Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Δε μπορώ να πω πως είμαι οπαδός των Culted εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πολλές φορές έχει τύχει να ακολουθήσω ένα όνομα, απλά και μόνο παίρνοντας το λόγο -σαν όρκο ένα πράμα- από τη δισκογραφική εταιρεία από την οποία εκπροσωπούνται. Τρίτος δίσκος για τους Καναδο-Σουηδούς Culted λοιπόν και σε μία περίοδο που συνεχίζεται η αβεβαιότητα στο μουσικό στερέωμα και δη αυτό του σκληρού ήχου.
Το “Nous” γεννήθηκε εν μέσω αναταραχής, αφού τα μέλη του συγκροτήματος υπέμειναν περιόδους ακραίων προσωπικών εμπειριών, ψυχολογικών και σωματικών. Η διαδικασία δημιουργίας επηρρεάστηκε από ασθένειες, θάνατο και τις επερχόμενες υπαρξιακές κρίσεις. Αντί να προκαθορίζει την κατεύθυνση που θα έπαιρνε ομως το συγκρότημα, οι ίδιοι επέτρεψαν στη μουσική να μιλήσει μόνη της, όπως οργανικά αυτή θα έπρεπε να έχει τον πρώτο λόγο. Το “Nous” ήταν αποτέλεσμα των δημιουργών του να προσπαθούν να καταστρέψουν ή να αγνοήσουν τον εγωισμό και αντ 'αυτού, να ανοίξουν τον εαυτό τους μπροστά στο χάος της μιζέριας που αντιμετώπιζαν.
Παρά την υπόσχεση του δίσκου, το αποτέλεσμα είναι κομματάκι αντισυμβατικό και όχι με την έννοια που θα ήλπιζε κανείς. Πολλοί δικαιώνονται από την αποτύπωση εξουθενωτικών εμπειριών, όπως οι παραπάνω, αλλά στην περίπτωση των Culted αυτό δε λειτουργεί υπέρ τους. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από κομμάτια που τους λείπει η σπίθα, ακούγονται σχεδόν μισοτελειωμένα και βιαστικά, όπως το “Maze” και το “Lifers” και πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ίσως αρχικά να ήλπιζαν, το οποίο όπως όλα δείχνουν είναι η εξιλέωση. Το πρόβλημα εντείνεται αν συλλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για λίγο περισσότερο από μία ώρα διάρκειας, εκεί που το μοτίβο πλέον πέρα από επαναλαμβανόμενο μοιάζει και λίγο ενοχλητικό, αφού δεν υπάρχει αρκετή συνάφεια ώστε να οδηγήσει αυτές τις πειραματικές -άλλοτε ambient και άλλοτε industrial- συνθέσεις και να γεννήσει ενδιαφέρον στον ακροατή. Κάπου είδομεν το φως στη διασκευή του “Crush My Soul” των Godflesh, αλλά αν η πιο δυνατή σου στιγμή είναι ένα cover, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ακόμα χειρότερα, αν αυτό είναι στο κλείσιμο του δίσκου.
Γενικά, τα ελαττώματα του “Nous” εμφανίζονται πολύ τακτικά, ώστε να αξίζει να επικεντρωθεί κανείς στα θετικά. Το πόνημα των Culted ίσως είναι και η απόδειξη ότι μερικές φορές δε μπορείς να δημιουργήσεις κάτι όντως εξωπραγματικό όταν πλάθεις τον πόνο σου και τον μοστράρεις ως κομμάτι τέχνης. Θα δούμε στον επόμενο.
Βαθμολογία: 55/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
