Ημερομηνία δημοσίευσης: Μαΐου 2017
Παιχταράς! Η 1η λέξη που μου έρχεται στο νου για να περιγράψω τον καταπληκτικό και κατά την προσωπική μου άποψη, άκρως αδικημένο Καναδό υπερ-κιθαρίστα Danko Jones. Ο άνθρωπος αυτός που έχει τον εαυτό του πλήρως ταγμένο στο παλιό, καλό, αβίαστο rock'n'roll και που είναι τόσο ουσιώδης στο παίξιμο του όσο πολλοί θα ήθελαν να είναι και ποτέ δε θα μπορέσουν να γίνουν, επιστρέφει με το 8ο προσωπικό του άλμπουμ σε διάστημα 15 ετών, όπου και κάνει ένα πολύ ωραίο συνειρμό στους τίτλους, καθώς το 1ο άλμπουμ του 2002 ονομάστηκε ''Born A Lion'', ενώ το φετινό λέγεται ''Wild Cat'', κοινώς είναι σαν να συνδέονται μεταξύ τους, διότι ποιά η αγριότερη γάτα σ' αυτό τον πλανήτη από το λιοντάρι στην τελική; O ακούραστος παίχτης ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια που προσφέρει τη μία δισκάρα μετά την άλλη, περιοδεύει παράλληλα σε όλο τον κόσμο για να κηρύξει και να εξαπλώσει το νόημα της ροκ μουσικής ανά την υφήλιο, καταφέρνει κάθε φορά να προσφέρει κάτι φρέσκο και κάτι ουσιώδες, χωρίς να βάζει απαραίτητα φωτιά στις χορδές του όπως κάνουν πολλοί ψηλομύτηδες συνάδελφοί του, που από φιγούρα κλο κλο κι από αυγό τίποτα που λένε και στο χωρίο μου. Αντίθετα, ο άνθρωπος ακολουθεί τη λογική της απλότητας η οποία τον έχει βγάλει ασπροπρόσωπο και σίγουρα τον διατηρεί σε υψηλο επίπεδο.
Το ''Wild Cat'' έρχεται 2 χρονάκια μετά τον προκάτοχο του ''Fire Music'' και σε καμία περίπτωση δεν ξεχνά να σου εμφυτεύσει τη νοοτροπία στην οποία κινείται στα σχεδόν 39' διάρκειας του από το 1ο δευτερόλεπτο. ''I Gotta Rock'' λέγεται το πρώτο κομμάτι αυτής της κυκλοφορίας, και ακούμε με τη μία τον Danko να φωνάζει ''I want it now, i want it all, i gotta rock, i need to roll''...Τί πιο απλό, υπέροχο και σαφές για το πως ζει και αναπνέει αυτός ο άνθρωπος για τη μουσική αυτή, με το απίστευτα απλό αλλά και συνάμα ξεσηκωτικό του στυλ να έχει γίνει σήμα κατατεθέν του από τις πρώτες του μέρες, που κυκλοφορούσε το ομότιτλο ΕΡ με το όνομα του το 1998. Έχουν περάσει 20 σχεδόν χρόνια από τότε, αλλά το νερό κύλησε άφθονο στο αυλάκι και ο Danko κατέκτησε με την αξία του μία θέση σ' αυτούς που πρέπει να μνημονεύονται για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονται την εξάχορδη θεά και που την κάνουν να παίρνει φωτιά. Θέση η οποία θα μπορούσε και σίγουρα θα έπρεπε να είναι άκρως εδραιωμένη σε πολύ ψηλότερη κλίμακα, αλλά ο παίχτης έχει διαλέξει ένα σχετικά μοναχικό δρόμο τον οποίο υπηρετεί πιστά, και γι' αυτό και μόνο τον λόγο θα πρέπει όλοι να ανατρέξετε στις δουλειές του και να τον τσεκάρετε ενδελεχώς, μια και θα βρείτε σ' αυτόν στοιχεία που δεν συναντάμε και πολύ τη σήμερον ημέρα, ειδικά στο πάλαι ποτέ κραταιό ροκ.
O Danko Jones προσφέρει κέφι, προσφέρει ενέργεια, προσφέρει υψηλές δόσεις αδρεναλίνης με το παίξιμο του και στο τέλος, στην ακρόαση κάθε του δίσκου, νιώθεις ένα αίσθημα πληρότητας να σε περιβάλλει και νιώθεις επίσης σαν να έχεις μάθει τα βασικά του ροκ από την αρχή, σαν να έχεις καταλάβει πλήρως τη σημασία του μέσα στα χρόνια, την τεχνογνωσία που πρέπει να υπάρχει για να γίνει σαφές το νόημα του και να σε κάνει να γίνεις μέρος του, γιατί το ροκ σαν μουσική είχε πάντα μία έννοια και ένα σκοπό, κατά πολύ μεγαλύτερο από τα άλλα είδη, γι΄ αυτό και απέκτησε εκατομμύρια οπαδούς και φανατικούς πολέμιους. Ροκ όμως δε σημαίνει μακρύ μαλλί και αλητεία απαραίτητα, και ο Danko το δείχνει με το ξυρισμένο κεφάλι του και το στυλάκι του που παραπέμπει σε κομψότητα. Αντίθετα συγκεντρώνεται στο να παίζει χωρίς πολλές φανφάρες, ούτε ριφφ που και καλά σκίζει την κιθάρα στα 2, ούτε μακροσκελή σόλο που τα ακούς και λες ''πω πω τι φτιάχνει το άτομο'' και διάφορα τέτοια οπαδικά. Όχι, η λογική του είναι να παραμένει ενεργητικός και να ξεσηκώνει τον ακροατή, κι αυτό το καταφέρνει πανεύκολα με το παίξιμο του που βασίζεται σε απλουστευμένες δομές, ενώ η φοβερή φωνή του λειτουργεί σαν έξτρα όργανο που ενίοτε κάνει τα ρεφρέν των κομματιών του κολλητικά και που άνετα λειτουργούν για καταστάσεις αρένας.
