BLACK HAWK – “The End of the World”

Οι Black Hawk είναι μια Γερμανική heavy metal, η οποία κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα το έκτο της άλμπουμ. Οι Γερμανοί, αν και υπήρχαν από το 1981 ως το 1997, δεν είχαν σημαντική παρουσία στην δισκογραφία. Μέχρι το 2001, που επανενώθηκαν και ξεκίνησαν να κυκλοφορούν full length albums, με το τελευταίο να είναι το «The End Of The World», το οποίο θα μας απασχολήσει στην συγκεκριμένη κριτική.

Το άλμπουμ ξεκινάει με μια συνηθισμένη και κλασική heavy metal εισαγωγή, που κορυφώνει σιγά σιγά, εντάσσοντας τον ακροατή ομαλά στον ήχο της μπάντας. Ήδη από αυτό το ενάμιση λεπτό καταλαβαίνεις ότι οι Black Hawk μένουν πιστοί στα ‘80s. “Streets Of Terror” το πρώτο κομμάτι και σιγά σιγά αρχίζει να κουνιέται το κεφάλι πάνω κάτω. Όχι κάτι ασυνήθιστο, παρόλα αυτά έχει αυτό το κάτι, αυτόν τον ήχο και το στυλ των ‘80s που σε κρατάει και σε πορώνει. Το “Killing For Religion” κινείται στα ίδια πλαίσια, έχοντας μια σολάρα λίγο μετά το ρεφραίν, το οποίο ομολογώ πως στην αρχή με χάλασε, αν και μετά από κάποιες ακροάσεις άρχισα να το συνηθίζω. Συνέχεια με το “What A World” και τα πράγματα δυστυχώς χαλάνε λίγο. Κουραστικό κομμάτι, το οποίο δεν έχει κάτι να πει, ενώ ακόμη και το σόλο μοιάζει να είναι πολύ κοινότυπο. Στο “Ruler Of The Dark” τα πράγματα προσπαθούν να πάρουν μια πιο πειρατική και Running Wild τροπή, με τις speedεπιρροές να βγαίνουν στην επιφάνεια. Αρκετά καλύτερο από το προηγούμενο το κομμάτι, ενώ τις εντυπώσεις κλέβει το solo του μπάσου και τα solo των κιθαρών που ακολουθούν στη συνέχεια και κάνουν ένα πολύ όμορφο “battle”, πριν ξαναφτάσει το ρεφραίν.

Το “The End Of The World” είναι πιο αργό, πιο επικό, πιο Manowar. Όχι κάτι πολύ συγκινητικό, όμως έχει τις στιγμές του στα ρεφραίν, αν και θα προτιμούσα την φωνή κάπως διαφορετική. Φτάνουμε στο καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. “Screamin the Night”. Πολύ speed και με ένα εξαιρετικότατο ρεφραίν. Τα riffs είναι πολύ ωραία και heavy, έχοντας στην speed-ιά μέσα τους, ενώ ο drummer από πίσω κάνει εξαιρετική δουλειά. Επίσης, σ’ αυτό το κομμάτι το soloείναι πολύ προσεγμένο και σε εμπνέει να ξεκινήσεις τα «ωωω», ενώ το μπάσο, από την άλλη, προσφέρει μια εξαιρετική στήριξη σε όλα τα όργανα, προσθέτοντας την δική του μελωδία.

Στο “Legacy Of Rock” τα πράγματα γίνονται πιο αργά και πάλι, όμως συνεχίζουν να κινούνται στο ίδιο επίπεδο. Αν και το κομμάτι είναι εμφανώς πιο hard rock, έχει μια μαγκιά μέσα του που σε κάνει να γουστάρεις μαζί του. Το “Just like in Paradise” είναι πιο χαρούμενο, λίγο πιο power, λίγο πιο epic, ωστόσο η φωνή το κρατάω πίσω, ενώ το riff μοιάζει αρκετά συνηθισμένο. Το “Dancing With My Demons” κινείται πάλι σε μεσαίες ταχύτητες, όμως έχει πολύ καλές κιθάρες οι οποίες «παίζουν» μεταξύ τους κι έτσι δίνουν την δυνατότητα στον μπασίστα να παίξει με το riffαπό πίσω και με τις οκτάβες, ώστε να βγάλει τις κιθάρες ακόμη πιο μπροστά. Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με το “Dragonride ‘17”, το οποίο ανεβάζει πάλι τις ταχύτητες και κλείνει το άλμπουμ δυναμικά. Όμορφες μελωδίες πάνω από το riff, ενώ για ακόμη μια φορά θα συναντήσουμε μία μάχη σόλων στις κιθάρες

Το “The End Of The World” είναι ένα άλμπουμ το οποίο έχει έντονες επιρροές από μπάντες των ‘80s και προσπαθεί να μεταφέρει εκείνη την σπίθα που υπήρχε τότε, στο σήμερα, ωστόσο πέφτει πολλές φορές σε παγίδες. Τα riffs είναι αρκετά συνηθισμένα, το ίδιο και οι ενορχηστρώσεις. Υπάρχουν καλές στιγμές στο άλμπουμ, όπως στο κορυφαίο “Scream In The Night”, ωστόσο δεν είναι αρκετές για να μην σε κουράσουν. Σίγουρα, ένα θετικό της μπάντας είναι το «παιχνίδι των solos», που έχει σε κάθε τραγούδι σχεδόν. Από την άλλη, η φωνή μοιάζει κάποιες φορές αρκετά ακατέργαστη, χωρίς να έχει προσωπικό στυλ.

Βαθμολογία: 60/100

Για το Rock Overdose,

Κωνσταντίνος Σωτηρέλης