“Όταν το Ελληνικό ρόκ ξαναγενιέται”
Οι Βολιώτες Bazooka, με τους ήχους των Sex Pistols, Clash & The Ramones, αλλά και σε συνδυασμό με τον ψυχεδελικό ήχο, δίνουν γροθιά στο κατεστημένο, με τον επαναστατικό χαρακτήρα και το ύφος που χρησιμοποιούν στην μουσική τους. Θεωρώ πως ο ήχος που χρησιμοποιούν οι Bazooka είναι κάτι που λείπει εδώ και πολλά χρόνια, από τη συγκεκριμένη σκηνή. Ένας ήχος που συνδυάζεται με το στυλ αλητείας, που βγάζουν, και με τη θεματολογία που χρησιμοποιούν, η οποία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Η Punk / Rock μουσική τους, μαζί με τους στίχους τους, δείχνουν ξεκάθαρα την αγανάκτηση της τωρινής γενιάς. Οι στίχοι, μάλιστα, είναι στα ελληνικά, κάτι που είχα πολύ καιρό να ακούσω, καθώς είναι πιο σπάνιο για μια μπάντα να χρησιμοποιήσει ελληνικό στίχο, αλλά ταυτόχρονα αυτό ακούγεται και πιο πιασάρικο. Οι συνθέσεις τους είναι πολύ καλές και μέσα από αυτές φαίνεται ότι κάποιοι σνομπάρουν αυτή την άχρηστη γενιά, προσπαθώντας μάλιστα να την κολλήσουν και στον τοίχο και να την πυροβολήσουν. Βέβαια υπάρχουν και εκείνοι που γουστάρουν αυτή τη γενιά, γιατί είναι punk, είναι rock ‘n roll, είναι rock και γενικά κάτι που ξεχωρίζει. Είναι εκείνοι που δεν γουστάρουν που η κοινωνία βάζει ταμπέλες στη μουσική, στους ανθρώπους και στις ιδεολογίες.
Η μουσική πάντως των Bazooka, σου κολλάει και σε κάνει να θες να ακούσεις τα τραγούδια του δίσκου ξανά και ξανά, ενώ τραγούδια όπως τα “Οθόνη” και “Δεμένος στο Κρεβάτι σου”, μου θυμίζουν την παλιά καλή εποχή του Παύλου Σιδηρόπουλου, που έπαιζε ωραίο ελληνικό Rock ‘n Roll.
Ο δίσκος έχει ψυχή και αποδεικνύει πραγματικά ότι οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να μην έχουν πολυτέλειες, αλλά κατάφεραν να βγάλουν κάτι το αξιέπαινο και κάτι το πολύ ξεχωριστό. Στο σύνολό τους τα 11 κομμάτια του δίσκου είναι αρκετά καλά και ελπίζω μέσα απ’ όλη αυτή την ενέργεια, που διακατέχει τους Bazooka, να μπορέσει να ξαναέρθει στην επιφάνεια η παλιά εποχή της ελληνικής Rock σκηνής, που από τη δεκαετία του 1970 μέχρι και σήμερα έφερε όλη αυτήν την επανάσταση στην μουσική.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Φάνης Βιλαέτης
Comments
