Ημερομηνία δημοσίευσης: 27 Σεπτεμβρίου 2017
Περνώντας τα σύνορα βόρεια της Ανατολικής Μακεδονίας, συναντάμε την Βουλγαρία. Από εκεί λοιπόν μας έρχονται και οι DARKFLIGHT. Μας συστήνονται ως μπλακάδες που όμως έχουν στοιχεία από doom μέσα στις μουσικές τους. Ενδιαφέρουσα μίξη θα έλεγα και με προοπτικές για φοβερά πράγματα. Πάμε να δούμε λοιπόν αν τα κατάφεραν.
Αν και άκουσα τον δίσκο κάμποσες φορές, εντούτοις κατέληξα ότι αποτελείται από τρία κύρια μέρη. Εν αρχή λοιπόν ην οι μπλακ στιγμές του. Μπλαστμπιτς, εκρηκτικές κιθάρες και απόκοσμα φωνητικά, με κύρια έμφαση να δίνονται στα ντεθίζοντα brutal. Αυτό που περίμενα δηλαδή, βαριά doom/death φωνητικά με διαβολεμένες μουσικές. To δεύτερο μέρος, το οποίο δύναται να σπασθεί σε υποκατηγορίες είναι τα σημεία με τα καθαρά φωνητικά, τα οποία αναλαμβάνει το έτερο μέλος της μπάντας, Milen Todorov. Αυτά τα χωρίζουμε σε δύο κατηγορίες, διότι ανάλογα με τη μουσική που τα συνοδεύει, έχουμε βαριά που θέλουν να γίνουν και επιβλητικά και πιο «μελαγχολικά» που θέλουν να μας θυμίσουν τους SATURNUS. Όσο μου άρεσαν τα βρώμικα φωνητικά, τόσο αταίριαστα βρίσκω τα καθαρά. Εκτός του ότι σε πολλά σημεία είναι άκομψα, μετά από ένα σημείο καταντάνε και κουραστικά. Το δεύτερο πράγματα που χαντακώνει τα καθαρά φωνητικά, είναι οι κιθάρες, οι οποίες όταν αλλάζει το ύφος της φωνής, αρχίζει να παίζει μελωδίες που θυμίζουν την πρώιμη εποχή των THERION και να ανεβοκατεβαίνουν σε διάφορες κλίμακες. Την πρώτη φορά ήτο καλό. Την δεύτερη λες ας δώσω τόπο στην οργή. Από την τρίτη και μετά σκέφτεσαι να πατήσεις next.
Μάλλον κάπου διαφαίνεται ότι έχω πάρει το φτυάρι παραμάσχαλα και το χώμα κοντεύει να καλύψει τον δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα πολύ, γιατί ήθελα να μου αρέσει. Είναι ένα είδος μουσικής, από το οποίο δεν έχω απογοητευτεί ποτέ και ενώ τα υλικά υπήρχαν και ξεκίνησε ωραία η συνταγή, το γλυκό κάπου ξίνισε. Παρόλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω ότι προς το τέλος του δίσκου και συγκεκριμένα στο τελευταίο κομμάτι που διαρκεί και έντεκα λεπτά, Threshold of Death, μπορεί να βρει κανείς το τι θα μπορούσε να ήταν ο δίσκος. Πραγματικά εκεί τα δίνουν όλα και νιώθω ότι η υπομονή που έκανα απέδωσε.
Αυτά όσον αφορά κάποια ιδιαίτερα σημεία του δίσκου. Στο γενικότερο επίπεδο, αυτό που πρέπει να ξεχωρίσουμε, είναι η ατμόσφαιρα. Όσο απέτυχαν στο κομμάτι της μουσικής οι Βούλγαροι, άλλο τόσο καταφέρνουν να αποτυπώσουν την σκοτεινή ατμόσφαιρα που έχουν τα δύο αυτά υποείδη της μουσικής και να πατήσουν ακριβώς στα κοινά τους σημεία, ώστε να πούμε ότι έχουμε στην σκατοψυχιά της μπλακ με το βαρύ κι ασήκωτο κλίμα του doom. Το πρόβλημα όμως που προαναφέρθηκε, έρχεται να γκρεμίσει κάθε προσπάθεια. Εκεί που έχει χτιστεί μία φοβερή ατμόσφαιρα σκάει κάτι άκυρο, ή μία ιδέα που έχεις ξανακούσει κάμποσες φορές προηγουμένως και σου χαλάει το όνειρο. Κρίμα, διότι με λίγες πινελιές, όλο αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Η διανομή του δίσκου έγινε σε 500 αντίτυπα, οπότε λίγο δύσκολο να καταφέρετε να βρείτε ένα, παρόλα αυτά, εφόσον υπάρχει ολόκληρος online, τόσο οι φίλοι του doom, όσο και του black, καλό θα ήταν να του ρίξουν μία ακρόαση. Και για να μην γεμίσουμε περιττές σάλτσες, το κλείνω εδώ.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
