Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Επιστροφή μετά από παραπάνω από 6 χρόνια για τους θορυβώδεις ταραχοποιούς από τη Βαλτιμόρη. Οι Dying Fetus δίκαια κέρδισαν με τα χρόνια μια ευρύτερη αναγνώριση όχι μόνο εντός ακραίου ήχου τον οποίο πρεσβεύουν με αναμφισβήτητη ποιότητα, αλλά έγιναν αποδεκτοί ακόμα και από μερίδες οπαδών που υπό κανονικές συνθήκες δε θα (έπρεπε να) είχαν ουδεμία σχέση με αυτό που παίζουν. Είναι όμως τέτοια η χαρακτηριστική τους προσέγγιση σ’αυτό που παίζουν που μάλιστα κάποια στιγμή δημιουργήθηκε και ολόκληρο υπό-είδος στον πολύ ακραίο death metal χώρο, το λεγόμενο slam brutal death, που τους είχε ως πρωταρχικό πόλο επιρροής (μαζί με τους Suffocation σε μεγάλο ποσοστό για να είμαστε δίκαιοι). Φυσικά όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, το υπο-είδος αυτό έκανε το μπαμ του πολύ γρήγορα και πάτωσε με χαρακτηριστική γεωμετρική πρόοδο, αντίθετα οι Dying Fetus όχι απλά έδειξαν ότι δεν έδωσαν ποτέ δεκάρα για όλα αυτά, αλλά συνέχιζαν τον απόλυτα μοναδικό τους δρόμο προσφέροντας δισκάρες, άλλες φορές λιγότερο κι άλλες φορές περισσότερο. Κέρδισαν το γεγονός να καταφέρνουν να ζουν από τη μουσική τους με αυτό το ακραίο ηχητικό μοτίβο και μόνο γι’αυτό θα τους άξιζαν σε κάθε περίπτωση συγχαρητήρια. Εν έτει 2023, η αλήθεια φανερώνεται ακόμα πιο πολύ στο 9ο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους αισίως.
Το “Make Them Beg For Death” είναι αν μη τι άλλο πιασάρικος και ευθύτατος τίτλος μετά και το προηγούμενο άλμπουμ “Wrong One To Fuck With”. Το βλέπεις ότι είναι αγριεμένοι και δε σηκώνουν πολλά, το δείχνουν κι από το προκλητικό και πάλι εξώφυλλο το οποίο από την άλλη, σε κάνει και ανασκουμπώνεσαι λίγο, παίρνεις στα σοβαρά αυτό που έχουν να πουν. Και με το που μπαίνει και το εναρκτήριο “Enlighten Through Agony” καταλαβαίνεις ότι συνεχίζουν εκεί που σταμάτησαν με το “Wrong One To Fuck With” και ακούγονται και πλήρως ανανεωμένοι με 6 χρόνια κενό ενδιάμεσα. Ο ήχος είναι μπετό, η παραγωγή αναδεικνύει όλες τις δυναμικές τους. Το μόνο που έχει αλλάξει πρακτικά είναι ότι ο τραγουδιστής/κιθαρίστας John Gallagher έχει υιοθετήσει νέο λουκ με μακριά μαλλιά και μούσια, δείχνει ακόμα πιο ψαρωτικός για να λέμε την αλήθεια και σε ότι αφορά την απόδοση του, παραμένει βασική σταθερά του συγκροτήματος με τα τραχύτατα πωρωτικά φωνητικά του και τα ογκώδη riffs τα οποία κυριαρχούν σε κάθε κομμάτι όπως πάντα. Με βάση το γεγονός ότι τα τελευταία 16 χρόνια η σύνθεση του συγκροτήματος δεν έχει αλλάξει, κατανοείτε ότι όσο περνάνε τα χρόνια, δένονται ακόμα περισσότερο σαν μπάντα, άρα εκ των προτέρων έχουμε θετική προδιάθεση.
