Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Κρατηθείτε όλοι και όλες με βαθιά ανάσα και μετρήστε. 15 άλμπουμ, 5 ΕΡ, 4 split, 1 compilation σε 28 χρόνια δισκογραφίας και 29 ύπαρξης. Αυτό κυρίες και κύριοι αναγνώστες είναι η παρακαταθήκη των Νορμανδών Blut Aus Nord στο μεταλλικό ήχο, σοκαριστικά συνεπείς και παραγωγικοί κι ακόμα περισσότερο ρεαλιστικά ποιοτικότατοι χωρίς την πάσα αμφιβολία ακόμα κι από επίδοξους αμφισβητίες. Ένα ταξίδι που ξεκινάει από το ηρωικό 1994 με τον σχηματισμό τους και τον επόμενο χρόνο με το ντεμπούτο τους “Ultima Thulée”, που από νωρίς έδειχνε τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Είμαι όμως βέβαιος ότι ουδείς μπορούσε να προβλέψει τέτοια εξέλιξη στην πορεία και δεν είναι μια και δυο οι φορές που μας εξέπληξαν, αλλά δεκάδες πλέον, όπως μπορείτε να αντιληφθείτε από την άνωθεν καταμέτρηση. Εκείνο όμως που σίγουρα δεν περίμενε κανείς, είναι να έχουν αφήσει ήδη στο χρόνο υπερδίσκους ασύγκριτης αισθητικής που χάζεψαν κόσμο και δη οι δυο ιερές τριλογίες “Memoria Vetusta” και “777”, κι όμως να συνεχίζουν το… ταξίδι τους σε διαφορετικές ηχητικές νόρμες λες και είναι πρωτοεμφανιζόμενοι και συνεχώς ανήσυχοι σαν πνεύματα και συνθέτες. Ειδικά πλέον αυτό που έχει γίνει με τα τρία τελευταία τους άλμπουμ κατ’εμέ δεν έχει προηγούμενο, καθώς διαβλέπω μια απογείωση έμπνευσης ίσως όσο ποτέ ξανά πριν.
Κι αν το “Hallucinogen” μας προετοίμαζε για το διαφορετικότερο τους πρόσωπο σε όλη τους την καριέρα, με το αποτέλεσμα να σε κάνει σχεδόν να τριπάρεις και όλοι να εξάρουν την προσπάθεια τους για το πραγματικά διαφορετικό και με πλήρη άγνοια κινδύνου, ήρθε το περσινό πρώτο μέρος του “Disharmonium: Undreamable Abysses”, που έκανε πολλούς να μιλάνε για τον κορυφαίο δίσκο της καριέρας τους. Αυτός ο κρυπτικός τρόμος σε συνεργασία με το προσωπικό ύφος, την ολοένα και πιο ψυχεδελική τους προσέγγιση, αλλά ακόμα και ambient περάσματα μέσα στην βουτηγμένη μέχρι το μεδούλι Lovecraft-ική ατμόσφαιρα, έκανε τη διαφορά και μας έδωσε ένα από τα πλέον κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε. Οι ίδιοι χωρίς να μείνουν πίσω, ολοκλήρωσαν τον «εφιάλτη» εν έτει 2022 με το compilation “Lovecraftian Echoes” και σαν να μην έφταναν αυτά, επιστρέφουν φέτος με το δεύτερο μέρος του “Disharmonium” ονόματι “Nahab”. First things first που λένε σε κάτι ξένα χωριά, βλέπεις το εξώφυλλο. Απλό, λιτό, τρομακτικό και σίγουρα κάτι που δεν ξεχνάς ποτέ, η πρώτη σκέψη είναι «ωχ τι κάνανε πάλι εδώ μέσα»… Εύστοχη σκέψη γιατί την διατηρείς και κατά τη διάρκεια της ακρόασης στα 44’ που διαρκεί το “Disharmonium - Νahab”. Ελάχιστα μικρότερο από τον προκάτοχο του και με διαφορετική υψή.
