Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Δεκεμβρίου 2016
Ιδιαίτερα προκλητική η δισκοκριτική αυτή, μιά κι έχω πολλά να αναφέρω για την 4η ολοκληρωμένη δουλειά των Βορειογερμανών Downfall Of Gaia. To νέο τους άλμπουμ με τίτλο ''Atrophy'' βρήκε τη θέση του στα ηχεία μου και μολονότι γενικά η όλη έννοια του Black Metal μου προκαλεί αποστροφή με τα ιδεώδη του μίσους και της διχόνοιας που πρεσβεύει, εδώ έχουμε να κάνουμε με συγκρότημα που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με όσα αναφέρω παραπάνω. Είναι τέτοια η αισθητική τους εξ' αρχής από την κυκλοφορία του EP ''Salvation In Darkness'' 7 χρονάκια πριν, που το κουαρτέτο κατάφερνε να ακούγεται διαφορετικό και ενδιαφέρον σε σχέση με την υπόλοιπη μάζα του ιδιώματος. Όχι ότι λείπανε οι αναφορές και οι συγκρίσεις με μεγάλα συγκροτήματα όπως οι Altar Of Plagues και Wolves In The Throne Room, αλλά νομίζω αυτή τη φορά οι Γερμαναράδες φίλοι μας κατάφεραν να ξεφύγουν από την οποιαδήποτε σύγκριση και να φτιάξουν κάτι προσωπικό που θα μνημονεύεται ίσως και ως η πιο πλήρης δουλειά τους μέχρι σήμερα. Η post black αισθητική τους δημιουργεί τέτοια ατμόσφαιρα που σε γεμίζει συναισθήματα αντίθεσης, είναι τέτοια η επιρροή των κομματιών του δίσκου που δε θα ξέρετε προς ποια μεριά θα πρέπει να στραφείτε για τις τελικές εντυπώσεις.
Οι τύποι ποτέ δεν παίζανε χαρούμενη μουσική, αυτό είναι ξεκάθαρο. Αυτό όμως που ηχούσε πιό μονοκόμματο στα πρώτα 3 άλμπουμ εδώ βρίσκει χώρο για περαιτέρω ηχοτόπια που σε κάνουν να το αφομοιώσεις καλύτερα. Αν δε γνωρίζεις την μουσική τους κι ακούσεις τις προαναφερθείσες δουλειές, το βασικό συμπέρασμα σου σίγουρα θα είναι ότι μαλάκωσαν με το δίσκο αυτό και πάνε να γίνουν πιό εμπορικοί. Αυτό είναι η εύκολη λογική να σκεφτείς, πίσω από την οποία κρύβονται άλλες αλήθειες. Σε σχέση με τον προκάτοχο του ''Aeon Unveils The Thrones Of Decay'' που διαρκούσε πάνω από μία ώρα, το ''Atrophy'' βρίσκει χώρο έκφρασης μέσα σε 40 μόλις λεπτά, η μικρότερη σε διάρκεια δουλειά τους από το 1ο άλμπουμ ''Epos'' το 2010. Και πιστέψτε με παίζει μεγάλο ρόλο στις τελικές εντυπώσεις, μια και το σύνολο των 6 κομματιών (5 κι ένα ιντερλούδιο για την ακρίβεια) γίνεται πιο συμπαγές κι εξυπηρετεί καλύτερα τον σκοπό του σ' αυτό το μικρότερο χρονικό διάστημα. Ενώ λοιπόν από τη μία έχουμε τα κλασσικά τους στοιχεία του ατμοσφαιρικού post black που παραπέμπουν στα γκρουπ που ανέφερα πιο πάνω, αυτή τη φορά υπάρχει το προσωπικό τους ύφος στην δομή των κομματιών μιας και υπάρχει μεγαλύτερη μουσικότητα σε όλο το δίσκο.
Με το καλημέρα, οι κιθάρες του εναρκτήριου ''Brood'' σε βάζουν σε μία μυστικιστική διάθεση στην αρχή των κομματιού, η συνέχεια εξελίσσεται σε φρενήρη riffs και με τα τύμπανα να ακολουθούν στο γρήγορο ρυθμό που έχουμε συνηθίσει, χωρίς να σημαίνει ότι η καθαρότητα του ήχου στερεί την ακρότητα, απλά είναι εύκολα κατανοητό ότι η όποια αδεξιότητα μπορεί να υπήρχε παλιότερα, έχει δώσει τη θέση της σε νέες ιδέες και περαιτέρω εξερεύνηση του ήχου. Τα φωνητικά δε, είναι ωμά όσο ποτέ, δείγμα ότι δε διαλέγουν να συμβιβαστούν και ότι παραμένουν πιστοί σ' αυτό που θέλουν να εκφράσουν. Μην μπερδέψετε κάποιες μελωδικές πινελιές με το συναίσθημα των Alcest, εδώ η ατμόσφαιρα δεν γίνεται shoegaze αλλά άκρως αποκαλυπτική, και τα δύο κομμάτια που ακολουθούν το αποδεικνύουν, με το μεν ''Woe'' να ακούγεται κάπως πιο επικό σε συναίσθημα, το δε ''Ephemerol'' να αποτελεί το διαμάντι του δίσκου με το χτίσιμο του, την επιθετικότητα που δίνει τη θέση της στη μελωδία και την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο παγωμένο δάσος που βλέπεις στο εξώφυλλο και ο γκρίζος επιβλητικός λύκος είναι έτοιμος να σε κατασπαράξει, παρόλα αυτά έχεις τη λογική να σκεφτείς ότι μπορείς να του ξεφύγεις, κάτι στο οποίο βοηθάει το ''Ephemerol II'' που αποτελεί το ιντερλούδιο που λέγαμε πριν, το οποίο αν και σε ρίχνει όσο δεν πάει, εντούτοις σου δημιουργεί φως στην άκρη του τούνελ.
