Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Ιουλίου 2017
Ο σεβασμός είναι κάτι που δεν απαιτείται αλλά κερδίζεται με έργα και με συνεχείς αποδείξεις αξίας αυτού. Δε θα μπορούσα να αρχίσω διαφορετικά αυτή την κριτική για να δώσω σε όποιον διαβάσει να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Κυρίες και κύριοι κάφροι, είτε το πιστεύετε είτε όχι, του χρόνου συμπληρώνονται 30 χρόνια από την ίδρυση των Broken Hope, ενός από τα πλέον ξεχωριστά συγκροτήματα στην ιστορία του death metal, όπου ειδικά τα πρώτα τους χρόνια ήταν από τους πιο ακραίους εκπροσώπους του είδους. Κοτζάμ Jason Newsted κάποτε είχε στείλει γράμμα στον τραγουδιστή Joe Ptacek, θέλοντας να παραγγείλει τα άλμπουμ της μπάντας και του έλεγε να ηρεμήσει με τους στίχους και τον τρόπο που τραγουδούσε, γιατί πίστευε ότι θα έχανε τη φωνή του. Τη φωνή του δεν την έχασε ο Ptacek, αλλά δυστυχώς το 2010 έχασε τη ζωή του, τερματίζοντας την ο ίδιος με πυροβολισμό. Μία μεγάλη απώλεια για το συγκρότημα, που δεν ήταν η μόνη, καθώς 2 χρόνια πριν μας άφησε και ο αρχιπαιχταράς ντράμερ Ryan Stanek. Πάνω που το συγκρότημα είχε βρει το κουράγιο να ανταπεξέλθει το κενό 10ετίας και έχοντας επιστρέψει με το φοβερό ''Omen Of Disease'' το 2013, δέχτηκε καίριο χτύπημα, άσχετα αν ο Stanek δεν έπαιζε πλέον μαζί τους. Οι δυσκολίες όμως είναι μόνο για τους άξιους και δυνατούς και οι Broken Hope σ' αυτό το θέμα φροντίζουν με τη συμπεριφορά τους να βάλουν τα γυαλιά σε πολύ κόσμο.
Ο ηγέτης/κιθαρίστας/κύριος συνθέτης Jeremy Wagner αποφάσισε να προχωρήσει σε αλλαγή της σύνθεσης προσθέτοντας νέο αίμα στη μπάντα, δηλώνοντας τη δεδομένη στιγμή ότι το συγκρότημα είναι περισσότερο οικογένεια από ποτέ. Στο πλευρό του Wagner και των ήδη συνοδοιπόρων Mike Miczek στα τύμπανα και του αγαπημένου γουρουνομούρη Damian Leski τον οποίο λατρέψαμε στους Gorgasm, ήρθαν να προστεθούν ο πρώην Disgorge μπασίστας Diego Soria και ο κιθαρίστας Matt Szlachta που πέρασε κι ένα φεγγάρι από τους Chimaira. Στο οικογενειακό αυτό κλίμα και τέσσερα χρόνια μετά τον πολύ καλό προκάτοχο του, έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των Broken Hope o έβδομος δίσκος τους με τον πολύ ρομαντικό τίτλο ''Mutilated And Assimilated'' και με ένα απίστευτο εξώφυλλο από τον Wes Benscoter που φιλοτεχνεί έργο γι' αυτούς για 4η φορά. Πραγματικό έργο τέχνης και αποθέωση της αρρώστιας και της σήψης, σε βάζει κατευθείαν μέσα στο κλίμα αυτού που πρόκειται να ακούσεις για τα επόμενα 40' από τους σκληρούς του Chicago. Όταν έχεις μπολιαστεί με την τεχνοτροπία του είδους και ζεις μ' αυτό για χρόνια, όχι απλά ξέρεις τον ήχο του και το πως να τον παράγεις, αλλά έκπληξη θα αποτελέσει να μην το κάνεις σωστά παρά το να δημιουργήσεις κάτι εκ νέου φοβερό που απλά επιβεβαιώνει την κλάση σου για πολλοστή φορά.
Ο δίσκος γράφτηκε ως επί το πλείστον από τους Wagner και Miczek, ο Wagner μάλιστα απέκτησε έξι από τις κιθάρες του θρυλικού και αδικοχαμένου Jeff Hanneman των Slayer και μάλλον αυτό του έδωσε κάτι σαν έμπνευση και κίνητρο στο να γράψει υλικό βγαλμένο από την καρδιά. Ο δίσκος αποτελείται πρακτικά από 10 κομμάτια, 1 ιντερλούδιο που σπάει την φασαρία (το όμορφο ''Beneath Antarctic Ice'') και στο τέλος έχουμε κι ένα φοβερό medley που ονομάζεται ''Swamped-In Gorehog'' και δεν είναι παρά μία φοβερή μίξη των κλασσικών ''Swamped In Gore'' και ''Gorehog'', αμφότερα συμπεριλαμβανόμενα στο άρρωστο ντεμπούτο τους ''Swamped In Gore'' του 1991. Ο Wagner περιττό να πούμε ότι κεντάει στο δίσκο, με άρρωστες ριφφάρες εδώ κι εκεί, που υποστηρίζονται άψογα κι από τον νιούφη Szlachta και δημιουργούν τείχη από ξέσκισμα των χορδών, κατά πόδας ακολουθεί ο Miczek με παίξιμο που θα ζήλευαν πολλοί μεγάλοι ντράμερ και με προσέγγιση που δεν έχει άλλο σκοπό παρά να ξετινάξει τα δέρματα και να σε κάνει να μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Φυσικά όλα αυτά κάτω από μία φοβερή παραγωγή η οποία κάνει τα πάντα να ακούγονται όσο πιο καθαρά γίνεται, όχι όμως με μοντέρνο ήχο αλλά με τονισμό του old school στοιχείου που πάντα τους διέκρινε και με διακριτή την αίσθηση ότι βγήκε ακριβώς ο ήχος που είχαν στο μυαλό τους.
