Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Μαρτίου 2018
Το προ τριετίας ντεμπούτο των Φινλανδών, στο οποίο αναμείγνυαν progressive rock με classic rock, με τις επιρροές να περιλαμβάνουν την τοπική 70's σκηνή, είχε αφήσει καλές εντυπώσεις και ορισμένες πολύ καλές συνθέσεις, το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν εντυπωσιακό, δεν είχε το κάτι παραπάνω ώστε να ξεχωρίσει και να μείνει στις μνήμες του κόσμου σαν κάτι το εξαιρετικό, παρά μονάχα μνημονεύεται στους απανταχού prog rock (κυρίως) και classic rock (λιγότερο) geeks ως μια πολύ καλή δουλειά, που όμως δεν αξίζει της άμεσης προτεραιότητάς τους και της προτίμησής τους σε σύγκριση με άλλες δουλειές που κυκλοφόρησαν σε κοντινό χρόνο.
Η ίδια νοοτροπία επικρατεί και στο δεύτερο δημιούργημά τους, με τη διαφορά όμως ότι πλέον ο ακροατής εδώ είναι πιο υποψιασμένος, έχει πάρει μια ιδέα από το ντεμπούτο του συγκροτήματος, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα αυτό το άλμπουμ να ακούγεται στάσιμο, με τις ιδέες και τη δομή να μοιάζουν ανακυκλωμένες και επαναλαμβανόμενες. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι το άλμπουμ είναι κακό, ούτε καν μέτριο. Απλά δεν επιχειρεί καν να ξεπεράσει το ντεμπούτο του και δείχνει προσκολλημένο πάνω του, σαν ένα μικρό παιδί που δε θέλει να απογαλακτιστεί από τη μητέρα του. Βέβαια, αν κάποιος δεν έχει έρθει σε επαφή με τον ήχο των Malady ίσως εντυπωσιαστεί και κολλήσει προσωρινά, κάτι που δεν ισχύει για αυτούς που έχουν ακούσει ήδη το ντεμπούτο τους ή έχουν λιώσει τις εντυπωσιακές κυκλοφορίες της Σκανδιναβικής prog rock σκηνής των τελευταίων χρόνων.
Και δεν είναι τυχαίο που το πιο ιντριγκαδόρικο και ενδιαφέρον κομμάτι είναι το 23λεπτο "Nurja Puoli". Είναι το μοναδικό κομμάτι στο οποίο επιχειρούν να δημιουργήσουν κάτι ελαφρώς διαφορετικό από τη συνηθισμένη τους συνθετική δομή και προσέγγιση, στο τέλος όμως ούτε αυτό ξεφεύγει από τη συνθετική μανιέρα στην οποία έχουν εγκλωβιστεί μόνοι τους. Και ήδη από το ντεμπούτο φαινόταν η απροθυμία τους να δώσουν κάτι ολόφρεσκο, κάτι το διαφορετικό, κάτι που να μη θυμίζει τους ήρωες του. Και όσο ευχάριστο, καλοδουλεμένο και πιασάρικο κι αν είναι σαν άκουσμα (που είναι, όπως και το ντεμπούτο τους), αυτή η προσκόλληση και η επαναληψιμότητα αναγκάζει στο τέλος τον ακροατή να προτιμήσει το real thing. Άλλο αν πολλές φορές τείνουμε να αγιοποιούμε τέτοια ακούσματα, μόνο και μόνο επειδή θυμίζουν τους ήρωες μας, αλλά αυτό είναι μια άλλη και μια πολύ μεγάλη κουβέντα.
Συνοψίζοντας λοιπόν, είτε προσπεράσετε είτε αφοσιωθείτε σε αυτό το άλμπουμ, δε θα κάνει καμία διαφορά. Αλλά επειδή λογικά αυτοί που θα αφοσιωθούν θα είναι οι prog rock nerd-ουλες που δε χάνουν καμία κυκλοφορία στη σκηνή, είμαι σίγουρος ότι με το συγκεκριμένο δίσκο θα βρουν κάποιες όμορφες στιγμές, θα του αφιερώσουν δυο-τρεις ακροάσεις αλλά τελικά θα βαρεθούν γρήγορα από την έλλειψη πρωτοτυπίας, με τελική συνέπεια ο δίσκος να ξεχαστεί σχετικά γρήγορα. Ειδικά από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει πολλά αριστουργήματα για όλα τα γούστα.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
