Ημερομηνία δημοσίευσης: 21 Αυγούστου 2018
Πολλές φορές στη ζωή αλλιώς τα σκέφτεσαι και τα υπολογίζεις τα πράγματα και αλλιώς σου έρχονται στο τέλος. Έτσι γίνεται και με τα συγκροτήματα ακόμα περισσότερες φορές. Άλλα τα όνειρα και οι προσδοκίες που υπάρχουν στην αρχή, άλλα τα κόζα όταν έρχονται οι αναποδιές ή η έλλειψη χρόνου και εν τέλει, άλλο και το στυλ που ακολουθείται μετά από ανακατατάξεις, όχι μόνο μέσα στη μπάντα αλλά και στην ίδια τη ζωή.
Κάπως έτσι φαντάζομαι την περίπτωση των Building Chaos, ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε περίπου μία δεκαετία πριν και λίγο το φορτωμένο πρόγραμμα, λίγο η τελειομανία του να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά καλό, λίγο το πάνε-έλα μελών και η αλλαγή στυλ και τελικά το παρθενικό τους άλμπουμ ‘’Bourbon Times’’ είδε το φως του ήλιου αρκετά καθυστερημένα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λέει ο λαός, ή το καλό πράγμα αργεί να γίνει, οι δύο λαϊκές και χιλιοειπωμένες παροιμίες μας ταιριάζουν πολύ στην περίπτωση τους και τελικά φαίνεται να δικαιώνουν το συγκρότημα γι’αυτή την αργοπορία. Διότι στο τέλος έχουμε να κάνουμε με ένα δημιούργημα αρχικά πολύ διαφορετικό απ’όσα έχουμε συνηθίσει να ακούμε και εκ των υστέρων, σε κάθε περίπτωση καλοδουλεμένο και ανεβαστικό για τη διάθεση και δε νομίζω αν κάποιος το ακούσει έστω μία φορά προσεκτικά να μην βρεί κάτι το συναρπαστικό ή έστω κάτι το οποίο θα τον κάνει να γουστάρει και να του δώσει τις απαραίτητες ακροάσεις.
Οι τέσσερις φίλοι μας όταν δημιουργήθηκαν παίζανε κάτι πιό thrash (και πολύ καλά κάνανε, όλοι αυτό πρέπει να παίζουν), η πορεία το έφερε έτσι όμως που με την είσοδο του Obel στο συγκρότημα, ο συγκεκριμένος παίχτης έφερε κατά πολύ τις επιρροές του από τα blues και το παλιό ροκ και έτσι φτάσαμε στο σημείο οι Building Chaos να ηχούν πλέον σαν μία τελείως Αμερικανόκαυλη μπάντα με βάση το πρώτο ερέθισμα που δίνουν στον μέσο ακροατή. Σίγουρα θα πάει ο νούς κάποιου στους Black Label Society, όχι τόσο ως προφανής επιρροή (που για μένα δεν παίζει ρόλο αν είναι ή δεν είναι απαραίτητα επιρροή τους) αλλά ζέχνει μία αλητεία, μία βλαχιά καλώς εννοούμενη, μία βρωμερή μασχάλη κάτω από πέτσινα που δημιουργεί αυτή την αντρίλα που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Γενικώς φαντάζεσαι άξεστους τύπους με μπερδεμένες τρίχες από την απλυσιά και φαγητά πάνω στα μεγάλα μούσια τους, άλλο αν τα παλικάρια δε μοιάζουν καθόλου με την παραπάνω περιγραφή. Αλλά γενικά ότι φαντάζεσαι Μισσισσιπή και ποτάμια και να παίζει αυτό το κράμα folk/blues/country με αρκετή από metal λογική, σίγουρα περνάει από το μυαλό σου. Βάλτε και το γεγονός ότι η thrash λογική δεν τους έχει φύγει τελείως, και έχουμε περίπου μία εικόνα του πως ακούγονται οι παίχτες, αλλά άλλο να σας το λέω κι άλλο να το δείτε μπροστά σας (ή πιό σωστά να το ακούσετε για να είμαι ακριβής).
Είμαι σχεδόν βέβαιος (για να μην πω απόλυτα και αδικήσω τον οποιονδήποτε), ότι κάποιες από τις συνθέσεις του δίσκου θα κολλήσουν τόσο άμεσα στον εγκέφαλο όσων ακούσουν το δίσκο, που ενώ τα κομμάτια περνάνε και κάποια περάσματα ηχούν παρόμοια μεταξύ τους διάσπαρτα στα 12 κομμάτια, θα θεωρήσετε ότι κάπου το ακούσατε πριν σε άλλο κομμάτι αυτό το σημείο που σας κόλλησε. Βασικό ατού κατ’αρχάς η πολύ καθαρή και ογκώδης παραγωγή. Καθαρή αλλά όχι τόσο γυαλισμένη που να τους κάνει να ακούγονται τυρένιοι, ευτυχώς τέτοιο θέμα δεν τίθεται στα περίπου 51’ που κρατάει το ‘’Bourbon Times’’. Χαρακτηριστικότατες οι βαριές και εύστοχα παιχνιδιάρικες σε αρκετά σημεία κιθάρες, κλέβουν την παράσταση με τον όγκο τους και μοιάζουν σε πρώτη ανάγνωση να οδηγούν το άλμπουμ εκ τους ασφαλούς προς το σωστό δρόμο με βάθος στον ήχο γενικότερα. Φωνητικά που ζέχνουν μπίχλα και με την απαραίτητη Greeklish προφορά που τα κάνει ακόμα πιό κολλητικά στον εγκέφαλο (ποιός είπε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις τα θες όλα ιδανικά;) και ρυθμική βάση όπου και το μπάσο ακούγεται όπως και όσο πρέπει για να μην καλύπτεται από τον κιθαριστικό όγκο, προσθέτοντας το κερασάκι στην τούρτα μαζί με τα αρκετά δυνατά τύμπανα. Δε χρειάζονται δίκασες και ομοβροντίες, αλλά οι ρυθμοί είναι αρκετά ροκαμπίλικοι με τα απαραίτητα κολπάκια που χρησιμοποιεί ο ντράμερ για να σπάει τη μονοτονία.
