Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Οι Ολλανδοί thrashers Dead Head είναι μία από τις περιπτώσεις που μπορούμε κάλλιστα να ισχυριστούμε ότι είναι αδικημένοι κι ότι θα έπρεπε να είναι πολύ πιο αναγνωρισμένοι σαν μπάντα. ΟΚ προφανώς όχι σε σημείο να γεμίζουν στάδια ας πούμε, αλλά μου προκαλούσε πάντα εντύπωση το γεγονός ότι είναι κλασικά μία από τις πολύ έμπειρες μπάντες εκεί έξω, με μόνο καλούς δίσκους και κανείς δεν συζητά γι’αυτούς. Κάτι ανάλογο είχα γράψει τις προάλλες για τους Blood Red Throne σε άλλο ύφος φυσικά, αλλά με τους Dead Head είναι ακόμα πιο ενισχυμένη αυτή η κατάσταση. Από την άλλη μπορώ να ισχυριστώ ότι και οι ίδιοι οι Ολλανδοί αδίκησαν τους εαυτούς τους, καθώς μετά τη φόρα που είχαν τα δυο πρώτα –και για πολλούς τα καλύτερα- άλμπουμ τους (“The Feast Begins At Dawn” – 1991 και “Dream Deceiver” – 1993), έπειτα οι δίσκοι τους έγιναν πιο αραιοί και γενικά δε μπορώ να πω ότι εκμεταλλεύτηκαν και πλήρως το Momentum υπέρ τους, όντας μάλιστα μπάντα που έκανε τη διαφορά σε καιρούς που το thrash είχε πάρει την κατιούσα. Όταν λοιπόν οι επόμενοι σου δίσκοι είναι το 1999 και μετά το 2005, καταλαβαίνετε ότι δεν πάνε πολύ καλά τα πράγματα στο εσωτερικό ενός συγκροτήματος σε κάθε περίπτωση.
Θυμάμαι ότι προσωπικά είχα αναθαρρήσει λίγο το 2009 με το 5ο άλμπουμ κι έρχεται μετά το υπερ-καταστροφικό κενό των 8 ετών μέχρι το επόμενο άλμπουμ το 2017 για να δέσει το γλυκό. Με κάτι ενδιάμεσα ΕΡ δε χορτάσαμε και ευτυχώς πρόπερσι έγινε το θαύμα με το φοβερό, καταπληκτικό, ανέλπιστα υπέροχο “Slave Driver”, που όχι απλά ήταν ο σωστός δίσκος τη σωστή στιγμή, αλλά και αυτός που ως του παράδοξου, τους γνώρισε για πρώτη φορά σε πάρα πολύ κόσμο, με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται πολλοί «ποιοι είναι αυτοί οι Dead Head, μπάντα από το 1989 και τους μάθαμε τώρα». Άρα ο οπαδός μέσα στην Χ άγνοια του, έχει κι ένα δίκιο γιατί η Χ μπάντα (εδώ μπαίνουν οι Ολλανδοί φίλοι μας) δεν έκαναν κι αυτοί ότι μπορούσαν για να βοηθήσουν την κατάσταση. Ας πούμε περασμένα ξεχασμένα καθώς σε λιγότερο από 2 χρόνια, έχουμε νέα κυκλοφορία για τους Dead Head, το οποίο στην αρχή προσπαθούσα να καταλάβω αν είναι ένα μικρό άλμπουμ ή ένα μεγάλο ΕΡ. Σαν ΕΡ έχει καταχωρηθεί σε γνωστές πλατφόρμες, σαν άλμπουμ το λογίζει η εταιρεία (η ιστορική επίσης Ολλανδική Hammerheart που έχει βγάλει φοβερές επανεκδόσεις του πρότερου υλικού τους), άρα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, ανάλογα τι βολεύει.
