Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Δεκεμβρίου 2016
Όσο εύκολο είναι να γράψει κάποιος αποθεωτικά ή απαξιωτικά λόγια σε μια κριτική γιατί το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο και εύκολο να περιγραφεί και να συγκριθεί με παρελθόντα δεδομένα και με συγκροτήματα του είδους, άλλο τόσο δύσκολο είναι να περιγραφεί ένα άλμπουμ που βρίσκεται ακριβώς στη μέση, ειδικά όταν αυτό είναι τόσο ανισόρροπο, καθώς διαθέτει ορισμένα πολύ καλά στοιχεία και ταυτόχρονα κάποια άλλα άσχημα, με αποτέλεσμα να το καθιστούν μέτριο.
Μια τέτοια περίπτωση χρυσής μετριότητας είναι και οι Βραζιλιάνοι Perc3ption. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ και κινούνται στο χώρο του power/progressive, με έμφαση στο power. Το δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι να βρεθεί ο σωστός τρόπος ώστε από τη μία να τονιστούν οι αρετές του δίσκου, και μετά τα ελαττώματά του. Όταν όμως πρόκειται για στοιχεία συγγενεύοντα, αυτό είναι δύσκολο να γίνει. Για παράδειγμα, οι ενορχηστρώσεις που συνοδεύουν το δίσκο κρατάνε ένα πολύ υψηλό επίπεδο και έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη μουσική ραχοκοκαλιά (δηλαδή κιθάρες, μπάσο και ντραμς), καθώς το παίξιμο είναι εντελώς flat και διεκπεραιωτικό, χωρίς φαντασία και κάποια ιδιαίτερα ξεχωριστή ιδέα, με αποτέλεσμα οι ενορχηστρώσεις που προαναφέραμε να έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από την ίδια τη ραχοκοκαλιά. Κι αυτό είναι ένα έντονο πρόβλημα, όπως και να έχει.
Κι αυτά τη στιγμή που ταυτόχρονα οι συνθέσεις σε πολλά σημεία έχουν ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα να πουν στον ακροατή, χαντακώνονται από αυτό το μέτριο παίξιμο. Υπάρχουν πάντως και πολλά σημεία κοινότυπα και προβλέψιμα που ρίχνουν αμέσως το ενδιαφέρον και το συνθετικό επίπεδο. Προσθέστε και το γεγονός ότι οι στίχοι στην πλειοψηφία τους είναι παιδικοί και αφελείς και έχετε μια σφαιρική εικόνα του δίσκου και της τσαπατσουλιάς που επικρατεί. Πολλά σημεία φωνάζουν ότι δεν έχουν δουλευτεί καν και έχουν μπει στον αυτόματο, και μετά τους επιβεβαιώνουν οι διάσπαρτες δουλεμένες ιδέες που δίνουν ένα ενδιαφέρον, για λίγο όμως, καθώς τα σκαμπανεβάσματα είναι συνεχή ακόμα και μέσα στις συνθέσεις.
Ο δίσκος είναι τόσο άνισος που δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτό, καθώς τα σημεία που είναι δουλεμένα και επεξεργασμένα φωνάζουν πως αν ήταν όλος ο δίσκος έτσι θα μιλάγαμε για μια μεγάλη έκπληξη. Εν έτει 2016 όμως, ούτε καν η καταγωγή τους δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία, καθώς ζούμε σε τρελές εποχές που εδώ και καιρό δε μετράμε πόσα καλά συγκροτήματα έχει βγάλει κάθε χώρα γενικά, αλλά πόσα σε κάθε είδος ξεχωριστά.
Βαθμολογία: 50/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
