THE CROWN – “Cobra Speed Venom”

Ημερομηνία δημοσίευσης: 21 Μαρτίου 2018

 

Από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις συγκροτημάτων που γέννησε η απόλυτη μεταλλομάνα της Ευρώπης, Σουηδία, ήταν πάντα οι The Crown, ή για τους παλιότερους που έχουν μείνει αποκλειστικά στα πρώτα άλμπουμ ''The Burning'' και ''Eternal Death'' (1995/1997 αντίστοιχα), Crown Of Thorns! Αυτά τα παλικάρια από το Trollhättan βρισκόντουσαν πάντα στη μέση των προτιμήσεων του μέσου κάφρου ή του μέσου μη κάφρου. Πολύ μελωδικοί, θρασάτοι και ενίοτε φλώροι για τους λάτρεις της σκηνής της Στοκχόλμης, πολύ βίαιοι/τσιτωμένοι, κάφροι και βαβουριάρικοι για τους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά με την τρέλα που πάντα τους διέκρινε και με την έμπνευση πάντα στο κόκκινο, το σερί των δίσκων τους μέχρι ΚΑΙ το ''Possessed 13'' του 2003, είναι το λιγότερο θαυμάσιο. Κύριο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος η ομοιογένεια και η χημεία μεταξύ των μελών, που δεν διεκόπη ούτε στο διάστημα 2002-2003 όταν στο ''Crowned In Terror'' συμμετείχε αντί του εμβληματικού Johan Lindstrand ο επίσης larger than Life Tomas Lindberg (και κατά τραγική ειρωνεία να είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουν κάνει) και στη συνέχεια ο Lindstrand επέστρεψε για το ''Possessed 13''. Και ύστερα κι ενώ ήταν έτοιμοι σαν από καιρό να γαμήσουν τα πάντα και τους πάντες...Σιωπή! Ο Μarko Tervonen δραστηριοποιήθηκε με τους Angel Blake, ο Lindstrand με τους One Man Army And The Undead Quartet, ενώ τα ίχνη των υπολοίπων ψιλοχάθηκαν.

 

 

Το 2010 οι The Crown επέστρεψαν με το φιλότιμο ''Doomsday King'' και με τον Jonas Stålhammar στα φωνητικά αντί του Lindstrand, όπου δυστυχώς ήταν και το τελευταίο άλμπουμ με τον τσιτάκια ντράμερ Janne Saarenpää και τον άλλο κιθαρίστα Marcus Sunesson. Και πάλι έδειξαν να μην εκμεταλλεύονται το momentum της επιστροφής και τους πήρε άλλα 5 χρόνια μέχρι να επιστρέψουν με το ''Death Is Not Dead'' του 2015, με τον Lindstrand να επιστρέφει και τον ντράμερ Robin Sörqvistνα εγκαινιάζει το δικό του κιτ στο συγκρότημα. Αυτή τη φορά και εν έτει 2018 επιστρέφουν λίγο πιο σύντομα και το κάνουν με τον δίσκο που έπρεπε να έχει βγει μετά το ''Possessed 13''. Στον πρακτικά 7ο δίσκο της καριέρας τους σαν The Crown -με δεδομένο ότι το ''Crowned In Terror'' επανηχογραφήθηκε σαν ''Crowned Unholy'' με τα φωνητικά του Lindstrand και το πιάνουμε σαν ένα-, o Robin Sörqvist αλλάζει από ντράμερ σε κιθαρίστα (!) και στη θέση του έρχεται ένας πραγματικός δολοφόνος των δερμάτων, ο Henrik Axelsson. Ο τύπος παίζει ίσως τα καλύτερα τύμπανα σε δίσκο των The Crown, όσο ιερόσυλο κι αν ακουστεί αυτό, κι ενώ και ο Saarenpää και ο Sörqvist ήταν φοβεροί παίχτες, αυτός προσφέρει στον ακροατή τη διάθεση να μπει μέσα στα ηχεία και να κοπανηθεί μαζί με τους υπόλοιπους στο προβάδικο σε τελείως old-school καταστάσεις!

 

 

