Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Καλώς τον κι ας ΔΕΝ άργησε! Ο Γερμανός τροβαδούρος της αγάπης, το πιστό σκυλί του Blackmore, ο ακούραστος, ο υπερπαραγωγικός, ο ουσιώδης, ο ένας, ο μοναδικός, το καμάρι του Bochum. Ο Axel Rudi Pell κυρίες και κύριοι! Συμπληρώνονται 35 χρόνια καριέρας φέτος από την εποχή του ντεμπούτου “Wild Obsession” και 20 δίσκους μετά, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα και οι φανατικοί οπαδοί αλλά και εχθροί του συνεχίζουν το δικό τους μοτίβο ανταλλαγών απόψεων. Οι μεν έχουν να αντιτάξουν ότι ναι μεν έχει πάνω από 200 κομμάτια στα οποία δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΕΤΡΙΟ (θέλει όντως προσπάθεια αυτό) και ότι όλοι του οι δίσκοι είναι ποιοτικοί στη χειρότερη ως θεϊκοί σε κάποιες περιπτώσεις. Από την άλλη, οι πολέμιοι του έχουν να αντιτάξουν ότι το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι το εξώφυλλο, οι τίτλοι τραγουδιών και οι στίχοι κι ότι στην ουσία ακούνε το ίδιο άλμπουμ ξανά και ξανά και ξανά. Και ρωτάω εγώ μια και τα παραδείγματα είναι πολλά. Όταν κάτι μένει ίδιο θέλετε αλλαγή. Όταν κάτι αλλάζει το θέλετε να μείνει ως είχε. Γιατί λοιπόν να αλλάξεις κάτι το οποίο ούτως ή άλλως σε έχει κάθε φορά στον αφρό και στην τελική αυτό είναι που ξέρεις να κάνεις καλύτερα;
Ο Axel έχει ένα μεγάλο καλό το οποίο λίγοι έχουν πάρει χαμπάρι. Δεν υπερβάλλει παρότι κιθαρίστας και μάλιστα της σχολής του Blackmore. Θέλετε από σεβασμό στον Δάσκαλο του; Θέλετε γιατί κάποιοι λένε ότι δεν μπορεί να σολάρει ικανοποιητικά και το κρατάει όσο γίνεται πιο στρωτό; Θέλετε γιατί η ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει; Παρ’όλα αυτά το αποτέλεσμα παραμένει και έχει ως εξής: ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ο Γερμαναράς κάνει το θαύμα του και μας προσφέρει ένα πανέμορφο άλμπουμ το οποίο είναι καθαρά θέμα γούστου αν θα σας αρέσει περισσότερο ή λιγότερο σε σχέση με τα υπόλοιπα της τερατώδους δισκογραφίας του, στην οποία δεν υπολόγισα καν τα δυο άλμπουμ διασκευών “Diamonds Unlocked” και τα έξι άλμπουμ με τις μπαλάντες με τα διάφορα καλούδια που έχουν μέσα. Βασικό μυστικό της αντοχής του χρόνου του Axel στο χρόνο φυσικά, δε θα μπορούσε να είναι και το σταθερό line-up που έχει. Το έτερο σκυλί του πολέμου δίπλα του από την αρχή, ο μπασίστας Volker Krawczak, έχει ζήσει όλη αυτή τη διαδρομή μαζί του από το 1989! Από το 1998 με την έλευση του Johnny Gioelli στα φωνητικά και του ΠΑΙΧΤΑΡΑ Ferdy Doernberg στα πλήκτρα (Rough Silk λέμε και κλαίμε) το πράγμα ίσιωσε κι επισήμως.
Το 2013 ήρθε και η τελευταία αλλαγή, με τη θέση πίσω από τα τύμπανα να καλύπτεται από το ΤΕΡΑΣ Bobby Rondinelli, έτσι καταλαβαίνετε ότι μία σύνθεση με τέτοιους παίκτες, άμεσα ελαχιστοποιεί την όποια πιθανότητα λάθους. Το 20ο (ΕΙΚΟΣΤΟ) όπως είπαμε άλμπουμ του ονόματι “Risen Symbol” με ένα φοβερό εξώφυλλο που μας παραπέμπει στο “Black Moon Pyramid” το 1996, ενισχύει λίγο παραπάνω το χρώμα της φωτιάς που χρησιμοποιεί ο Axel στα τελευταία του άλμπουμ, σε σχέση με το έντονο μωβ που υπήρχε για μεγάλο διάστημα της καριέρας του. Κλασική εισαγωγή (“The Resurrection”) που οδηγεί σε φοβερό εναρκτήριο κομμάτι (“Forever Strong”) και ένα ακόμα πιο πιασάρικο στη συνέχεια (“Guardian Angel”) και το παιχνίδι έχει κερδηθεί από τα αποδυτήρια σε κλίμα Μπουντεσλίγκα με γεμάτες εξέδρες σε κάθε αγώνα. Πάρε και οριεντάλ διασκευή στο έπος “Immigrant Song”, κι έτσι αν μη τι άλλο το “Risen Symbol” έχει μπει ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ με τις συνθήκες ακρόασης του άμεσα αποδεκτές και εύφορες για τον μέσο ακροατή. Ξεχάστε τα παραπάνω περί ιδίων άλμπουμ και τα συναφή, απολαύστε την ακρόαση σαν να ακούτε τον Axel για πρώτη φορά. Θα βρείτε θησαυρό στο δίσκο, ένα δίσκο που παρότι διαρκεί σχεδόν μία ώρα (57’ για την ακρίβεια) δεν θα σας κουράσει.
