοιπους, δε χρειάζεται να εκθειάσουμε την προσφορά τους για ακόμα μια φορά, θα ήταν ανούσιο. Πάντως, ακόμα και στο συνθετικό μέρος, ο Leif δεν ανέλαβε τα πάντα, καθώς έγραψε τα 6 από τα 8 κομμάτια του δίσκου, χωρίς όμως να φαίνεται κάποια διαφορά στα κομμάτια που έγραψαν ο Marcus Jidell και η Jennie-Ann Smith, κάτι που αποδεικνύει ότι αυτή η ολική μεταστροφή του ήχου έγινε με σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας, και σίγουρα μέσα από ομαδική δουλειά. Ακόμα και να μην ισχύει αυτό, ο δίσκος είναι τόσο δεμένος και ομοιογενής, που δύσκολα θα πίστευε κάποιος ότι υπήρξε κάποια έντονη διαφωνία, είτε στην αλλαγή κατεύθυνσης, είτε στις συνθέσεις, είτε σε οποιονδήποτε άλλο τομέα.
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