Η αρχή του δίσκου με ένα φοβερό ριφφ στο ''Destroyed By Madness'' (το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί μέρος άλλου κομματιού ή και να το αφήσουν σαν εισαγωγή), αφήνει τη θέση του σε ένα φοβερό ξέσπασμα του Axelsson και με τον Lindstrand να ακούγεται νεότερος, πιο σίγουρος και πιο πωρωτικός από ποτέ (απίστευτο κι όμως πέρα για πέρα αληθινό), το πάρτι ξεκινάει και σχεδόν είναι non-stop για τα επόμενα σχεδόν 48'. Η όρεξη με την οποία παίζουν και η φρεσκάδα η οποία περιλαμβάνεται σε όλο το δίσκο, είναι παραδείγματα προς μίμηση για πολλά συγκροτήματα εκεί έξω. Γρήγοροι ως και φρενήρεις σε πολλά σημεία, περισσότερα riffs, περισσότερο ανελέητο κοπάνημα τυμπάνων, περισσότερη ενέργεια κομμάτι με το κομμάτι και περισσότερη συνοχή από ποτέ σαν συγκρότημα, με μπροστάρηδες τους παλιούς Marko Tervonen και Magnus Olsfelt να δίνουν το έναυσμα και να είναι η πυρίτιδα που ενεργοποιεί την έξυπνη βόμβα που ακούει στο όνομα ''Cobra Speed Venom'' και αφήνει νεκρούς και άπειρους τραυματίες όταν σκάσει στα ηχεία. Τα δείγματα ήταν θετικά όταν δόθηκε το ''Iron Crown'' ως πρώτη γεύση του δίσκου λίγους μήνες πριν, εκεί όμως που πραγματικά νιώσαμε όλοι ότι βγάλαμε τρίτο πόδι ήταν στο ομότιτλο κομμάτι, σίγουρα το κομμάτι της χρονιάς για το πρώτο τρίμηνο του 2018!

 

 

Από τις περιπτώσεις που ακούγαμε κάτι και μας έπιανε από τα μούτρα όταν ήμασταν μικροί, αυτός ο πεντάλεπτος καταπέλτης εξαπολύει κοτρώνες άερος-εδάφους γκρεμίζοντας τα πάντα στο διάβα του, με τη μπασαδούρα πριν μπει το κύριο ριφφ να σε στέλνει αδιάβαστο, το ακούς την 1η φορά και ξέρεις ότι ήρθες αντιμέτωπος με κάτι μεγαλειώδες που θα αγαπάς σε όλη σου τη ζωή, έπαθα το ίδιο -ευχάριστο- σοκ όπως όταν άκουσα πρώτη φορά το ''Face Of Destruction - Deep Hit Of Death'' 15 χρόνια πριν, αν όχι μεγαλύτερο. Αρωγός στο σύνολο του δίσκου και το τρίδυμο μετά από το ομότιτλο, θες ''World War Machine'', θες ''Νecrohammer'' (το φαντάζομαι να το παίζουν ζωντανά και να μην μένει κανείς στη θέση του και ζωντανός) και το μπουκωμένο ''Rise In Blood'' σε κάνει να πιστεύεις ότι υπάρχει (μουσικός) Θεός με αυτά που ακούς. Αν έχεις καταφέρει να κρατήσεις ακούνητο το σβέρκο σου σε αυτή την ωμή στοχευμένη επίθεση που έχεις δεχτεί ως τότε, έρχεται το ορχηστρικό ''Where My Grave Shall Stand'' να αποτελέσει την ηρεμία μετά από την καταιγίδα και να δώσει λίγη ανάσα στον ακροατή από το αδιάκοπο ράπισμα που έχουν προσφέρει οι προηγούμενες οχτώ συνθέσεις. Ίσως πολλοί θεωρήσουν ότι κακώς κόβει τη φρενήρη ροή του δίσκου ως τότε, αλλά πιστεύω ότι θα αποδειχθεί μεγάλο χαρτί του συνόλου όσο θα παίρνει τις ακροάσεις που πρέπει.

 

 

Για το τέλος -και με την υποσημείωση ότι ως αυτή τη στιγμή δεν έχω ακούσει τα έξτρα κομμάτια ''Nemesis Diamond'', ''The Great Dying'' και ''Ride The Fire'' στην περιορισμένη έκδοση-, το 7λεπτο ''The Sign Of The Scythe'' δίνει το τελειωτικό χτύπημα σε όποιον αντιμετώπισε το ''Cobra Speed Venom'' σε στυλ ''έλα μωρέ με το νέο The Crown, πόσο καλό θα μπορούσε να είναι'', καθώς αρχίζει με ένα τεμπέλικο σχεδόν doom ριφφάκι για να μπει στη συνέχεια ο καταστροφέας Axelsson να διαλύσει και πάλι τα πάντα... Την πατήσατε τη μπανανόφλουδα γατάκια αυτή τη φορά, καθώς το άλμπουμ είναι από αυτά που θα μπορούσαν να ισχυριστούν το μότο ''είμαι ο μπαμπάς σας'' και θα σας γλεντήσει δεόντως και τώρα και στα προσεχή χρόνια. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ και του συγκροτήματος και της χρονιάς που διανύουμε, από τα πλέον ενεργητικά των τελευταίων ετών και από αυτά που θα κάνουν αρκετούς να θελήσουν να τους δουν ζωντανά σε αυτή την περιοδεία, μακάρι να μπορούσαμε να τους δούμε και στην Ελλάδα αλλά διαχρονικά ο κόσμος εδώ σνομπάρει τις καλές μπάντες της χώρας και ειδικά του ακραίου της ήχου (μόνο για Ghost και Sabaton είστε μερικοί). Αν πω ότι όσο οπαδός και να είμαι το περίμενα, θα είναι ψέμα. Με διέψευσαν με το παραπάνω και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα κάνουν και με πολύ κόσμο εκεί έξω. Άξιοι!


Βαθμολογία: 89/100

 

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Comments