Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Δεκεμβρίου 2016
“Punkικη ψυχή παγιδευμένη σε pop σώματα…”
Εμένα μου κάνει, εσάς? Δεν έχετε και πολλές επιλογές πλέον... Τέσσερα χρόνια πέρασαν μετά το τριπλό - και ανέμπνευστο για πολλούς - "¡UNO!, ¡DOS!, ¡TRÉ!". Όχι όμως για τον γράφοντα. Δε λέω ότι είναι επιπέδου "American Idiot". Ούτε βέβαια “21st Century Breakdown”, που προσωπικά το θεωρώ από τους πληρέστερους δίσκους της περασμένης δεκαετίας (αν όχι το καλύτερό τους).
Μετά, οι Green Day , και λόγω του αλκοολισμού του Billie Joe Armstrong, έκανα κοιλιά είναι η αλήθεια, με τη τριλογία που προαναφέραμε όμως να έχει και μέτρια αλλά και πολύ καλά κομμάτια. Και τώρα επιστρέφουν για να διεκδικήσουν ξανά την κορυφή. Και ρωτάω: θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς? Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ναι θα πει η πλειοψηφία! Ναι θα πω κι εγώ κι εξηγούμαι: Οι Αμερικάνοι δεν κάνουν τίποτα νέο. Ανακύκλωση, το ίδιο riff, η ίδια pop ευαισθησία που πάντα «σκέπαζε» την punk καταγωγή τους, που είναι μεν επιλογή, αλλά προτιμάμε τους Green Day...άγριους. Στο κάτω κάτω, εν έτει 2016, από τρεις 45άρηδες δεν ζητάς και πάρα πολλά. Ζητάς όμως αρκετά, διότι είναι οι Green Day και έχουμε απαιτήσεις.
Στις οποίες ανταπεξέρχονται. Γεννημένοι για να γράφουν hits, ξεκινάνε το δίσκο με ένα κομμάτι που θυμίζει την εισαγωγή του “Song Of The Century- 21st Century Breakdown”. Αυτό είναι το “Somewhere Now”, τυπικό Green Day τραγούδι της τωρινής εποχής με την γνωστή παραγωγή και το κολλητικό riff στη μέση του τραγουδιού περίπου. Στα φωνητικά, ο Armstrong κρατιέται σε ικανοποιητικότατο επίπεδο, όσο και ο Mike Dirnt σε μπάσο και Backing Vocals. Από κοντά κι ο Tre Cool, που ειδικά στο πρώτο single “Bang Bang” κοπανάει ωραία. Άκρως συναυλιακό και το “Revolution Radio” και έξυπνο και μελωδικό το “Say Goodbye”. Με το “Outlaws” προσπαθούν να συγκινήσουν όπως στο “21 Guns” αλλά δεν…Κακό δε το λες, ίσα-ίσα, αλλά είπαμε, στο τέλος του 2016 είμαστε. Κερδίζει ακροατές πάντως. Το "Bouncing Off The Wall" αποδεικνύει πως πάντα είχαν περισσότερη pop μέσα τους, παρά punk και αυτός είναι ο δρόμος τους και σε αυτόν τον δίσκο. Αντίθετα, το "Still Breathing" μπορεί άνετα να γίνει ραδιοφωνικό χιτάκι, με τους στίχους να δείχνουν ξεκάθαρα αυτοβιογραφικοί και το ρεφρέν πιασάρικο. Μπορεί να ακούγεται και σε ταινίες τύπου American Pie, όπου στο τέλος ξημερώνει και όλοι κουτουπώνονται.
Oι Green Day λοιπόν ίσως υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους μετά το ζενίθ του "American Idiot", δεν πέφτουν βέβαια χαμηλά, ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Και πώς να γίνει όταν υπάρχει ένα χαζοχαρούμενο, αλλά πολύ ευχάριστο "Youngblood", που μπορεί να παίζεται άφοβα και σε παιδικά πάρτι, για να θυμούνται και οι γονείς την ασφαλή rock περίοδο της ζωής τους. Αμερικανάκια ορμάτε, μια ακρόαση την αξίζει, όπως και μια θέση στη δισκοθήκη μου για παν ενδεχόμενο.
Βαθμολογία : 75/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
