Συντάκτης: Τζοβάνα Σπήλιου
Steve Harris. Τελεία και παύλα. Θα ξεκινήσω με αυτό το όνομα γιατί ο Captain της καρδιάς μας βρίσκεται πίσω από το όνομα British Lion κι αυτό μόνο είναι σίγουρα αρκετό για να ασχοληθούμε μαζί τους. Τι εστί λοιπόν British Lion; Για όσους ακούν αυτό το όνομα πρώτη φορά (που αμφιβάλω αν άνθρωπος που ακούει Iron Maiden δεν το ξέρει…) να ενημερώσουμε πως η εν λόγω μπάντα αποτελεί το side project του τεράστιου Steve Harris την οποία δισκογραφικά μάθαμε το 2012, όταν τότε κυκλοφόρησε το ντεμπούτο δίσκο της με τον προφανή τίτλο “British Lion”. Πέρα από τον τρισμέγιστο, συναντάμε τον Richard Taylor στα φωνητικά, τους David Hawkins και Grahame Leslie στις κιθάρες και τον Simon Dawson στα drums. Ο Steve Harris δε θέλησε ποτέ να ακολουθήσει αυτό που λέμε solo καριέρα αλλά ένιωθε πιο ασφαλής στο να εκφράσει μουσικά μέσω μιας άλλης μπάντας – πλην των Iron Maiden – ό,τι του αρέσει να ακούει και ως οπαδός. Οι British Lion λοιπόν δεν είναι heavy metal, αλλά κινούνται κυρίως γύρω από το classic rock και hard rock. Επομένως, στην ερώτηση που νομίζω όλοι θα έκαναν – «ακούγονται οι British Lion σαν τους Iron Maiden;» – η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι. Όμως ο Steve Harris έχει κι εδώ το χαρακτηριστικό galloping παίξιμο που το καταλαβαίνεις από τα πρώτα ακούσματα, οπότε και να μην ξέρεις ποιος είναι στο μπάσο, το υποψιάζεσαι. Σε καμία περίπτωση όμως δε συναντάμε κομμάτια, που απλώς δε μπήκαν στην δισκογραφία της Σιδηράς Παρθένου.
Οφείλω να ομολογήσω πως η πρώτη τους κυκλοφορία δεν ήταν κάτι που με είχε ενθουσιάσει και ξεκαθαρίζω πως αυτό δεν οφειλόταν στο γεγονός ότι έθεσα τη μπάντα σε σύγκριση με τους Maiden. Ένιωθα πως κάπου έχαναν σε πρωτοτυπία, κάπου οι φωνητικές ικανότητες του τραγουδιστή Richard Taylor δεν με ενθουσίασαν… κάτι έλειπε για να πω ότι αυτή η μπάντα ήρθε για να αφήσει το στίγμα της. Με λίγα λόγια θα έλεγα πως πέρασε και δεν ακούμπησε τότε. Δεν ήμουν σίγουρη για το πότε θα ξανακούγαμε κάτι από αυτούς και ομολογώ με εξέπληξε θετικά το γεγονός ότι ο Harris βρήκε χρόνο ανάμεσα στις υποχρεώσεις των Maiden να δημιουργήσει δεύτερο δίσκο, έστω και μετά από σχεδόν οκτώ χρόνια.
