CIVIL WAR – “The Last Full Measure”

Το 'χει η μοίρα μου που λέτε να αναλαμβάνω κριτικές, οι όποιες εγκυμονούν έκαστη φορά την ίδια παγίδα. Τι ποια είναι; Να μην αφήσουμε λίγο μυστήριο στην ατμόσφαιρα; Διαβάστε και θα καταλάβετε.

Ανακοινώνουν οι λατρεμένοι Civil War νέο δίσκο σχεδόν έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του “Gods And Generals”. Ωραία λέγω, θα γουστάρουμε παουεριά σε μία χρόνια όπου το είδος μεσουρανεί. Ακούω και τα σχετικά teasers, οπότε όπως καταλαβαίνετε the hype is real. Έρχεται και το προμο και ξεκινάω την ακρόαση.

Ωχ Θεοί, τι ριφφάρες είναι αυτές; Τι φωνάρα που έχεις ρε Johansson και πόσο πολύ ξεσηκώνουν και τον πιο απαθή ακροατή οι στίχοι τους; Μέχρι και στον ύπνο μου τα βλέπω.

Τελειώνει η πρώτη ακρόαση και λέω δεν ακούω και το προηγούμενο έτσι, για το ροκ πάουερ. Και διαπιστώνω ότι με εξαίρεση κάποια σημεία και τους στίχους τα πάντα είναι ίδια. Οι Civil War λοιπόν έβαλαν τον αυτόματο πιλότο, όπως και τόσες ακόμη μπάντες και παράγουν μουσική με το κιλό. “Και τι σε χαλάει ρε μάστορα; Δεν γουστάρεις;” Μωρέ καλά περνάω, αλλά στο τέλος σου μένει ένα κενό. Δεν υπάρχει αυτό το κάτι που έχει ένας μοναδικός ύμνος που θα σου χαραχθεί στο μυαλό. Δεν υπάρχει ένα ακόμη "I Will Rule The Universe" το οποίο ακόμη και σήμερα λαχταρά η καρδιά μου να το ακούσει live.

Και εδώ έρχεται η παγίδα, που λέγαμε έτοιμη να αρπάξει τον συντάκτη από τις κοντυλιές του. Προσωπικά σε τέτοιες περιπτώσεις αφήνω το συναίσθημα να με οδηγήσει. Και η καρδιά μου λέει όχι. Θα περιμένει φυσικά όπως και πριν, το “America". Θα βλέπει το Gangs Of New York υπό το πρίσμα του ομώνυμου τραγουδιού και θα ανεβαίνει στο γραφείο μου υψώνοντας την γροθιά της στο “Deliverance”. Παρόλα αυτά όμως, πάντα θα αναπολεί τους ύμνους στους οποίους αυτά βασίζονται. Ίσως πάλι αυτό να είναι δικό μου σκάλωμα, ίσως πάλι να δείχνει έναν γενικότερο κορεσμό στην metal μουσική. Σημασία έχει ότι η μπάντα διατηρεί την ενέργειά της στο μέγιστο και αυτό φαίνεται καθόλη την διάρκεια του δίσκου.

Εν κατακλείδι, δεν είναι κακός δίσκος το “The Last Full Measure”, απλώς κάνει κακή χρήση των στοιχείων του προκατόχου του και δεν πάει ούτε σπιθαμή παραπέρα την μπάντα. Βέβαια, αυτό ίσως είναι εξαιρετικό για έναν νέο ακροατή που θα τους ακολουθήσει από εδώ και πέρα. Ίσως πάλι να είναι καλό και για μα, αφού οι όποιες σοβαρές αλλαγές μπορεί και να μας ξένιζαν. Πιθανότατα αν μεσολαβούσε μεγαλύτερο διάστημα μεταξύ των δύο κυκλοφοριών να λέγαμε για ένα παλιρροιακό κύμα.

Βαθμολογία: 75/100

Για το Rock OVerdose,

Ηλίας Ιακωβόπουλος