Συντάκτης: Τζοβάνα Σπήλιου
Οι Black Stone Machine είναι από αυτές τις μπάντες που σε εντυπωσιάζουν από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Ωμοί, γνήσιοι, γεμάτοι οργισμένη ενέργεια, καταφέρνουν να σου κινήσουν το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Αν δεν τους έχετε ακούσει ακόμα νομίζω πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις αφού έχουμε στα χέρια μας την πρώτη full length δουλειά τους με τίτλο “Crossroads”. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μία Αθηναϊκή μπάντα η οποία σχηματίστηκε το 2019 από τους Άλεξ (κιθάρα, φωνή), Νίκο (drums) και Γιώργο (κιθάρα). Οι Άλεξ και Νίκος αποφάσισαν μετά τη διάλυση των Building Chaos, πως ήθελαν να δημιουργήσουν μία μπάντα η οποία θα κινηθεί σε πιο heavy μονοπάτια και θα συνδυάζει διαφορετικές επιρροές. Τη δε σύνθεση της μπάντας ήρθαν να συμπληρώσουν ο Γιώργος στην κιθάρα (Dakrya, Hellfire) και ο Μιχάλης στο μπάσο (Crystal Winds). Οι Black Stone Machine δεν κρύβουν την αδυναμία τους για το southern rock, το οποίο αναμειγνύουν με πολλά στοιχεία metal, blues και country. Έχοντας ήδη στις αποσκευές τους ένα EP έρχονται τώρα με το “Crossroads” να μας δείξουν τι είναι ικανοί να κάνουν.
Πλούσιο και χορταστικό το “Crossroads”, με δώδεκα συνθέσεις δυναμίτη που έρχονται να ξεσηκώσουν και τους πιο απαιτητικούς. Η έναρξη ανήκει στο καταιγιστικό “Raging Bull”, το οποίο βγάζει όλη την οργή και την ενέργεια της μπάντας με ένα riff που σου κολλάει απευθείας στο μυαλό. Δε μπορώ να φανταστώ καλύτερη εισαγωγή για το δίσκο πραγματικά. Το δε γρέζι και η επιθετικότητα της φωνής του Άλεξ δίνουν ξεχωριστό χρώμα στις συνθέσεις και κουμπώνουν απόλυτα με το ύφος των κομματιών. Συνέχεια με το “No Backup Plan”, το οποίο έχει εκπληκτικά κιθαριστικά μέρη και καταφέρνει να διατηρήσει την ένταση στα ύψη. Το ομώνυμο “Crossroads” ομολογώ πως αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από τον δίσκο, με ένα riff σχεδόν εθιστικό και με ένα refrain ξεσηκωτικό. Το τι γίνεται μέσα σε αυτό το κομμάτι δεν έχω λόγια να το περιγράψω, ακούστε το και θα καταλάβετε.
Τρία στα τρία μέχρι τώρα και με το που ξεκινάει το “To Reap The Whirlwind” ακούω μια γνώριμη φωνή: είναι ο Αργύρης από τους Nightstalker. Πιο mid-tempo ο ρυθμός εδώ, με φοβερή μελωδία. Ο Αργύρης φέρνει το δικό του ύφος στο κομμάτι και είναι λες και γράφτηκε ακριβώς για εκείνον. Το “Last Day Of Freedom” που ακολουθεί με συνεπαίρνει με το southern ρυθμό του, ο οποίος βαραίνει όσο προχωράει το κομμάτι. Η δε εναλλαγή του ρυθμού προς το τέλος με ένα εκπληκτικό σόλο κλείνει ονειρεμένα το κομμάτι. Φοβερή η εισαγωγή του “Bad Crop”, η οποία ξυπνάει μνήμες από Metallica (η μπάντα τους αγαπάει και αυτό δεν κρύβεται) και δημιουργεί μια πιο βαριά ατμόσφαιρα. Και αν νομίζετε πως οι guest του δίσκου τελείωσαν, γελιέστε, καθώς εδώ συναντάμε τον Νώντα από τους Rusty Bonez. Μεγάλο κόλλημα το σόλο αυτού του κομματιού και ήδη έχω βρει το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι. Αρκετά παιχνιδιάρικο το “House Of Lies” με ένα riff που διαλύει τα πάντα.
Στο “Call Of The Void” που ακολουθεί συναντάμε και τρίτο καλεσμένο, τον Θανάση από τους Dendrites, ο οποίος έρχεται να δώσει ξεχωριστό ύφος στο κομμάτι. Η ενέργεια του δίσκου έχει πιάσει ταβάνι και έρχεται το “Rising Tide” να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει. Στο καταλληλότερο σημείο έρχεται το επικό “Red Sun” να ρίξει τους τόνους και να μας γεμίσει εικόνες και συναισθήματα με τον Άλεξ να δίνει μια φοβερή ερμηνεία γεμάτη εναλλαγές. Στο τέλος το κομμάτι πατάει τέρμα το γκάζι και απογειώνεται για να δώσει πάσα στο φουλ δυναμικό “Final Hour”, που μέχρι το τέλος δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Χωρίς να το καταλάβω έχουμε φτάσει στο τέλος με το “Duel In Bitter Ashes” να αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο με τον αργό και σκοτεινό ρυθμό του, τον οποίο ντύνει μία σχεδόν απόκοσμη ερμηνεία. Το σόλο του κομματιού είναι για πολλές ανατριχίλες και ξεδιπλώνει τόσο συναίσθημα και ξέσπασμα από μέσα του, που πραγματικά δε θες να τελειώσει.
Ο δίσκος κύλισε σα νεράκι και δε θα μπορούσα παρά να δηλώσω ενθουσιασμένη από ό,τι άκουσα. Φοβερά solos και riffs σε όλα τα κομμάτια, εξαιρετικό το drumming, καθαρότατη παραγωγή και ερμηνείες γεμάτες ένταση και πάθος τόσο από τον Άλεξ όσο και από τους τρεις guests, οι οποίοι έδωσαν στα κομμάτια 100% από τον δικό τους χαρακτήρα. Αξίζουν πολλά μπράβο σε ένα ντεμπούτο σαν κι αυτό και πραγματικά ανυπομονούμε να έρθει και πάλι ο καιρός που θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τους Black Stone Machine ζωντανά να μας παρουσιάσουν το “Crossroads” όπως του αξίζει.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
