Ημερομηνία δημοσίευσης: 2 Οκτωβρίου 2018
Κοιτάζω το εξώφυλλο του “The Return Of The Northern Moon”. Mαυρίλα και σκοταδισμός. Από τον μακρύ κατάλογό τους το μάτι μου φτάνει μέχρι και το “Grom” του 1996. Βλάσφημοι αλλά και φιλόδοξοι. Ο Adam Darski ανέκαθεν ήταν οραματιστής και παρόλες τις αντιξοότητες που αντιμτώπιζε κατά καιρούς με τις Αρχές, αλλά και τα προσωπικά του προβλήματα υγείας, δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Έχοντας πάντα μαζί του ικανότατους μουσικούς, κατάφερε να μετουσιώσει σε ήχους τις εμπνεύσεις του. Ξεκίνησε τους Behemoth σαν μια extreme black metal μπάντα και επαναπροσδιόρισε τον ήχο τους προς ένα πιο βάρβαρο death metal, το οποίο κρατά και εμπλουτίζει μέχρι σήμερα.
Ο Ιnferno στα ντραμς το 1998 και το “Demigod” του 2004 ήταν το σημείο κλειδί για την ανοδική τους πορεία. Οι δίσκοι που ακολούθησαν ήταν μνημειώδεις, όπως και οι περιοδείες, αλλά το “The Apostasy” και φυσικά το τεράστιο “The Satanist” στέκουν λίγο ψηλότερα. Αυτή η μικρή εισαγωγή και φυσικά η ακρόαση των παραπάνω είναι απαραίτητα για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του “I Loved You At Your Darkest”. Eνός δίσκου με τρομερό εξώφυλλο και έντονη αντιχριστιανική θεματολογία. Ο τίτλος ίσως να παραξένεψε κάποιους στην αρχή αλλά ο Νergal ξέρει πολύ καλά τι κάνει και πως το κάνει. Οδήγησε τους Πολωνούς σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα απλά σεβαστό όνομα στο underground και η επιτυχία του ανήκει.
Κατάφερε να συνθέσει ένα δίσκο που με μια πρώτη ματιά φαντάζει σαν φυσική συνέχεια του προκατόχου του, όσο όμως αυξάνονται οι ακροάσεις το “I Loved You At Your Darkest” γίνεται ολοένα και πιο εθιστικό. Η εισαγωγή του “Solve” λειτουργεί όπως ακριβώς είναι. Εισάγει τον ακροατή στο περιεχόμενο του δίσκου. Και με πολύ επιθετικό τρόπο μάλιστα. Το “Wolves Ov Siberia” φαντάζει ιδανικό για να ανοίγει τις συναυλίες τους και δίνει το στίγμα για το τι θα ακολουθήσει. Αυτό είναι το “God=Dog” με τον όντως παιδικό του τίτλο, που όμως στάζει μίσος. Το διαφορετικό που εντοπίζεται είναι στο “Bartzabel”. Ρεφρέν με καθαρά φωνητικά, μελωδικό και ρυθμικό, καθηλώνει τον ακροατή με τις ψαλμωδίες του και δείχνει την πιο μελωδική στροφή των Behemoth στον τρέχοντα δίσκο.
Το δε “Sabbath Mater” είναι επικό, με ένα έντονο heavy κιθαριστικό σόλο και το ακολουθεί ένα πιο ήρεμο, ατμοσφαιρικό και οργανικό “Havohej Pantocrator” που μόλις ο Νergal ξεστομίσει τη λέξη Lucifer κυριολεκτικά λυσσάει, με τον Inferno να δείχνει την άριστη τεχνική του στα blast beats. Το άλμπουμ σε γενικές γραμμές θα θυμίσει έντονα Moonspell, τόσο στη σύνθεση όσο και στα φωνητικά του Adam. Αυτό διαπιστώνει κανείς τόσο στο “Rom 5:8” (με τη μονότονη όμως δομή του), όπως και στο “Angelvs XIII” με την prog αισθητική παρέα στο black metal ύφος του. Το τέλος ενός σπουδαίου αλλά και πολυσυζητημένου δίσκου έρχεται με το “We Are The Next 1000 Years” που είναι μεν απλό αλλά έχει ιδέες και μελωδία (ξανά) και με το “Coagula” που λειτουργεί σαν outro και έχει κι αυτό τη χρησιμότητά του στο άλμπουμ, όντας μεγαλοπρεπές.
Συνοψίζοντας, στο τέλος της ακρόασης αυτό που μένει είναι η αίσθηση του θριάμβου. Ο Νergal συνθέτει περισσότερο πλέον με τη λογική, το μυαλό και τα συναισθήματά του και λιγότερο με την ορμή που πηγάζει από το μίσος του προς κάθε οργανωμένη θρησκεία (η οποία ασφαλώς και εξακολουθεί να υπάρχει). Διατηρεί ωστόσο την ταυτότητα των Behemoth στο έπακρο προσφέροντας πάντα ποιοτικό death metal, ακόμα κι αν αυτό συνοδεύεται με αθώες φωνές μιας παιδικής χορωδίας. Αυτό που μένει στο τέλος όμως μόνο αθώο δεν είναι. Είναι η επιτομή του ελεύθερου πνεύματος ενός ανθρώπου που θα παίζει και θα εκφράζεται πάντα χωρίς όρια. Το ταβάνι των Behemoth είναι πολύ ψηλά ακόμα.
Βαθμολογία: 93/100
Για το Rockoverdose.gr
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