Το rhythm section με τον Sean Beasley σε μπάσο και φωνή και τον Trey Williams στα τύμπανα, κάνει παπάδες για άλλη μια φορά και η αδιάσπαστη δύναμη που προσφέρει το τρίο είναι ορατή με τη μία σε κομματάρες όπως το “Compulsion For Cruelty” ή το “When The Trend Ends” που μας είχαν προσφέρει σαν πρόωρα δείγματα του “Make Them Beg For Death”. Οι Dying Fetus έχουν ένα μοναδικό τρόπο χτισίματος κομματιών, εκεί που κυριαρχεί πάντα η δύναμη, ο όγκος και η ακρότητα στο παίξιμο. Ξέρετε όμως κάτι; Το παίξιμο ναι, είναι ακραίο. Από την άλλη όμως είναι τόσο πεντακάθαρο και ευθύ και στρωτό που και να μη γνωρίζεις το συγκρότημα αλλά και μη οπαδός του ακραίου ήχου να είσαι, σε κερδίζουν με τον τρόπο τους και σχετικά πιο άμεσα απ’ότι περίμενες. Ειδικά το “Make Them Beg For Death” καθαυτό, μπορεί να αποτελέσει χρυσή ευκαιρία να τους μάθει και κόσμος που ποτέ δεν είχε ασχοληθεί, καθώς είναι ένα πολυποίκιλο άλμπουμ ιδανικό για πρώτη γνωριμία μαζί τους. Έχω δει μέσα στα χρόνια πάρα πολύ κόσμο να τους ακούει χωρίς να γνωρίζει και να κουνιέται πέρα-δώθε στους ρυθμούς τους και να ψάχνει να δει τι ισχύει με την προϊστορία τους και τα άλμπουμ.
To “Make Them Beg For Death” πάντως είναι πανεύκολα ένα πολύ καλύτερο άλμπουμ από τον προκάτοχο του “Wrong One To Fuck With”. Πανεύκολα λέγοντας, αυτό δε σημαίνει ότι το προηγούμενο άλμπουμ δεν ήταν ήδη φοβερό, αλλά το νέο άλμπουμ κάνει αυτό το κάτι παραπάνω και έχει και καλύτερα κομμάτια συνολικά, οι ιδέες είναι πιο πειστικές, πιο έξυπνες, πιο τολμηρές και πιασάρικες αν θέλετε χωρίς φυσικά να είναι εμπορικοί και ειδικά όσο ο δίσκος πλησιάζει στο τέλος, οι προκλήσεις είναι ξεκάθαρα υπέρ της μπάντας και του ακροατή. Αυτό το “Raised In Victory/Razed In Defeat” ας πούμε (τι τίτλος!) είναι άλλο πράγμα το άτιμο. Μαζί με το τελικό δίδυμο των “Hero’s Grave” και “Subterfuge” σηκώνουν το δίσκο στο Θεό και σε κάτι παραπάνω από 37’, οι Dying Fetus έχουν προσφέρει ένα πληρέστατο δίσκο που δείχνει ότι το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» ισχύει περίτρανα στην περίπτωση τους και ότι τα 6 χρόνια αποστασιοποίησης τους (παρότι έχουν κάνει ενδιάμεσα πάνω από 400 συναυλίες και δεν επηρεάστηκαν τόσο όσο άλλες μπάντες από τον κορονωϊό) μόνο καλό τους έκαναν και τους φέρνουν πίσω με τις δυνάμεις τους ανανεωμένες και με την μόνιμα φονική εκτελεστική τους ικανότητα παρούσα σε ισχυρές δόσεις όπως τους είχαμε συνηθίσει από ανέκαθεν.
Θα σκεφτεί κάποιος ότι σε 32 χρόνια ζωής και 27 δισκογραφίας, οι 9 δίσκοι είναι λίγοι, από την άλλη αυτό που έχουν κερδίσει οι Dying Fetus είναι να κάνουν τον κόσμο να βασίζεται πάνω τους σε κάθε κυκλοφορία και να είναι βέβαιος σχεδόν για το τι θα ακούσει πριν καν το ακούσει. Δεν ξέρω και πάρα πολλές μπάντες που το κάνουν αυτό με τον ίδιο τρόπο, αλλά και αυτοί και οι Misery Index που κινούνται πάνω-κάτω στον ίδιο ήχο, μας έχουν δώσει αμέτρητες χαρές τα τελευταία 20 χρόνια από κοινού. Σίγουρα οι παλιότεροι οπαδοί τους επιζητούν ακόμα τον ήχο και την ακρότητα που είχαν οι Dying Fetus μέχρι και πριν 20 χρόνια στα 4 πρώτα άλμπουμ τους (βάζω και το “Stop At Nothing” μέσα), όμως έχουν κάνει τόσο πολλούς νέους οπαδούς που χαιρετίζουν τον ήχο τους στο σήμερα και που έχουν πολλούς λόγους να αντιτάξουν ως επιχειρήματα στο ότι η μπάντα έχει ακόμα λόγο ύπαρξης, ξέρει να γράφει σπουδαία κομμάτια και να παράγει φοβερά άλμπουμ και το μόνο που αλλάζει είναι ότι μεγαλώνουν λίγο περισσότερο, διότι κατά τ’άλλα το έχουν ακόμα μέσα τους και θα συνεχίσουν να το έχουν. Ελπίζω ο επόμενος δίσκος να μην αργήσει τόσο και να τους δούμε ξανά σύντομα.
Bαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