Εκεί που εστιάζουν όλοι είναι ότι το “Shadow Soul” είναι φέτος μια εορταστική κυκλοφορία για το συγκρότημα μια και συμπληρώνει 35 χρόνια ζωής και πως το ότι βγαίνει υλικό τόσο σύντομα μετά το “Slave Driver” ενώ δε μας το έχουν συνηθίσει, είναι μια προσπάθεια καθιέρωσης τους από την αρχή και για να κερδίσουν χαμένο χρόνο και να το πάρουν λίγο αλλιώς γενικά (ή τουλάχιστον αυτό ευχόμαστε). Οι Dead Head για όσους πολλούς δεν τους έχετε γνωρίσει λόγω των παραπάνω που αναφέραμε –εύλογο το γιατί- παίζουν απλά, λιτά κι απέριττα παντοδύναμο, υπέρβαρο και διόλου διαθέσιμο για εκπτώσεις ταχύτητας και τραχύτητας thrash. Φανταστείτε μία όμορφη μίξη των καλύτερων στιγμών των Sepultura, Kreator, Dark Angel, Sadus, Demolition Hammer, με φοβερό ήχο και με πάρα πολύ καλό τραγουδιστή στο πρόσωπο του Ralph De Boer, ο οποίος ναι μεν ο «νέος» στο συγκρότημα (είχε πρωτοέρθει το 2009 στο “Depression Tank και αφού έφυγε το 2011, επέστρεψε το 2021 πριν τις ηχογραφήσεις του “Slave Driver”. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι τα άλλα 3 μέλη κρατάνε γερά από την αρχή της μπάντας σχεδον, ειδικά οι δυο κιθαρίστες Robbie Woning και Ronnie Vanderwey, ενώ και ο ντράμερ Hans Spijker έπαιξε στο πρώτο άλμπουμ της μπάντας κανονικά.
Μάλιστα έφυγε πριν βγει το δεύτερο και από το 1995 και όλα τα μετέπειτα άλμπουμ, είναι κανονικά στο συγκρότημα. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι μπορεί να είναι λίγο αργοκαρούτες στη συχνότητα κυκλοφοριών, αλλά από εμπειρία το κατέχουμε το άθλημα. Τo thrash δεν ήταν ποτέ συνώνυμο της μεταλλικής Ολλανδίας, στο death metal δοξάστηκε η χώρα, παρότι το πρώτο άλμπουμ των Pestilence, το ιστορικό “Mallevs Maleficarvm” αποτελεί μνημείο του είδους. Οι Dead Head και να θέλουν να έχουν αστοχία σε μόλις 27μιση λεπτά διάρκειας, είναι λίγο φαινομενικά αδύνατον. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με 6 πλήρη κομμάτια που παίζουν μεταξύ 3’ – 5’ και δυο ιντερλούδια κάτω από 1’ που το καθένα κλείνει το δικό του… μισό του δίσκου. Από το ξεκίνημα με το “Litany Of The Weak”, είναι φανερές οι προθέσεις, με τους Dead Head όντως να ακούγονται ανανεωμένοι λες και πρέπει να καταφέρουν επιτέλους να γίνουν πιο γνωστοί και τα “Serpents Of Frame” και “Caverns Of Fate” συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Παρότι υπερ – γρήγοροι και δεδομένα σωστά ακραίοι, δεν ξεχνάνε την καθαρότητα ήχου τους και όσο περνάει η ώρα, το πράγμα βελτιώνεται, με το δεύτερο… μισό του δίσκου να είναι ακόμα καλύτερο. Και το “The Age Of Hype” και το “The Run” είναι αμφότερα κομματάρες.
Θεωρώ ότι η κορυφή του δίσκου έρχεται λίγο πριν το τέλος με το “Oppulent Disruption”, που αν ήταν όλα τα κομμάτια σε αυτό το ύφος και αν είχαμε άλλα 2 κομμάτια σ’αυτό το στυλ αντί για τα ιντερλούδια κι ο δίσκος ήταν χοντρικά στα 30’ – 32’, θα μιλούσαμε σε άλλη βάση και σε πιο διθυραμβικό μοτίβο σκέψης. Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι η σχετικά άμεση –πάντα για τα δικά τους δεδομένα- επιστροφή των Dead Head κι ότι τα κομμάτια του “Shadow Soul” συνεχίζουν απτόητα στο κλίμα του “Slave Driver”, έστω κι αν αυτή τη φορά δεν έχουμε μια τόσο χορταστική δόση, που όσο να’ναι, αφαιρεί λίγο από την αξία του “Shadow Soul” καθώς και σαν άλμπουμ δε μπορούμε να το δούμε ως πλήρες και τα 2 ιντερλούδια του αφαιρούν λίγη παραπάνω πώρωση που θα ήταν ξεκάθαρα υπέρ του. Δεν έχω να πω κάτι αρνητικό για τους Dead Head, όπως ποτέ δεν είχα από όταν βρέθηκαν στο δρόμο μου τέρμα κωλόφαρδα κι έκτοτε και λόγω συμπάθειας καταγωγής, περίμενα πάντα υπομονετικά νέους δίσκους, τρώγοντας το κεφάλι μου τις περισσότερες φορές. Ο εορτασμός των 35 ετών ύπαρξης τους ας είναι η αφορμή για περισσότερο και συχνότερο υλικό, στο οποίο σπάνια λαθεύουν.
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
DEAD HEAD - "Shadow Soul"
Label: Hammerheart Records
Release date: 29.03.2024
Comments
