Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Το πιο γλυκό prog άλμπουμ της χρονιάς που ελάχιστοι θα ακούσουν και θα αγαπήσουν, αλλά κανείς δε θα συζητήσει.
Όπως θα έχετε σίγουρα καταλάβει από τις κριτικές μου μέχρι τώρα, είμαι τεράστιος fan του prog σε οποιαδήποτε μορφή του. Συγκροτήματα όπως οι Yes, οι Genesis και οι Rush με πήραν από το χέρι όταν ήμουν μικρό παιδάκι και μου έδειξαν τον θαυμαστό κόσμο της προοδευτικής μουσικής. Συνεπώς, θα με δείτε να αρπάζω κάθε δυνατή ευκαιρία να φλυαρήσω για μια νέα prog rock κυκλοφορία.
Στις τάξεις της InsideOut, της θρυλικής δισκογραφικής που έχει στεγάσει στο παρελθόν τα μεγαλύτερα ονόματα του prog, ανήκουν από τον περασμένο Ιούλιο οι Big Big Train, μία εγκληματικά υποτιμημένη μπάντα που -αδίκως- δεν έλαβε ποτέ την εμπορική και κριτική αναγνώριση των συγχρόνων της. Μετρώντας 30 χρόνια ζωής, το συγκρότημα των Greg Spawton και Dave Foster υπήρχε μια σταθερή πηγή ποιοτικής μουσικής για όσους ήξεραν πού να ψάξουν.
Με το φετινό τους 15ο άλμπουμ -αλλά παραδόξως πρώτο σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, καθώς οι προηγούμενοι δίσκοι τους ήταν συνήθως self-released-, οι Big Big Train αντικαθιστούν τον αδικοχαμένο David Longdon -υπεύθυνο για τα φωνητικά στην καλύτερη περίοδο της μπάντας μεταξύ 2010 και 2021- με τον Alberto Bravin των PFM, κυκλοφορώντας έναν αδιανόητα βαθύ και συναισθηματικό δίσκο, που περιέχει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν γράψει ποτέ.
Ο δίσκος περιέχει 8 συνθέσεις με συνολική διάρκεια λίγο περισότερο από μία ώρα και, όπως όλοι οι δίσκοι των Big Big Train, έχει ένα κεντρικό concept που περιστρέφεται γύρω από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας και τις ανθρώπινες σχέσεις. Όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά των Βρετανών είναι εδώ: μεγαλεπίβολες, σε σκοπιά και διάρκεια, prog συνθέσεις, κλασσικές ενορχηστρώσεις, και φυσικά, θερμά και γαλήνια lead φωνητικά και χορωδιακά μέρη.
Ο νεοφερμένος Bravin κάνει φανταστική δουλειά γεμίζοντας τα παπούτσια του Longdon, βάζοντας τη δική του φωνητική σφραγίδα στα κομμάτια του δίσκου, αποτελώντας εκ του αποτελέσματος μια εξαιρετική επιλογή. Το ορχηστρικό κομμάτι είναι όπως πάντα άψογο και άκρως επαγγελματικό, με τις μελωδίες να ξεχειλίζουν από συναίσθημα και να μην έχουν ίχνος περιττής στιγμής.
Εάν το εναρκτήριο “Light Left In The Day” δε σας πείσει ότι εδώ πρόκειται για ένα prog rock αριστούργημα, τότε ίσως ο δίσκος αυτός να μην είναι για εσάς. Το ΣΟΚ που μου δημιούργησε αυτό το κομμάτι με την πρώτη ακρόαση ήταν αρκετό για να με κρατήσει καθηλωμένο μέχρι το τέλος του, δίχως να πάρω ανάσα. Η μαγεία των Βig Βig Τrain ωστόσο δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό το τραγούδι, καθώς η συνέχεια επιφυλάσσει τα φανταστικά “Beneath The Masts” και “Miramare”, αλλά και τη γλυκιά μπαλάντα “Love Is The Light”, έναν άτυπο φόρο τιμής στα προηγούμενα μέλη του συγκροτήματος, ενισχύοντας τη θεματική του δίσκου στο έπακρο.
Το “The Likes Of Us” είναι το ομορφότερο μουσικό άλμπουμ που κυκλοφορεί φέτος, αλλά δε θα δείτε κανέναν να μιλάει για αυτό. Οι συγκλονιστικοί Άγγλοι μας παραδίδουν έναν ώριμο, συμπαγή και άκρως ενδιαφέρoντα δίσκο, αρνούμενοι να μπουν σε καλούπια και εμπορικές μανιέρες και συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που τους άρεσε πάντα: εμπνευσμένο και αυθεντικό μελωδικό prog, για τα αυτιά των ίδιων, αλλά και των λίγων αληθινών οπαδών του είδους, που έχουν απομείνει.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
