Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Μαρτίου 2018
Διπλό χτύπημα από τους Χιλιανούς black/speed Communion, οι οποίοι κυκλοφόρησαν δύο albums, το “At The Announcement” και το “The Communion”. Ή μήπως όχι και τόσο διπλό;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Communion έχουν γίνει αρκετά γνωστοί στους φίλους του κλασικού black/speed, τόσο εντός των συνόρων της Χιλής όσο και εκτός. Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς, από τις πρώτες κιόλας νότες του κάθε δίσκου, ότι πρόκειται να ακούσει ένα album ταγμένο στους μεγάλους του ιδιώματος: Sarcofago, (πρώιμους) Sodom, (πρώιμους) Bathory. Και, φυσικά, αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση.
Στο “At The Announcement”, που αποτελεί το πρώτο full-length του σχήματος από την ίδρυσή του το 2008, έχουμε ένα αξιοπρεπές, καλοπαιγμένο black/speed, με σαφή tribute χαρακτήρα στους προαναφερθέντες τιτάνες (δεν μπορώ να θεωρήσω τυχαίο ότι το κομμάτι που λέγεται “Plague Outbreak” έχει σχεδόν αυτούσιο το riff από το “Outbreak of Evil” των Sodom. Ίσως θα έπρεπε να το ονομάσουν “Outbreak of Plague”). Ο ήχος της κιθάρας είναι τελείως retro, δηλαδή ξυριστική μηχανή χωρίς βάθος και, σε συνδυασμό με τα επίσης retro φωνητικά που είναι τίγκα στο reverb και το delay, μπορούμε άνετα να υποθέσουμε ότι οι λάτρεις του είδους θα ανταποκριθούν πολύ θετικά στην κυκλοφορία – και σίγουρα χωρίς να περιμένουν κάποια καινοτομία ή κάτι ανατρεπτικό εν γένει.
Ξεκινώντας την παρούσα κριτική, ανέφερα στην αρχή ότι, επί της ουσίας, δεν έχουμε διπλή κυκλοφορία από τους Communion. Κι αυτό επειδή το δεύτερο album, ονόματι “The Communion”, είναι βασικά μια επανηχογράφηση του (επίσης) ομότιτλου ΕΡ που είχε κυκλοφορήσει το 2010, με την προσθήκη δύο intro και τριών κομματιών (που δεν είναι όλα άγνωστα στο κοινό, μιας και το “Glorify the Dark” έχει κυκλοφορήσει ξανά σε rehearsal). Προσωπικά, δεν έχω καμία αντίρρηση όταν ένα συγκρότημα αποφασίζει να ηχογραφήσει ξανά προηγούμενο υλικό του για να του δώσει μια δεύτερη, καλύτερη ευκαιρία. Σε σχέση με το “At The Announcement”, η παραγωγή του “The Communion” είναι πιο καθαρή – πράγμα που με έκανε να απορήσω, μιας και αμφότερα τα album ηχογραφήθηκαν στο ίδιο studio. Πέραν αυτού, δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό να επισημανθεί όσον αφορά στo μουσικό ύφος.
Εν συντομία, οι δύο αυτές κυκλοφορίες απευθύνονται κυρίως (για να μην πω αποκλειστικώς) στους λάτρεις του συγκεκριμένου ύφους. Δεν είναι απολύτως τίποτα καινούργιο – οι Communion έχουν κλείσει τα αυτιά τους στο σύγχρονο ήχο και υποστηρίζουν με φανατισμό το κλασικό speed/blackmetal. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι και τα δύο album δεν προσφέρονται για ανελέητο headbanging – είναι μάλιστα ιδανικά για κάτι τέτοιο! Άλλωστε, τι θα βάζετε να ακούτε με τους φίλους σας καθώς πίνετε μπύρες, Last Days of Humanity; (Αν απαντήσατε ναι, είμαι σίγουρος ότι οι γείτονές σας ήδη σας λατρεύουν!).
Απλώς, δεν είναι κάτι το συνταρακτικό, ούτε κάτι που θα έβαζε κανείς να ακούσει φανατικά – εκτός πια κι αν μπορεί να απαγγείλει τους στίχους των “In The Sign of Evil” και “Bathory” ανάποδα από τις αμέτρητες ακροάσεις και θέλει επειγόντως κάτι παραπλήσιο για να ξεδιψάσει.
Βαθμολογία: 58/100
Για το Rock Overdose,
U. Demens
Comments