Το νέο άλμπουμ των British Lion ονομάζεται “The Burning” και αποτελείται από έντεκα συνθέσεις που είναι σαφέστατα πιο heavy σε σημεία, πιο ώριμες και ανώτερες από αυτές του ντεμπούτου τους. Η έναρξη ανήκει στο δυναμικό “City Οf Fallen Angels”, που νομίζω πως αποτελεί ένα από τα πιο catchy σε ρυθμό κομμάτια του δίσκου. Τη σκυτάλη παίρνει το ομώνυμο “The Burning” το οποίο κινείται σε παρόμοιο μοτίβο με το εναρκτήριο. Εδώ το παίξιμο του Harris είναι τόσο χαρακτηριστικό, που θα μπορούσε κανείς να πει πως το εν λόγω κομμάτι ενδεχομένως να ταίριαζε και στο “The Χ Factor”. Συνέχεια με το μακράν κορυφαίο για μένα τραγούδι του δίσκου, το “Father Lucifer”. Αρκετά ανατολίτικος ο ρυθμός, που του δίνει ένα ξεχωριστό ύφος. Εδώ συναντάμε και ίσως το πιο μεγάλο κιθαριστικό σόλο από όλα τα κομμάτια. Το “Elysium” που ακολουθεί είναι πιο χαλαρωτικό με ωραίες εναλλαγές ρυθμού προς το τέλος. Δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι το “Lightning”, το οποίο κάνει αισθητή την παρουσία του από την εισαγωγή - το κατατάσσω κι αυτό στα highlights του δίσκου. Οι τόνοι πέφτουν με τη μελωδική εισαγωγή του “Last Chance”, το οποίο ανεβάζει γκάζια στην πορεία. Το “Legend” νομίζω πως είναι από αυτά τα τραγούδια που δε θα μου έκανε εντύπωση να αποτελούσε και ραδιοφωνικό hit σε rock - και όχι μόνο - σταθμό. Το “Spit Fire” ήδη το φαντάζομαι ως το απόλυτα συναυλιακό κομμάτι της μπάντας για το απαραίτητο sing along του κοινού. Ακολουθεί το τρίτο highlight του δίσκου τόσο μελωδικά όσο και στιχουργικά, το “Land Οf Τhe Perfect People”. Πόσο επίκαιρο είναι και θα είναι το μήνυμα του για την ψεύτικη τελειότητα, που παρουσιάζεται μέσω των social media. Ένα βήμα πριν το τέλος μας βρίσκει το “Bible Black”, το οποίο για κάποιο λόγο μου φαίνεται ότι υστερεί σε σχέση με όλα τα προηγούμενα. Έρχεται στο τέλος όμως να με αποζημιώσει το “Native Son”, το οποίο αποτελεί τη μπαλάντα με την οποία το “The Burning” κλείνει πολύ όμορφα και μελωδικά.
Το δίσκο τον άκουσα αρκετές φορές για να βγάλω ένα «ασφαλές» συμπέρασμα σχετικά με τη γεύση που μου άφησε. Σίγουρα δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο το γεγονός πως πίσω από τους British Lion υπάρχει ο Steve Harris τόσο συνθετικά όσο και με το χαρακτηριστικότατο παίξιμο του. Αυτό από μόνο του δημιουργεί προσδοκίες, συγκρίσεις και ανεβάζει τον πήχη αρκετά ψηλά. Οι συνθέσεις του “The Burning” είναι σαφέστατα καλύτερες από αυτές του “British Lion” και ως δίσκος στο σύνολό του στέκεται αρκετά ικανοποιητικά ως μια καλοδουλεμένη rock δουλειά από όλες τις απόψεις. Από τη μία, μου αρέσει το γεγονός πως ο Steve Harris διαφοροποιείται από αυτό που θα περίμεναν όλοι να ακούσουν σε μια “εκτός Maiden” δουλειά του. Από την άλλη, ενώ υπάρχουν συνθέσεις που θα μπορούσαν να την απογειώσουν αυτό που κατέληξα πως τις συγκρατεί είναι ο Richard Taylor, ο οποίος μου δίνει την εντύπωση ότι οι ερμηνείες του είναι κάπως flat και παρόμοιες σε όλα τα κομμάτια. Σαφέστατα είναι πιο βελτιωμένος στο “The Burning”, αλλά ενδεχομένως ένας άλλος ερμηνευτής να έδινε το συναίσθημα και την ένταση που λείπει από τον δίσκο, ώστε να μας κάνει να μιλάμε για αυτόν. Όπως κι αν έχει, το “The Burning” είναι μια αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία που αξίζει την προσοχή μας.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
