DARK TRANQUILLITY – Atoma

The dream is nothing. Yet it drives us to the end.

Dark Tranquillity. Ένα όνομα που οι οπαδοί του melodic death metal σέβονται και εκτιμούν. Οι φόρμες τους έχουν την κλασσική «σουηδίλα» που κερδίζει τον ακροατή και κάνει ευχάριστες και ξεκούραστες τις συνθέσεις. Με πολλά εκπληκτικά άλμπουμ όπως το “The Mind’s I”, “Projector”, “The Gallery” και “Character” έχουν κερδίσει ένα πολύ ευρύ φάσμα οπαδών. Οι πρόσφατες συνθέσεις τους έχουν εισάγει καθαρά φωνητικά, αλλά και πιο «σκισμένα» άγρια φωνητικά, πράγμα το οποίο έχει δημιουργήσει ένα μικρό χάσμα μεταξύ των οπαδών. Το πιο πρόσφατο δημιούργημά τους, έρχεται τρία χρόνια μετά το πολύ δυνατό “Construct” και ονομάζεται ”Atoma”. Πατάμε το play και από τα ηχεία ξεχειλίζει σουηδική metal ενέργεια.

Ο δίσκος ανοίγει με το “Encircled”, το οποίο σε βάζει απευθείας στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Θυμός, δαίμονες, απογοήτευση, απόγνωση και θλίψη. Με πέντε λέξεις, έτσι θα χαρακτήριζα αυτό το άλμπουμ. Το κομμάτι είναι γρήγορο, με νεύρο, τραχιά φωνητικά από τον Stanne, εκπληκτική δουλειά στις κιθάρες και το πακέτο συμπληρώνει διακριτικά το μπάσο. Το επόμενο κομμάτι, με τίτλο “Atoma”, είναι πιο χαλαρών τόνων και βάζει στο παιχνίδι και μελωδικές φωνητικές γραμμές, δίχως growls. Το “Forward Momentum” είναι το πιο πρόσφατο single που κυκλοφόρησαν και είναι ένα αρκετά «μαύρο» και μελαγχολικό κομμάτι, αλλά με όμορφες και φορτισμένες μελωδίες.

Ακολουθεί το “Neutrality”, το οποίο βαδίζει σε ίδια μονοπάτια, όσον αφορά το feeling του, με το “Encircled”, όντας ταυτόχρονα διαφορετικό και αποφεύγοντας να δημιουργήσει deja vu. Μετά, έρχεται το “Force of Hand”. Κομμάτι το οποίο είναι πιο αργόσυρτο, black-ίζοντας λιγάκι στην εισαγωγή, με ένα χαλαρό, μελωδικό solo και σκαμπανεβάσματα στους ρυθμούς του. Πολύ καλή και πιασάρικη η μπασογραμμή που ακολουθεί μετά το solo. Το 6ο κομμάτι του δίσκου αποτελεί και το προσωπικό μου αγαπημένο. Είναι το “Faithless by Default”. Στο κομμάτι αυτό, περισσότερο από ό,τι σε όλο το δίσκο, συγκεντρώνονται όλα τα θετικά χαρακτηριστικά των Dark Tranquillity από όλη την καριέρα τους. Ιδανική αρμονία μελωδίας, «γκαζιού», μελαγχολίας, θυμού και απογοήτευσης.

Το “The Pitiless” ήταν το πρώτο single και η πρώτη γεύση από το άλμπουμ αυτό και έλαβε πάρα πολύ καλές κριτικές από περιοδικά, αλλά και τους οπαδούς. Το "Our Proof of Life” μπλέκει με πολύ ωραίο τρόπο πάλι τα καθαρά φωνητικά και τα melodic death στοιχεία των πρώτων ημερών, δημιουργώντας ένα πολύ τίμιο αποτέλεσμα. Ο δίσκος συνεχίζει με το “Clearing Skies” και το “When the World Screams”, τα οποία είναι πολύ δυνατές συνθέσεις, αλλά ίσως, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα να θεωρηθούν fillers.

Πλησιάζουμε στο τέλος του δίσκου, με το “Merciless Fate” (καμία σχέση με την μπάντα του King Diamond), το οποίο είναι αργόσυρτο, doomy και ατμοσφαιρικό. Ο δίσκος κλείνει με το “Caves and Embers”, το οποίο έχει ίσως ένα από τα καλύτερα intro στα τελευταία τρία άλμπουμς των Σουηδών.

Μετά από αμέτρητες ακροάσεις σε διάστημα λίγων ημερών, ο δίσκος αυτός είναι σίγουρο ότι θα μου αφήνει μια ευχάριστη «γεύση» μετά από κάθε ακρόαση και σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις θα τον ακούσω αποσπασματικά. Είναι τόσο ευχάριστη η ακρόαση που περνούν 50 λεπτά χωρίς να το καταλάβεις. Οι Dark Tranquillity φέτος ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Είχαν έναν αρκετά ψηλό πήχη με το δίδυμο “We Are the Void” και “Construct”, και κατάφεραν να βγάλουν έναν δίσκο που αν δεν τα ξεπερνάει, βρίσκεται σε ίσο επίπεδο. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε οπαδούς της μπάντας, ειδικά αν βρήκαν κάποιες στιγμές που τους άρεσαν στις πρόσφατες δουλειές τους μετά το “Character”. Και δεν προτείνεται για «μεταλλοπατέρες» και «πρωτοδισκάκηδες».

Βαθμολογία: 90/100

Για το Rock Overdose,

Γιάννης Ren