Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Η Chelsea Wolfe είναι ένα όνομα που φλέρταρε πάντα μουσικά όρια και αγαπιέται ιδιαίτερα από πολλούς ακροατές, κυρίως λόγω γειτνίασής της με τη metal σκηνή. Αυτό δεν οφείλεται τόσο στη μουσική της, η οποία είναι πολύ πιο διαφαινόμενη και μυστηριώδης παρά επιθετική ή γεμάτη κραυγές, αλλά πάντα βάσει αισθητικής: πολύ σκοτάδι και αποκρυφιστικές εικόνες. Το “Hiss Spun” του 2017 και η πιο πρόσφατη συνεργασία της με τους Converge, βοήθησαν εκτεταμένα σε αυτή της τη συσχέτιση. Παρά τις όποιες συγκρίσεις όμως, η Wolfe ήταν πάντα από εκείνους τους μουσικούς που έκαναν ό,τι ήθελαν με τον κάθε δίσκο, μακριά από ταμπέλες και υποκατηγορίες.
Προερχόμενοι απο το “Abyss”, είναι πιθανό να μην περιμένουμε πολλή ενεργητικότητα και περίτεχνα συνδυασμένες συνδέσεις. Όμως το “She Reaches Out To She Reaches Out To She” είναι, για ακόμα μία φορά, μία τελείως διαφορετική εμπειρία από κάθε προηγούμενο δίσκο. Αυτό που καταφέρνει εδώ η Wolfe είναι να δώσει ένα πολύ ζοφερό αποτέλεσμα, πολύ πιο συγκρατημένο μεν από τον προκάτοχό του, αλλά εξίσου, και ίσως και περισσότερο, δραματικό, αν αυτό είναι ποτέ δυνατό. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι ταυτόχρονα για ακόμα μία φορά πρωτότυπη, αλλά τόσο οικεία, καθώς η σύνδεση ότι είναι 100% Chelsea Wolfe αυτό που ακούς γίνεται άμεσα και χωρίς πολλά πολλά.
Η διάθεση εδώ δεν είναι πλέον folk. Αντιθέτως, σε σημεία ακολουθεί πολλά trip-hop βήματα, γνέφοντας σε ονόματα σαν τους Portishead, αλλά επίσης οι παραμορφώσεις και τα ηλεκτρονικά στοιχεία που απαντώνται πολύ συχνά καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, θυμίζουν Trent Reznor σε όλα τα στάδια της μουσικής του πορείας. Γενικά από την πρώτη ακρόαση του “Dusk” σαν πρώτη γεύση του επερχόμενου δίσκου της Wolfe, έγινε αντιληπτό ότι η πορεία που θα ακολουθηθεί θα είναι εμπνευσμένη από τη δεκαετία του ’90 και αυτό συμβαίνει όντως σε ολόκληρο το δίσκο, πράγμα εξαιρετικά συνεκτικό και συνεπές απέναντι σε αυτή την ατμόσφαιρα.
Πολλοί μπορεί να δυσανασχετήσουν με αυτή την στασιμότητα, και είναι κατανοητό πώς αυτό μπορεί να φανεί ως επαναλαμβανόμενο και δίχως ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά εδώ και με τη συγκεκριμένη διάρκεια του δίσκου, αυτό είναι ένα από τα ατού του. Υπάρχουν πολλές στιγμές που ξεχωρίζουν από τα δυναμικά drums στο "House Of Self-Undoing", έως τους σκοτεινούς τόνους του "Everything Turns Blue", έως τα ηλεκτρονικά κρουστά στο "Eyes Like Nightshade". Το πρώτο μισό του άλμπουμ έχει σίγουρα περισσότερες από αυτές τις στιγμές. Παρ’ όλ’ αυτά, τα highlights κυμαίνονται στα “Salt” και “The Liminal”, όπου βρίσκουμε και την πιο groovy πλευρά του δίσκου, και προφανώς το καταληκτικό και ερωτεύσιμο “Dusk”, τυπικό τόσο της ίδιας της Wolfe, αλλά και της μορφής που θέλησε να δώσει στο “She Reaches Out To She Reaches Out To She”.
Εν ολίγοις, εδώ μιλάμε για ακόμα μία επιτυχία για την Chelsea Wolfe, η οποία με το μοναδικό goth ύφος της φροντίζει πάντα να ξεπερνά τον εαυτό της σε κάθε καινούριο μουσικό εγχείρημα. Εκεί που η μαεστρία της είναι απαράμιλλη είναι το γεγονός ότι όσο κι αν πειραματίζεται, καταφέρνει να δημιουργεί ένα δικό της ύφος, ευδιάκριτο σε κάθε ένα από τα μουσικά υποείδη, με τα οποία καταπιάνεται. Εδώ, τα 90s της πάνε.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