Axel Rudi Pell - photo credits Kai Hoffmann
Τονίζω ότι είμαι ιδιαίτερα σπαστικός με την περίπτωση του Axel, καθώς είμαι από τους λίγους –μπορεί και ο μόνος, που ξέρεις- που θυμάμαι απ’εξω κάθε σημείο στα 200+ κομμάτια του (αυτά που είναι ολόϊδια ντε) και που όποιο σημείο κι αν ακούσω, θα σου πω «είναι το τάδε κομμάτι στο τάδε άλμπουμ». Επειδή δεν είναι και πολύ νορμάλ να τρώτε όλοι τη δική μου πετριά μαζί του, τονίζω τα παραπάνω ως δείγμα ότι ο δίσκος είναι πραγματικά πολύ αξιόλογος ακόμα κι αν δεν είστε υπέρ των δίσκων κιθαριστών. Βέβαια ο Axel διαφέρει επειδή όπως είπαμε δεν αρχίζει να σολάρει κι όποιον πάρει ο Χάρος. Μιλάμε για πλήρως απενοχοποιημένο heavy metal με δεδομένες hard rock καταβολές, όπως θα το έπαιζε ένα συγκρότημα των ‘80s που εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια χωρίς να το φάει η λήθη του χρόνου. Ο δίσκος συνεχίζει ακάθεκτος με τραγουδάρες τύπου “Darkest Hour”, “Hell’s On Fire” και το σπιντάτο “Right On Track”, ενώ το 10λεπτο “Ankhaia” δείχνει ότι όταν η μπάντα αφήνεται ελεύθερη, μπορεί να μεγαλουργήσει, μη φοβούμενη να αφήσει το κομμάτι να μεγαλώσει. Η μπαλάντα “Crying In Pain” πιστοποιεί την «παράδοση» του Γερμανού τραγουδοποιού να κάνει το ακροατήριο του να «λιώνει» σε ανάλογες στιγμές σε υψηλές θερμοκρασίες.
O Johnny Gioeli «κουβαλάει» τη μπάντα σε όλο το δίσκο, με την γνώριμη και γεμάτη νεύρα φωνή του, τρομερές ερμηνείες και χρώμα, που μέχρι το τέλος του δίσκου με το “Taken By Storm” αφήνει το στίγμα του, ενώ το rhythm section των Krawczak/Rondinelli και τα πλήκτρα του Doernberg είναι για Όσκαρ. O Axel Rudi Pell όπως και στα προηγούμενα πρόσφατα άλμπουμ του, μας δείχνει ότι είναι σε μεγάλη φόρμα, κάνει όπως πάντα το λιγότερο να μοιάζει περισσότερο και μας προσφέρει ένα παραπάνω από αξιολογότατο άλμπουμ στον μακρύ κατάλογο του, το οποίο πιστεύω θα αρέσει πάρα πολύ ακόμα και σε άτομα που δεν έχουν έρθει ποτέ σε επαφή μαζί του. Μετά από 20 άλμπουμ και 35 χρόνια, θα περίμενε κανείς κάπου να κάνει έκπτωση συχνότητας κυκλοφοριών και ποιότητας, αλλά ο τύπος δεν καταλαβαίνει Χριστό πραγματικά, κι όσοι και όσο επιμένουν να ασχολούνται με οτιδήποτε τον αφορά και δεν έχει να κάνει με του μουσικό μέρος, συνεχίζουν να βλέπουν την πλάτη του, όσο αυτός και το σπουδαίων παικτών συγκρότημα συνεχίζουν το δρόμο τους ακάθεκτοι. Εύχομαι πραγματικά να γίνει κάτι και να τον δούμε σε κάποιο φεστιβάλ κάποια στιγμή, έστω για μια φορά, η σπουδαία καριέρα του πρέπει να οπτικοποιηθεί στα μάτια μας.
Ο βαθμός καθαρά ενδεικτικός, προσθέστε ή αφαιρέστε ότι θέλετε βάσει συνόλου δισκογραφίας ή προτίμησης/απέχθειας προς το πρόσωπο του.
Βαθμολογία: 84/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
AXEL RUDI PELL - Risen Symbol
Steamhammer / SPV
Release: 14 June 2024
Comments