Πρωτόγνωρο αυτό το συναίσθημα των αντιθέσεων, σχεδόν μαγικό το να μπορεί να παραχθεί με τέτοιο φυσικό τρόπο. Διαλέγουν να βάλουν τα δύο μικρότερα κομμάτια στο τέλος του άλμπουμ, το ομώνυμο και το ορχηστρικό ''Petrichor'' το δίδυμο των οποίων λειτουργεί ιδανικά ως κλείσιμο. Εκεί που έχεις παγώσει τελείως στο ''Ephemerol'' με την κρύα ατμόσφαιρα του και το δριμύ του ψύχος να σε τρυπάει τόσο που μετά βίας νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει, έρχονται το μεσαίο του μέρος που προσθέτει μελωδία και ζεστασιά και τα 2 αυτά τελευταία κομμάτια για να ξανακάνουν το άιμα να κυλήσει στις φλέβες σου. Κι ας ακούγονται γεμάτα θλίψη και αρνητικότητα, το αποτέλεσμα είναι ότι νιώθεις πιό ζωντανός από ποτέ σε σχέση με την έναρξη του δίσκου. Ο νέος κιθαρίστας Marco Mazzola φαίνεται να έχει προσαρμοστεί πλήρως στις ανάγκες του γκρούπ και προσθέτει στον ήχο τους τη δική του συνεισφορά. Ο δίσκος έχει τελειώσει και δε μπορείς παρά να κρατάς στο μυαλό σου το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, όπου στο τέλος του ακούς το κολλητικά μαγικό outro με το πιάνο και όλη η ζωή μοιάζει να κυλάει φυσιολογικά, εσύ έχεις γλυτώσει από τον παγετώνα, ο λύκος που απειλητικά σε ακολουθούσε σε όλη σου τη διαδρομή έχει εξαφανιστεί και οι πέντε αισθήσεις σου λειτουργούν πλέον στο κόκκινο.
Με το δίσκο αυτό οι DOG κάνουν τη διαφορά στη δισκογραφία τους για απλούς κι απέριττους λόγους. Ο ήχος έχει καθαρίσει αλλά παραμένει με μία ομιχλώδη ατμόσφαιρα, είναι στα συν τους ότι δεν το καλογυαλίσανε όσο δεν πάει (όχι ότι είναι απίθανο αυτό να συμβεί μελλοντικά). Εκεί που θεωρεί κάποιος ότι το άλμπουμ είναι λιγότερο μεγαλεπήβολο σε σχέση με τους προκατόχους του, θα εκπλαγεί με την ακουστική του ποικιλία και μουσική του εξέλιξη. Τα συναισθήματα που προκαλεί θα κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι τέλους κι αυτό το καλό εναντίον κακού, ψύχος εναντίον ζεστασιάς και σκοτάδι εναντίον φωτός vibe που βγάζει, καταλήγει με μαγικό τρόπο να σε συντροφέψει ιδανικά. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, ο δίσκος αυτός πραγματεύεται τις λεπτές ισορροπίες μεταξύ ζωής και θανάτου και όλα τα παράξενα που μπορεί να συναντάς στη ζωή σου. Βρίσκω εύστοχους τους προσδιορισμούς και προσθέτω ότι το να καταφέρνεις να ακούγεσαι ουσιώδης κρατώντας τα βασικά σου στοιχεία από την αρχή της δημιουργίας του συγκροτήματος και να τα εξελίσσεις, δείχνεις ότι έχεις όραμα και ότι δεν επαναπαύεσαι. Επίσης δείχνει ότι δεν τους νοιάζει αν χάσουν κάποιους σκληροπυρηνικούς οπαδούς κι ότι απλά ακολουθούν την καρδιά τους. Μακράν ο πιο απαραίτητος δίσκος τους ως τώρα, αν δεν τους ήξερες πριν, ξεκίνα από εδώ το ταξίδι στον ήχο τους, είσαι ήδη κερδισμένος από το πρώτο άκουσμα.
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
