DYING FETUS – “Wrong One to Fuck With”

Dying Fetus δίσκος μετά από 5 χρόνια! Αυτό και μόνο αρκεί κανονικά υπό πολλές συνθήκες στο να βαθμολογήσω απλά το δίσκο, να γράψω ένα ξερό ''τσακιστείτε και πάρτε τον'' και να μην αναφερθώ σε τίποτα άλλο. Είναι τέτοια πλέον η εγνωσμένη αξία των πιονιέρων του θορύβου από τη Νέα Υόρκη, που έστω αργά, έστω κατά λάθος, αλλά ακόμα και στην Ελλάδα αναγνωρίστηκε η αξία τους σε μεγάλο βαθμό, ειδικά μετά τις κατ' εξακολούθηση φοβερές και άκρως καταστροφικές τους συναυλίες σε συχνό βαθμό στη χώρα μας. Για μένα προσωπικά οι Dying Fetus όχι απλά είναι ένα συγκρότημα του οποίου η ποιότητα ποτέ δεν έπεσε όσον αφορά την έμπνευση τους ανά τα χρόνια, αλλά συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί κι αυτό το υβρίδιο μέσα στο brutal death metal που ονομάστηκε slam, ειδικά κάπου το 2006-2007 υπήρξε μία τόσο μαζική έξαρση αυτού που το μόνο που ακούγαμε ήταν αλλεπάλληλα γουρουνιάσματα από τραγουδιστές και τόσο χαμηλά κουρδίσματα που στο τέλος κατάντησε αηδία. Άλλο το να επηρεάζεις όμως και να προσπαθούν να σε φτάσουν, κι άλλο αν κάποιος το κατάφερε τελικά. Κανείς δεν κατάλαβε στην τελική πόσα ψωμιά (καρβέλια βασικά) έπρεπε να φάει για να τολμήσει έστω να τους κοιτάξει στα μάτια, οι ίδιοι οι DF προτιμούσαν κάθε φορά να απαντούν αποστομωτικά με τους δίσκους τους κι αυτό συνέβη και τώρα στην 9η ολοκληρωμένη τους δουλειά.

Είναι λίγο η 5ετία από το καταπληκτικό προηγούμενο "Reign Supreme'' του 2012, λίγο η αίσθηση ότι πάλι θα σπείρουν και πολύ ο τίτλος του δίσκου που δημιούργησαν άλλη μία φορά μεγάλες προσδοκίες. Ακούς/βλέπεις τίτλο ονόματι ''Wrong One To Fuck With'' (κοινώς ο λάθος σκληρός καριόλης που θες να τα βάλεις μαζί του) κι όσο να 'ναι, ανταριάζεσαι ρε παιδί μου. ''Ω ρε πούστη, σφίξαμε, αγριεμένοι φαίνονται'' θα είναι το πρώτο που μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Δεν θα έχει καθόλου άδικο διότι το αγαπητό μας τρίο για άλλη μία φορά κάνει τη διαφορά με το παίξιμο του. Φοβερά ξεσηκωτικά και βαρύτατα riffs από την κιθάρα του John Gallagher, αλλού εστιάζοντας στο κατέβασμα των χορδών όσο δυνατότερα γίνεται, και αλλού ξεφεύγοντας σε τεχνική και διαστροφή όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε δουλειά τους. Για τη φωνή-σπήλαιο που διαθέτει νομίζω οι συστάσεις είναι περιττές, κάποτε όντας άμαθοι, τον ακούγαμε και τα κάναμε πάνω μας, μέχρι να γίνει συνήθεια η χροιά του, πραγματικά κάθε ακρόαση τους ήταν επίπονη τιμωρία για όλους μας. Από πολύ κοντά οι πιστοί του σύντροφοι εδώ και 8 χρόνια, Sean Beasley (βασικά αυτός από το 2003 είναι στη μπάντα αλλά πρώτα ήταν μόνο μπασίστας) που διπλώνει τη φωνητική επίθεση με φοβερή επιτυχία κι ο παιχταράς Trey Williams που σε κάθε δίσκο μοιάζει να παίζει τα άπαιχτα ακόμα παραπάνω από τα προηγούμενα άλμπουμ.

Ξεκινώντας με το ήδη γνωστό πριν την κυκλοφορία του δίσκου ''Fixated On Devastation'', o οπαδός βρίσκεται στα σχοινιά από πολύ νωρίς, ο συνδυασμός ντιρέκτ/κροσέ/άπερκατ που προσφέρει το τρίο τον κάνει να παραιτηθεί από νωρίς από τη διεκδίκηση του αγώνα, αν το πάρει απόφαση ότι θα της τρώει για τα επόμενα 50φεύγα λεπτά, η όλη εμπειρία θα είναι λιγότερο επίπονη, αν κάνει ότι σηκώνει κεφάλι, ενδέχονται κρανιογεγκεφαλικές κακώσεις από το ξύλο-μαστίγωμα που θα δέχεται. Άψογο επίπεδο μουσικότητας και τεχνικής μέσα στην αναμφισβήτητη ακρότητα τους, είναι οι μόνοι που μπορούν να το κάνουν τόσο σωστά και πειστικά, άλλωστε για ποιό λόγο να αλλάξει κάποιος μία πετυχημένη συνταγή και να προβεί σε πειραματισμούς; Το θέμα είναι ότι ενώ οι δομές τους είναι ξεκάθαρες κι ενώ ξέρεις τι θα ακούσεις λίγο-πολύ, βάζουν κάθε φορά μικρές πινελιές που κάνουν κάθε δίσκο να διαφέρει ελαφρώς από τον προηγούμενο. Και κάθε φορά είναι βαρύτεροι, εκεί είναι όλη η σούμα της υπόθεσης, δεν έχουν θυσιάσει ούτε 1% του όγκου τους για χάρη της φοβερής τους τεχνικής, αντίθετα πατάνε στις γνωστές τους φόρμες και απογειώνουν το αποτέλεσμα κάθε φορά, προς έκπληξη αυτού που θεωρεί ότι μάλλον έχει ακούσει σχεδόν τα πάντα από όσα μπορούν να του προσφέρουν αυτά τα τρία παλικάρια από τη Νέα Υόρκη που μεγαλώνουν και δε βάζουν ούτε μυαλό, αλλά ούτε χαλινάρι στο φρενήρες του ήχου τους.