Δίσκος που ανοίγει μπομπάτα με το ''Τhe Meek Shall Inherit Shit'', το λες και κομμάτι-δήλωση αυτό αν μη τι άλλο. Ιδανικό ξεκίνημα της κλασσικά όμορφης, σωστής, πρόστυχης Αμερικάνικης καφρίλας, με τη διαφορετικότητα που πάντα είχαν τα τέκνα του Chicago σε σχέση με τις μπάντες από τη Νέα Υόρκη, τη Florida ή τη Δυτική Ακτή γενικότερα. Το σύνολο του δίσκου υποστηρίζεται στην ολότητα του από φοβερά κομμάτια και χωρίς να μπορείς να πεις ότι κάποιο ξεχωρίζει εντυπωσιακά σε σχέση με κάποιο άλλο, θα τολμήσω να τονίσω ότι το δεύτερο μισό έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, διότι ενώ στο πρώτο μισό δέχεσαι την μέχρι ενός σημείου αναμενόμενη επίθεση, στη συνέχεια τα κομμάτια σε κρατάνε, όπως κρατάνε γενικά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, το δίδυμο των ''The Necropants'' και ''The Carrion Eaters'' ειδικά είναι συγκινητικά να ακούγονται εν έτει 2017, απτή απόδειξη ότι άμα το 'χεις μέσα σου, ότι και να συμβεί και όσο και να επηρεαστείς από γεγονότα, την κρίσιμη ώρα θα συναρμολογήσεις τα κομμάτια σου. Επίσης φοβερά μεταξύ σχεδόν ίσων και προσωπικές μου αδυναμίες τα ''The Bunker'' και ''Hell's Handpuppets'', ενώ σίγουρα θα ψαρώσετε άσχημα με το μόλις 118 δευτερολέπτων ξυλίκι του ''Blast Frozen'', αν και πιστεύω ότι είναι αρκετά πιθανό ο κάθε ακροατής να έχει τις δικές του αδυναμίες, ο δίσκος υποστηρίζει εναλλαγές απόψεων σε κάθε περίπτωση.
Σίγουρα περίμενα κάτι πολύ καλό, ειδικά και μετά την επιστροφή με το ''Omen Of Disease'', αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη το νέο πόνημα των Αμερικάνων είναι ότι καλύτερο βγάλανε τα τελευταία 20 χρόνια, από την εποχή του σχεδόν αξεπέραστου ''Loathing'', τώρα βέβαια θα πείτε ''δύο δίσκους βγάλανε από τότε ρε Αλόρα εκτός από το τελευταίο'', αλλά όπως και να 'χει, έχουμε πολύ καιρό να τους ακούσουμε ΤΟΣΟ γαμηστερούς. Θεωρώ ότι από τη στιγμή που επανέκαμψαν και έχουν γίνει πιο ενεργοί, βρίσκονται στην καλύτερη τους φάση και είναι ικανοί να μας προσφέρουν κι άλλες εκπλήξεις. Είπαμε, 30 χρόνια είναι αυτά του χρόνου, πιστεύω ότι ούτε ο ίδιος ο Wagner το περίμενε αυτό όταν ξεκινούσε το συγκρότημα, αλλά σημασία δεν έχει τι πιστεύω, αλλά το χαρμόσυνο της υπόθεσης ότι βρίσκονται ανάμεσα μας, ιδιαίτερα εκφραστικοί μουσικά και με περιθώριο εδραίωσης για άλλη μία φορά στις συνειδήσεις των οπαδών του είδους, ειδικά των νεότερων, γιατί οι παλιοί γνωρίζουν την αξία τους. Συνιστώ ανεπιφύλακτα το δίσκο σε όποιον οπαδό της σωστής καφρίλας υπάρχει εκεί έξω και θέλει να ακούσει το είδος με τον τρόπο που το αγάπησε από όταν άρχισε να ασχολείται με αυτό. Αν σας αρέσει ειδικά ο Αμερικάνικος ήχος και σας έχουν ψιλοκουράσει τα πολύ μεγάλα ονόματα του χώρου και θέλετε το υλικό σας γρήγορο και να ακούγεται ότι βγήκε αβίαστα, αγκαλιάστε τους Broken Hope εκ νέου με τυφλό ένστικτο, δε θα σας απογοητεύσουν με τίποτα.
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
