Ημερομηνία δημοσίευσης: 12 Ιουνίου 2019
Η επιστροφή των Baroness είναι γεγονός, μετά το “Purple” του 2015 συνεχίζουν να ασχολούνται με τα χρώματα (ένα “έθιμο” που το ξεκίνησαν από την αρχή της καριέρας τους ). Όπως και την προηούμενη φορά που βάφτισαν τον δίσκο τους όχι με ένα αλλά με δύο χρώματα (“Yellow & Green” του 2012) μας παρουσιάζουν ένα δίσκο που περιέχει 17 τραγούδια.
Ο αριθμός των τραγουδιών μην σας τρομάζει γιατί το “Gold & Grey” διαρκεί μία ώρα. Πράγμα που σημαίνει ότι τα τραγούδια είναι μικρά σε διάρκεια. Βέβαια συνεχίζει και είναι αρκετά μεγάλο . Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι συγκροτήματα που δημιουργούν ένα δίσκο με μεγάλη διάρκεια παίρνουν ρίσκο εξ’ αρχής .Δυστυχώς δεν έχω να σας αναφέρω πολλούς δίσκους με μεγάλη διάρκεια που να είναι άρτιοι. Συνήθως υπάρχουν τραγούδια μέσα τους που απλά θα μπορούσαν να λείπουν χωρίς να χαλάσει η ροή του δίσκου αλλά αντιθέτως θα διορθωνόταν.
Το “Gold & Grey” δεν συγκαταλέγεται μέσα στους δίσκους μεγάλης διάρκειας που δεν έχουν προβλήματα. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση καταλαβαίνεις ότι πολλά από τα τραγούδια θα μπορούσαν να μην υπάρχουν, με πολλά από αυτά να λειτουργούν σαν αχρείαστες εισαγωγές που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σε αποσυντονίζουν. Μιλάμε δηλαδή για έναν άνισο δίσκο. Υπάρχουν τραγούδια που δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο των Baroness, τραγούδια που θα μπορούσαν να ακουστούν και από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το συγκρότημα και να τους αρέσουν εξίσου με κάποιον που τους ακολουθεί χρόνια.
Δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι πλέον ο ήχος τους κινείται σε πιο Rock μονοπάτια διότι νομίζω ότι είναι κάτι που φαινόταν εδώ και αρκετά χρόνια και το θεωρώ δεδομένο. Περίεργο θα μου φαινόταν να έπαιζαν όπως στους πρώτους δίσκους και όχι αυτό. Για να μην παρεξηγηθώ δεν με χαλάει καθόλου, αντιθέτως νομίζω ότι έχουν βρει την ταυτότητα τους που τους κάνει μοναδικούς. Η χαρακτηριστική φωνή του John Baizley (κιθάρα, φωνή) με όλες τις ατέλειες της είναι εδώ, τα χαρακτηριστικά riff τους είναι εδώ. Πρέπει να πω ότι η αντικατάστη του Peter Adams από αυτήν της Gina Gleason στις κιθάρες ότι δούλεψε. Μάλιστα κάνει και κάποια δεύτερα φωνητικά που δίνουν ωραίο χρώμα στις εκάστοτε συνθέσεις.
Για το τέλος άφησα το θέμα της παραγωγής που ειλικρινά με απογοήτευσε πολύ αυτό που άκουσα. Την θεωρώ κάτω του μετρίου, πράγμα που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την ροή και την ακρόαση του “Gold & Grey”. Αφήνω έναν αστερίσκο μήπως είναι θέμα του streaming promo (χειρότερο τρόπο προώθησης του δίσκου δεν θα μπορούσαν να βρουν, ξεκάθαρα) και όταν πάρουμε το “the real thing” στα χέρια μας να ακούγεται καλύτερα. Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε τα πράγματα είναι σκούρα.
Νομίζω ότι στο “Gold & Grey” οι Baroness δείχνουν ένα υπερβάλλον ζήλο που τελικά δεν λειτούργησε. Παρόλη την γκρίνια μου δεν μπορώ να πω ότι ο δίσκος είναι για τα σκουπίδια. Μέσα του περιέχει πολύ καλές στιγμές που όμως χάνονται μέσα στις κακές στιγμές του. Είναι δίσκος που πρέπει να τον ακούσεις προσεχτικά για να ανακαλύψεις τα καλά του σημεία, αν τον ακούσεις στα γρήγορα δεν πρόκειται να σου αρέσει.
Υ.Γ. Αν η παραγωγή είναι καλύτερη στα φυσικά format που πρόκειται να κυκλοφορήσει τότε ο βαθμός που βλέπεται ανεβαίνει μια μονάδα πάνω, μέχρι τότε…
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rockoverdose.gr
Κωνσταντίνος Μπενάς
Comments