Κι αν αρκετές φορές σε δίσκο τους έχουμε το φαινόμενο κάπου στα μέσα του δίσκου να είσαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δε γίνεται καλύτερα, εδώ έχουμε για πρώτη ίσως φορά κάτι το τόσο διαφορετικό, καθώς πιστεύω ακράδαντα ότι από τη μέση και μετά το άλμπουμ με κάποιο μαγικό τρόπο απογειώνεται. Τα σημάδια είναι ήδη ευδιάκριτα από το επίπονο δίδυμο των ''Revelling In The Abyss'' και ''Seething With Disdain’’, αλλά από κει και μετά το τέμπο και οι ρυθμοί ξεφεύγουν σε τελείως γιούχου κατάσταση, με κάθε κομμάτι που ακολουθεί να υπόσχεται κοπάνημα και ανοιχτό στόμα, όπως για παράδειγμα στο φοβερό ''Weaken The Structure’’, ενώ η πώρωση και απορία ταυτόχρονα χτυπάει κόκκινο στο υπεράνω κριτικής ''Unmitigated Detestation'', όπου τέτοιο αρμονικό σφύριγμα στην κιθάρα ενώ από πίσω ακολουθεί σεμινάριο τυμπάνων που προκαλεί groove του θανατά, είχαμε χρόνια να ακούσουμε όχι μόνο σε δίσκο τους, αλλά και γενικότερα. Το ομότιτλο κομμάτι απλώς τελειώνει τη σφαγή όπως πρέπει, ενώ αν αποκτήσετε την περιορισμένη έκδοση, θα απολαύσετε και το υπέροχο ''Induce Terror’’, το οποίο πραγματικά απορώ γιατί δεν το βάλανε ούτως ή άλλως στο δίσκο εξ' αρχής. Και η μαγκιά όλων είναι ότι όλα αυτά γίνονται στον ξεκάθαρα μεγαλύτερο δίσκο της καριέρας τους που φτάνει στο τέλος τα 54'!

Όταν τους έχεις συνηθίσει με δίσκους μεταξύ 33' - 40' το πολύ και συνήθως με 8 κομμάτια τον καθένα και αυτή τη φορά επιστρέφουν μετά από 5 χρόνια με τις αναλογίες που περιγράφουμε παραπάνω, ε η υπόκλιση είναι το λιγότερο που τους αξίζει. Βάλτε για παράδειγμα τώρα αυτόν το δίσκο δίπλα με τη μπαρούφα που βγάλανε οι Suffocation και γέλασε ο κάθε πικραμένος και πείτε μου πως να μην τους εκθειάζω σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Παραμένει η φρεσκάδα σε τόσο μεγάλο βαθμό, που παρότι μεγαλώνουν σε ηλικία (περασμένα 45 ο Gallagher πλέον!), ωριμάζουν τόσο όμορφα μουσικά και σε πείθουν ότι ποτέ δε θα ακούσεις κάτι λιγότερο από σούπερ από την πάρτη τους. Αν έχω μία και μοναδική μικρή ένσταση, θα ήταν μόνο ότι οι 2 προηγούμενοι δίσκοι, ''Descend Into Depravity’’ και ''Reign Supreme’’, βάλανε τον πήχη τόσο ψηλά, που το ''Wrong One To Fuck With’’ γαμεί και σπέρνει μεν, αλλά ακούγεται μισό ως ένα κλικ κάτω, κοινώς δεν είναι το κλασσικό 9άρι που λέμε όπως ήταν τα 2 προαναφερθέντα, αλλά και πάλι παραμένει φοβερά ψηλά σε ποιότητα, τόσο που ξέρω πολλές μπάντες του ακραίου ήχου που θα ήθελαν να είχαν έστω ένα από τα κομμάτια του στον ενεργητικό τους. Oι Dying Fetus συνεχίζουν να κοιτάνε τον κόσμο από πολύ ψηλά με τα κεφάλια τους ακόμα ψηλότερα, έτσι θα πάει μέχρι να το κλείσουν το μαγαζί μία μέρα, μέχρι τότε, τυφλή εμπιστοσύνη σε ότι κάνουν και προπόνηση του σβέρκου για νέες περιπέτειες!

Βαθμολογία: 83/100

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας