Ημερομηνία δημοσίευσης: 27 Αυγούστου 2017
Το προπέρσινο "Hammer Of The Witches" αποτέλεσε μια όαση ανάμεσα στον ορυμαγδό των μέτριων και κακών δίσκων που κυκλοφορεί εδώ και πολλά χρόνια το συγκρότημα. Για να μην παρεξηγηθώ, ο όρος μέτρια αναφέρεται στη σύγκριση των συγκεκριμένων δίσκων μεταξύ των αριστουργημάτων των ιδίων και με κανένα άλλο, καθώς αυτοί οι δίσκοι αν κυκλοφορούσαν από άλλα συγκροτήματα θα θεωρούνταν εξαιρετικοί, αλλά κάτω από το όνομα και το βάρος των COF υποφέρουν, εξ ου και ο χαρακτηρισμός μέτρια. Γι αυτό λοιπόν, με την κυκλοφορία του "Hammer...", οι οπαδοί των COF ξεσάλωσαν από τη χαρά τους, αλλά υπήρχε στον αέρα μια ανησυχία μήπως αυτό το αποτέλεσμα ήταν τελικά τυχαίο και όχι κάποιο απόσταγμα έμπνευσης, η οποία δείχνει να έχει εγκαταλείψει των Dani εδώ και πολλά χρόνια, και αναφέρομαι ειδικά σε αυτόν, καθώς αυτός είναι ο ιθύνων νους και δικτάτωρ του συγκροτήματος, με τους υπόλοιπους να αποτελούν πληρωμένα πιόνια, εξ ου και οι τόσο συχνές εναλλαγές μελών στο συγκρότημα στο παρελθόν, από άτομα που δε δέχτηκαν αυτόν το ρόλο.
Και αυτόν τον ισχυρισμό έρχεται να επιβεβαιώσει το "Cryptoriana - The Seductiveness Of Deacy". Δεν είναι κακό άλμπουμ, κάποιοι θα το θεωρήσουν πολύ καλό με τις πρώτες ακροάσεις, αλλά ακρόαση με την ακρόαση αυτός ο ισχυρισμός φθίνει και απογυμνώνει τις ελλείψεις του άλμπουμ στον πυρήνα τους, δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο. Οι ιδέες των συνθέσεων, η δομή τους και τα λοιπά χαρακτηριστικά αρχικά ακούγονται εντυπωσιακά και εξαιρετικά, μόλις όμως κατακάτσει ο ενθουσιασμός και επικρατήσει η λογική, γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό πως πρόκειται για συρραφή generic ιδεών, καθώς και ιδεών ανακυκλωμένων από το "Hammer...", σε μια προσπάθεια του συγκροτήματος να διατηρήσει την κεκτημένη ταχύτητα που απέκτησε από το προηγούμενο άλμπουμ, και του έδωσε τόσο μεγάλη ώθηση, που έδωσε νέο ενδιαφέρον και ζωντάνια στην καριέρα των COF, οι οποίοι όμως αντί να εκμεταλλευτούνε την ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν με το λάθος τρόπο αυτήν την επιτυχία, προσπαθώντας να αντιγράψουν τον εαυτό τους, με ξεδιάντροπο όμως τρόπο, και όχι παραγωγικό, έχοντας σαν ατού τις πομπώδεις και δαιδαλώδεις συνθέσεις τους, στους λαβύρινθους των οποίων οι επιφανειακοί οπαδοί μπορούν να πέσουν πανεύκολα στην παγίδα και να μιλήσουν για ένα αριστούργημα της εποχής μας.
Οι υποψιασμένοι και παλιοί οπαδοί του συγκροτήματος όμως, μπορούν να αναγνωρίσουν την, για μια ακόμα φορά, μηδενική μουσική και καλλιτεχνική πρόοδο που κάνει το συγκρότημα τα τελευταία 14 χρόνια (με μοναδική και φωτεινή εξαίρεση το "Hammer..."), κινούμενο για ακόμα μια φορά στη μετριότητα, πάντα σε σχέση με τις πολλές δυνατότητές τους, κυρίως εξαιτίας της στασιμότητας και των ανακυκλωμένων ιδεών του άλμπουμ, που ακούγονται εντυπωσιακές στην αρχή, αν όμως είσαι χρόνια οπαδός, δεν μπορείς να εντυπωσιαστείς πια. Και εδώ επαναλαμβάνεται ακόμα μια φορά το γεγονός πως, αν αυτό το άλμπουμ κυκλοφορούσε από κάποιο άλλο συγκρότημα, θα μιλούσαμε για ξεδιάντροπη κόπια μεν, πολύ ποιοτική, ελπιδοφόρα και με πολλές δυνατότητες δε. Κάτω από το όνομα των COF όμως, υποφέρει από αυτήν την επαναληψιμότητα, την έλλειψη έμπνευσης και την απροθυμία να φύγουν από τις μανιέρες που τους απογείωσαν στο προηγούμενο άλμπουμ, προσπαθώντας μάλιστα να επωφεληθούν όσο μπορούν περισσότερο από αυτές και σε αυτό το άλμπουμ, αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε καλλιτεχνική πρόοδο.
Πάει στράφι έτσι για ακόμα μια φορά τα τελευταία χρόνια η εξαιρετική στιχουργική και θεματική δουλειά, οι ωραίες ενορχηστρώσεις, και η δουλειά που έχουν ρίξει τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, όταν οι ιδέες, τα riffs και οι συνθέσεις είναι ανακυκλωμένες από το προηγούμενο άλμπουμ και ταυτόχρονα generic, συρραμμένα επιμελώς μεταξύ τους για να μη φαίνεται εύκολα αυτή η αδυναμία της ανακύκλωσης. Για ακόμα μια φορά, μένω με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, διότι ενώ το άλμπουμ έχει για ακόμα μια φορά τις προδιαγραφές να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό άλμπουμ, προδιαγραφές που έχουν όλα (μα όλα) τα μέτρια και κακά άλμπουμ τους, αλλά για πολλούς και διαφορετικούς λόγους αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες που έβαλαν στον εαυτό τους, και γι αυτό ακριβώς ξενερώνουν συνεχώς οι οπαδοί τους, καθώς έχουν τις δυνατότητες κάθε φορά να δημιουργήσουν κάτι το εξαιρετικό, και πάντα κάπου τα θαλασσώνουν, πετυχαίνουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα και εδώ, για τους λόγους που αναλύσαμε παραπάνω, και είναι γεγονότα που αντικατοπτρίζουν το χαρακτήρα του χαρισματικού μεν, δύσκολου χαρακτήρα του Dani δε, που αποδεικνύει περίτρανα πως τα θεόρατα επίπεδα μουσικής που έφτασε το "Hammer...", ήταν τελικά αποτέλεσμα τύχης και όχι έμπνευσης, η οποία δείχνει για άλλη μια φορά να έχει εγκαταλείψει τον ιθύνων νου, ο οποίος δε δέχεται βοήθειες από κανέναν, άσχετα από αυτά που λέει στις συνεντεύξεις του. Αυτή η ξεροκεφαλιά και η μεγαλομανία του Dani, και μόνο αυτές, τον έχουν οδηγήσει σε αυτό το σημείο, όπου αρνείται οποιαδήποτε εξωτερική βοήθεια, σε σημείο παράνοιας.
Βαθμολογία: 72/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Περίμενα πολύ καιρό για να μιλήσω για τους Cradle Of Filth. Μία μπάντα που ήταν μόνιμα στο playlist μου για αρκετά χρόνια κατά την διάρκεια της εφηβείας μου. Με μεγαλύτερη “έμφαση” στην 00s' εποχή τους αρχικά, καθαρά και μόνο λόγω της άμεσης τριβής που είχα με τις κυκλοφορίες εκείνης της περιόδου. Αν τους αγάπησα; Σαφώς, μιλάμε για μία από τις επιδραστικότερες μπάντες σε αυτό είδος. Μοναδικοί σε αυτό που έκαναν. Έκαναν, θα το τονίσω αυτό. Μετά από το “Midian”, το τελευταίο τους μεγάλο μουσικό κατόρθωμα κατά την γνώμη μου, ξεκίνησαν να εξερευνούν διαφορετικά μονοπάτια που δεν τους “κολάκεψαν” ιδιαίτερα, έως καθόλου για να είμαι ειλικρινής. Έλλειψη έμπνευσης; Κορεσμός; Θέληση επέκτασης αγοραστικού κοινού;
Με ελάχιστες εκλάμψεις μέσα στα επόμενα χρόνια, αργά αλλά σταθερά απομακρυνόντουσαν τόσο από τον μέχρι τότε ήχο τους όσο και από την κορυφή που για τόσα χρόνια παρέμεναν. Νομίζω πως το να αναλωθώ σε τραγικές περιπτώσεις όπως το “Thornography” είναι περιττό. Και ξαφνικά πριν μερικά χρόνια μας χτυπάει ευχάριστα το “Hammer Of The Witches” και για πρώτη φορά μετά από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια ακούω σε μεγάλο βαθμό την μπάντα που αγάπησα. Έμπνευση, γραμμές με βάρος, μελωδίες ουσιαστικές και όχι ξεπλύματα και ένας Dani με μια εμφανή ανάρρωση από την κόπωση και την κατάχρηση της φωνής του, που τα τελευταία χρόνια τον είχε κάνει να μοιάζει με άσχημη καρικατούρα του εαυτού του.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Γιατί όταν μία τέτοια μπάντα καταφέρνει να ξαναβρεί τον “δρόμο” της μετά από τόσα χρόνια μέτριων έως ανούσιων δίσκων χρίζει ευσήμων. Χρίζει αναδρομής και απολογισμού.
Ήταν να μην γίνει η αρχή μάλλον, καθώς το “Cryptoriana, The Seductiveness Of Decay” είναι ένας καταπληκτικός δίσκος. Ισάξιος, αν όχι και καλύτερος από τον προκάτοχό του. Ξεκάθαρη συνέχεια με πάρα πολλά στοιχεία και αυτός, τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στην ανάπτυξη, των παλαιών καλών τους ημερών. Όλος ο δίσκος είναι γεμάτος από εκπληκτικά και πραγματικά εμπνευσμένα riff, σε βαθμό που αναγκάζεσαι μονίμως να πηγαίνεις μπρος πίσω για να ξανακούσεις σημεία και περάσματα μέσα στα κομμάτια. Είναι η πρώτη φορά από την εποχή του “Midian” που ακούω riff πρωταγωνιστές, riff που σου μένουν ξεκάθαρα χαραγμένα στο μυαλό. Ενδεικτικά και μόνο, η κιθαριστική δουλειά στο main riff του “Death And The Maiden” είναι κάτι παραπάνω από εθιστική. Και μιλάω για riff, όχι μελωδίες. Ίσως τελικά η αλλαγή του line up, τουλάχιστον στον κιθαριστικό τομέα να ήταν κάτι παραπάνω από ευεργετική. Εξαιρετική δουλειά, τόσο ρυθμικά όσο και στο κομμάτι των solos. Τεχνικά, “βιρτουόζικα” lead. Καινούργια χρώματα στην παλέτα τους που όμως εμπλουτίζουν το σύνολο, δεν ξενίζουν.
Συνθετικά όλος ο δίσκος είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Δεν νομίζω πως υπερβάλω λέγοντας πως και τα εννέα κομμάτια (δέκα μαζί με την αρκετά καλή διασκευή του “Alison Hell” των Annihilator) του δίσκου είναι εξίσου καλά. Ατμόσφαιρα στο φουλ, μελωδιάρες τόσο φωνητικά όσο και ενορχηστρικά,όπως προανέφερα εξαιρετικά riff και αρκετή ουσιαστική επιθετικότητα (στο χωριό μου βρομόξυλο το λένε). Ανατροπές και εναλλαγές καθ όλη την διάρκεια του album. Τόσα πολλά ηχοχρώματα και περάσματα και όλα αυτά δοσμένα κάτω από μελέτη, με σκοπό το στήσιμο ενός σκηνικού. Αν έπρεπε να τα συνοψίσω όλα μαζί σε μία φράση, αυτή θα ήταν εμπνευσμένος δίσκος.
Ελπίζω πως θα διατηρήσουν αυτό το σερί και πως δεν θα χρειαστεί να τους γυρίσω την πλάτη και πάλι γιατί πραγματικά μιλάμε για εξαίρετη δουλειά. Μέχρι στιγμής η ομάδα δείχνει να λειτουργεί και να αποδίδει. Λίγο η χημεία, λίγο ο ενθουσιασμός και η ανανέωση μέσα στην μπάντα έχουν αποδώσει τα δέοντα. Αν δεν σκάψει τον λάκκο του μόνος του ο “κοντός” προβλέπω πως αυτό είναι μόνο η αρχή μιας καινούργιας λαμπρής αρχής. Εύγε και καιρός ήταν κύριοι.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose
Κωνσταντίνος Μάρης
Comments