Όλα στις σωστές δώσεις λοιπόν, αλλά το κύριο μενού έρχεται με τα ίδια τα κομμάτια, πολλά εκ των οποίων θα σας κολλήσουν στον τοίχο στο πρώτο άκουσμα, ενδέχεται να εκπλαγείτε πολύ περισσότερο (και πάντα ευχάριστα) με κάποια εξ’αυτών. Σύνολο συμπαγές που το ένα κομμάτι στηρίζει το άλλο (προηγούμενο ή επόμενο δεν έχει σημασία) και που επίσης το καθένα μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομο και να εξυπηρετήσει το δίσκο ως αντιπροσωπευτικό δείγμα. Δεν είναι και κάτι που το βρίσκεις συχνά. Έτσι έχουμε κομμάτια που βοηθάνε στην πώρωση όπως το αρχικό ‘’Blood Boil’’, το ‘’Ritual’’ ή το ‘’Blink Of The Eye’’, υπάρχουν κομμάτια πιό αργόσυρτα και τεμπέλικα όπως το ‘’Heavy Chains’’ και άκρως κολλητικά όπως το ‘’California Love’’ που κλείνει το δίσκο, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να τον ανοίγει κιόλας. Απίστευτα εθιστικό τεμπέλικο ριφφάκι με τα πειραγμένα φωνητικά να το κάνουν ίσως και το πιό αναγνωρίσιμο κομμάτι του δίσκου, μία μεγάλη τσιτιά από μεριάς Building Chaos που βάζει την τελευταία πινελιά σε ένα διασκεδαστικό άλμπουμ και που κατά την προσωπική μου άποψη δύσκολα το ξεχνάς. Το να μπορείς να γράψεις κομμάτι που ο άλλος θυμάται (χωρίς να είναι εμπορικό κιόλας, το ξεκόβω με τη μία σε επίδοξους κακεντρεχείς), είναι μεγάλη υπόθεση και ακόμα μεγαλύτερη για έτος 2017-2018, ειδικότερα σε εποχή που η υπερ-πληροφορία είναι κάτι που καταστρέφει τη μουσική γενικότερα.
Τη στιγμή που γράφεται η κριτική, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι το συγκρότημα διαλέγει πολύ προσεκτικά τα επόμενα του βήματα και έχει ήδη προοδεύσει αρκετά στο να δημιουργήσει το 2ο άλμπουμ. Το πρώτο τους δείγμα κρίνεται ως κάτι παραπάνω από θετικό και μάλιστα αν έχουν ήδη μπορέσει να φτιάξουν αυτό το ιδιαίτερο στυλάκι στο πρώτο άλμπουμ (όπου και πάντα είναι η πιό ιδιαίτερη στιγμή για ένα συγκρότημα), πιστεύω ότι στη συνέχεια (και τώρα που έχουν πάρει το κολάϊ που λέμε) θα λυθούν ακόμα περισσότερο και θα παράγουν ακόμα καλύτερο υλικό. Άκουσα πάρα πολλές φορές αυτό το άλμπουμ, πράγμα που δεν παθαίνω συχνά με Ελληνικά συγκροτήματα γενικότερα. Πιστεύω ότι το να με κερδίσει με τόσες ακροάσεις καταδεικνύει πολλά για την αξία του. Βέβαια από την άλλη, επειδή εγώ είμαι δηλωμένο Αμερικανάκι στα ακούσματα μου δε μπορώ να πάρω κανέναν στο λαιμό μου και να εκφραστώ ακόμα πιό θετικά απ’όσο θα ήθελα, διότι θα πρέπει να ζυγίσω και τη μέση προσαρμοστικότητα του μέσου ακροατή. Και δεν ξέρω αν και κατά πόσο γουστάρει κάποιος να ακούσει κάτι τόσο ετερόκλητο και τόσο πραγματικά Αμερικάνικο σε ήχο. Αν όμως γουστάρετε βάρος, βάθος όγκου, καλή παραγωγή, φοβερές κιθάρες, μπίχλικα φωνητικά και δυνατά ουσιώδη τύμπανα και που και πού μέσα σας γουστάρετε να σκέφτεστε ότι η Αστερόεσσα κυματίζει περήφανα πάνω από το κεφάλι σας, οι Building Chaos είναι οι άνθρωποι σας τη σωστή στιγμή και το ‘’Bourbon Times’’ το ιδανικό άλμπουμ. Βάλτε ψητά στη σχάρα και λιώστε το!
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rockoverdose.gr
Δημήτρης Αλόρας
Comments