Ο άνθρωπος δεν είναι τυχαίος πάντως για όσους από σας τον συναντάτε για πρώτη φορά. Έχει παίξει με τους Guns 'n' Roses, με τους Motörhead, ακόμα και με τους Nickelback, μπροστά σε εκατομμύρια κόσμο ανά τον πλανήτη. Χώρια ότι είχε τις ευλογίες του ΜΕΓΑΛΟΥ Lemmy, ο οποίος είχε υμνήσει το ταλέντο του και του είχε αδυναμία μεγάλη, αν αυτό λέει κάτι σε μερικούς... Βέβαια, από την άλλη τώρα θα πει κάποιος ''όλα καλά ρε Αλόρα, αλλά γιατί αφού είναι τόσο παιχταράς όπως μας λες, δεν έχει κάνει το μεγάλο break και προτιμάει να μένει πίσω από τα φώτα''; Η απάντηση που έχω να δώσω είναι ότι προφανώς και θέλει να μιλάει μέσω της μουσικής του και με τον τρόπο που το κάνει, δείχνει ότι δεν είναι κάποιος φαταούλας που το μόνο που τον νοιάζει είναι τα λεφτά, μην τον λυπάστε κιόλας, ο άνθρωπος μια χαρά ζει από τη μουσική του όπως τον κόβω, δε χρειάζεται να είναι όλοι αδηφάγα τέρατα που μόλις δούνε πράσινα χαρτονομίσματα, ξεχνάνε και την μάνα τους την ίδια και βουτάνε σε οποιοδήποτε συμβιβασμό, προκειμένου να πάρουν περισσότερα. Γι' αυτό και τον γουστάρω κάργα, γιατί είναι αξιέπαινη η προσπάθεια του να τέρψει τη δική του δίψα για δημιουργία και με τρόπο σαφέστατα ειλικρινή, πράγμα που το κοινό εισπράττει σε κάθε του εμφάνιση κι αντίστοιχα ο ακροατής σε κάθε ακρόαση των δίσκων του.
Αν συνοψίσουμε τα παραπάνω, και δούμε ότι στα 11 κομμάτια του ''Wild Cat'' οι διάρκειες των κομματιών κυμαίνονται από 3:11 (το καταπληκτικό ''Do This Every Night'') μέχρι 3:46 με το ομότιτλο κομμάτι, πράγμα που δείχνει ότι η επιλογή του να πάει σε συγκεκριμένη λογική διάρκειας κομματιών δουλεύει. Δε χρειάζεται ούτε να το ζορίσει, ούτε να το ξεχειλώσει, ούτε να το παίξει νέος Malmsteen, Satriani, Vai και τα σχετικά. Αντίθετα με κομμάτια όπως το κολλητικό βίντεο κλιπ ''My Little R'n'R'' και το φοβερό τρίο που κλείνει το δίσκο, δηλαδή τα ''Success In Bed'', ''Diamond Lady'' και "Revolution (But Then We Make Love)'', δίνει μία πολύ ωραία ροή στο δίσκο, τον οποίο έχεις ήδη αφομοιώσει με την πρώτη ακρόαση και κυλάει σαν νεράκι, οπότε το μόνο που επιζητάς είναι πρόσθετες ακροάσεις. Φοβερό δισκάκι για άλλη μία φορά, χωρίς ιδιαίτερες διαφορές από το παρελθόν του, προσθέτει μικρές πινελιές από κυκλοφορία σε κυκλοφορία κρατώντας το μοναδικό του ύφος σχεδόν απαράλλαχτο και προσφέρει μία χαλαρότητα και ευφορία κατά την ακρόαση που σπάνια πλέον συναντάμε σε ανάλογου ύφους δίσκους. Αν πού και πού γουστάρετε κάτι πιο χαλαρό και ουσιώδες που να υμνεί τη σημασία του ροκ και τη χαρά του να κάνεις σεξ, ο Danko Jones είναι ο άνθρωπος σας και αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του 100%. Προσωπικά δηλώνω πολύ χαρούμενος για άλλο ένα ποιοτικό του δίσκο, ο βαθμός αφορά όποιον τον ακούει πρώτη φορά, το θεωρώ ανώτερο.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