Έχει διατηρηθεί πλήρως η ηχητική «αρρώστια» του “Undreamable Abysses” στο “Nahab”, μόνο που η διαφορά έγκειται ότι αυτή τη φορά έχουμε και τρία ιντερλούδια ονόματι “Hideous Dream”, τα οποία τοποθετούνται σε καίρια σημεία του δίσκου για να δοθούν οι απαραίτητες «ανάσες» κατά την ακρόαση (“Opus 1”, “2” και “3” αντίστοιχα). Παρότι λοιπόν ο αριθμός κομματιών γράφει 11, στην ουσία είναι 8 και τι 8! Από το ξεκίνημα με το πανεύστοχα περιγραφικό “Mental Paralysis”, οι Blut Aus Nord δείχνουν ότι δεν έχουν αντίπαλο σε αυτό που κάνουν και πως πάλι από την άμεση πρώτη ακρόαση, το “Disharmonium - Νahab” αποδεικνύεται δίσκος που θα σε συνοδεύει εσαεί και θα σε κάνει νοητά και μη να χειροκροτείς αυτό που προσφέρουν. Δεν ξέρω αν και πόσο εύκολο είναι να περιγραφεί η μουσική τους, ίσως γιατί δεν πρόκειται ακριβώς για μουσική καθαυτή αλλά περισσότερη για την ηχώ μιας επιβλητικής και υπεράνω κατανόησης ύπαρξης, που νιώθεις ότι κάπου κοντά σου παραμονεύει για να σου αλλάξει την πραγματικότητα, όπως την έχεις κατανοήσει μέχρι σήμερα. Υπάρχει συνεχώς αυτό το δυσάρεστο, απειλητικό και σίγουρα κατάμαυρο vibe ότι κάτι σε περικυκλώνει κάνοντας σε δέσμιο του, χωρίς να έχεις πιθανότητες να ξεφύγεις. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι όσο χώνεσαι στο δίσκο, δε θες να ξεφύγεις.
Για του λόγου το αληθές φροντίζει και η ροή των κομματιών. Το “Disharmonium - Νahab” είναι ψυχικά άρρωστο, αλλά και σε σημεία πιο εκφραστικό ή και επιθετικό από το “Undreamable Abysses”. Το νιώθεις ας πούμε στο “The Crowning Horror” ή το “The Black Vortex”, κομμάτια που σε πάνε πίσω σε ‘80s Voivod παράνοια, δυσαρμονία και δύσκολη κατανόηση, ξέρετε αυτό το «θέλω να το καταλάβω άμεσα, αλλά δε μπορώ» συναίσθημα που είχαν οι μεγάλοι Καναδοί, γιατί ηχητικά προφανώς καμία σχέση. Από την άλλη έχεις κομμάτια σαν το “The Endless Multitude”, το φοβερό “Queen Of The Dead Dimension” και το “Nameless Rites”, που σου δημιουργούν αυτό το δυσάρεστα ευχάριστο (γίνεται πως δε γίνεται) αίσθημα ότι πάνω σου έχει κάτσει μια ταφόπλακα και οριακά ακούς την καρδιά σου να χτυπάει, επιβραδύνοντας ρυθμούς με γεωμετρική πρόοδο. Ακόμα και παραπομπές όπως παραπάνω βέβαια είναι λίγο άχρηστες ας μου επιτραπεί για τον ακροατή, γιατί άλλο τι σας γράφω εγώ με μια άλφα πιθανή οπτική κι άλλο να ακούτε δίσκους σαν το “Disharmonium - Νahab”, το οποίο έστω και μια φορά να έχετε ακούσει τον προκάτοχο του, θα το θεωρήσετε άμεσα αδερφό άλμπουμ με το “Undreamable Abysses” και όχι μόνο λόγω του κοινού τίτλου τους. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μνημεία.
Ναι, μνημεία. Απόλυτα. Αδιαμφισβήτητα. Αδιαίρετα. Ερχόμενα να κάνουν τη διαφορά άμεσα και να δείξουν ότι οι αινιγματικοί αυτοί τύποι δεν αστειεύονται. Ο δίσκος πλησιάζει στο τέλος και το σοκ των δυο τελευταίων κομματιών είναι απλά απίστευτο. Ο ΤΡΟΜΟΣ που ζεις με το “The Ultimate Void Of Chas” σε φέρνει στα συγκαλά σου επιβεβαιώνοντας ότι έχεις ακούσει πριν και το κλείσιμο με το “Forgotten Aeon” σε επαναφέρει στην πραγματικότητα μέσα από αυτό το αβυσσαλέο ταξίδι που πήρε τέλος φαινομενικά, γιατί πρακτικά μόλις άρχισε. Αν θεωρήσουμε ότι οι Blut Aus Nord ετοιμάζουν νέα τριλογία που θα ολοκληρωθεί μελλοντικά –αν όχι με το νέο άλμπουμ που ΗΔΗ ξεκίνησαν να συνθέτουν-, τότε το “Nahab” είναι το μεσαίο μέρος της “Disharmonium” ενότητας και όχι απλά δεν φθίνει αξίας έναντι του πανίσχυρου προκατόχου του, αλλά βαστάει τη μπάντα γερά στα πόδια της και μας κάνει να υμνήσουμε για άλλη μια φορά το φοβερό συνθετικό οίστρο του ηγέτη Vindsval και να περιμένουμε ανάλογα έπη μελλοντικά. Θα πει κανείς τώρα «και τι είναι αυτοί οι δίσκοι ρε φίλε, σάμαλι να τους βγάζουν κάθε λίγο και λιγάκι;», έλα όμως που κάνουν ότι, όπως κι όποτε το θέλουν και κλείνουν στόματα ανοίγοντας αυτιά.
Εξωγήινος δίσκος από άλλη διάσταση, για άλλη μια φορά!
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
