Ημερομηνία δημοσίευσης: 9 Ιουλίου 2017
Τo Rock Overdose (Δημήτρης Αλόρας-Παύλος Γιαννακόπουλος) είχε την τιμή και την αποκλειστικότητα να παραβρεθεί στo Studio R-Mic, του εγνωσμένης αξίας μουσικού και παραγωγού Μάκη Τσελέντη, για την προακρόαση του νέου δίσκου των Power Crue με τίτλο "Excileosis", το 5ο κατά σειρά άλμπουμ του συγκροτήματος που θα κυκλοφορήσει προς τα τέλη Ιουλίου και έρχεται 5 χρόνια μετά το προηγούμενο τους "παιδί", το "Wreck The Eternal Tyranny".
Σημείωση: Το συγκεκριμένο άρθρο - προακρόαση γράφτηκε από τον Δημήτρη Αλόρα.
Το Studio R-Mic βρίσκεται στην περιοχή της Μεταμόρφωσης και είναι αρκετά κοντά στον προαστιακό σταθμό της περιοχής. Με 10' λεπτά αργού περπατήματος θα βρεθείτε στην πλατεία Πολυκανδριώτου, στο αριστερό σας χέρι όπως ανεβαίνετε την Τατοΐου από τον προαστιακό και αριστερά της πλατείας, σε μία μικρή πάροδο της οδού Πάρνηθος, βρίσκεται το πανέμορφο αυτό στούντιο, στο οποίο έγινε όλη η καθαρή και ''βρώμικη'' δουλειά που ακούσαμε.
Ο Μάκης Τσελέντης ευγενέστατος και άκρως φιλόξενος μας υποδέχτηκε με καλή διάθεση και αφού αναλύσαμε διάφορα θεματάκια εντός κι εκτός μουσικής, προχωρήσαμε στην προακρόαση του δίσκου.
Στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι ο "Excileosis" είναι θεματικός δίσκος (concept), με κύριο θέμα την εξιστόρηση γεγονότων της εποχής που έζησε ο Χριστός, από την πλευρά του Ιούδα, ο οποίος (Ιούδας) είναι τρόπον τινά ο αφηγητής και έχει μετενσαρκωθεί αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια, ως τιμωρία για την προδοσία του στον Κύριο.
Παρακάτω ακολουθεί ανάλυση των κομματιών με τον τρόπο που τα αντιληφθήκαμε σ'αυτό το πρώτο τους άκουσμα.
Judas: Μία μικρή εισαγωγή του δίσκου που μας βάζει στο κλίμα της ιστορίας, ξεκινώντας λιτά κι απέριττα ως εξής: ''This is the unknown story of a great friendship, devotion and betrayal. I'm Judas...''
Rising: Ξεκινάει με βαρύ riff και ένα όμορφο break δίνει τη θέση του σε ένα μελωδικό σημείο με ένα κρυφό lead στο υπόβαθρο του. Τα φωνητικά του Κώστα Τόκα πατάνε σε ένα περίεργο ρυθμό στην αρχή, ενώ στο ρεφρέν χρησιμοποιεί ψηλές νότες που ‘τις έχει για πλάκα’ και σε εύρος και σε διάρκεια. Ένα πολύ όμορφο σόλο με την τεχνική Hammer-On ακολουθεί (έστω στα 36 το έμαθα, όσο ζούμε μαθαίνουμε τελικά) για να κλείσει το κομμάτι με τα επιβλητικά τύμπανα στα οποία σε όλον τον δίσκο βοήθησε στο arrangement ο Fotis Benardo, κάνοντας γενικά καταπληκτική δουλειά. Σε αυτό το κομμάτι ειδικά έχει γεμίσει τον ήχο πολύ όμορφα.
Βelieve: Το κομμάτι που γνώριζα πριν ακούσω το δίσκο. Έχει γυριστεί ένα όμορφο video clip γι'αυτό που δεσπόζει ένας τύπος με μαύρη κάπα, προφανώς υποδυόμενος τον Ιούδα.
Κάνει μπάσιμο με στακάτο riff και με μία σταθερή ρυθμική επανάληψη, οδηγείται σε break με μελωδικά φωνητικά, ενώ στη συνέχεια επαναλαμβάνεται το αρχικό riff, με σημεία που γεμίζουν με εμβατηριακή δίκαση. Ακολουθεί ένα πολύ όμορφο σολάρισμα, ενώ στο ρεφρέν η δίκαση αυξάνεται, ένα ακόμα βαρύτερο ρυθμικό σημείο δίνει όγκο στο κομμάτι, κι ενώ ο Τόκας ανεβαίνει με μία ωραία τσιρίδα, τα τύμπανα παίρνουν φωτιά ως το τέλος. Μπορώ να καταλάβω γιατί επιλέχθηκε ως βίντεο, ιδιαίτερα ρυθμικό κι αντιπροσωπευτικό του δίσκου.
Εternity Is My Enemy: Ανατολίτικο πέρασμα στην αρχή του κομματιού που το κάνει ήδη αξιομνημόνευτο, μπαίνει ένα κοφτό riff που οδηγεί το κομμάτι στη συνέχεια, η μελωδία των φωνητικών στο ρεφρέν είναι πραγματικά πανέμορφη, ενώ γενικά πρόκειται για πολύ ρυθμικό κομμάτι, με φωνητικά στο όριο από τον Τόκα, ο οποίος το πάει σχεδόν τσιριχτά μέχρι τέλους, ενώ το σόλο ξεκινάει ανεβοκατεβαίνοντας σε κλίμακες προτού ξεδιπλωθεί στη συνέχεια του, γενικώς η δουλειά στα leads από τον Θανάση Μπερτσάτο είναι καταπληκτική.
Illusion Of Choice: Αυτό είναι που λέμε ''δεν το' δα να'ρχεται''...Μπομπάτη αρχή στο κομμάτι με πολύ επιθετικό riff, κοπάνημα σχεδόν σε thrash ρυθμό, ενώ ακολουθεί ένα βαρύτατο riff με έξυπνο σηκωματάκι, μία όμορφη γέφυρα πριν το ρεφρέν, με τα φωνητικά να ανεβοκατεβαίνουν και πάλι για πλάκα, ουσιώδες σόλο με tapping, ενώ στο τέλος το ρεφρέν είναι ένα κλίκ πιο γρήγορο σε ταχύτητα και άκρως ανεβαστικό στο τέλος του κομματιού.
Unholy Seed Of Man: Η μπαλάντα του δίσκου, ένα πολύ όμορφο κομμάτι που είναι η ηρεμία μετά την καταιγίδα του προηγούμενου κοπανήματος, απαλά, εκφραστικά και άκρως συναισθηματικά φωνητικά καθ' όλη τη διάρκεια του, με απαγγελία στο τέλος. Όμορφο και λυρικό, σίγουρα σου μένει στο μυαλό ως η ιδιαίτερη στιγμή του άλμπουμ.
Walk The Earth Again: Απ'ευθείας φωνητική επίθεση με το καλημέρα, βαρύ riff με σηκωματάκι και πάλι, με ένα πολύ όμορφο break στη μέση του κομματιού που ακολουθείται με πολύ δυνατά τύμπανα, ενώ το κομμάτι περιέχει ένα από τα χαρακτηριστικότερα σημεία του δίσκου, με ένα νεο-Accept σημείο που πραγματικά είναι το κάτι άλλο, το φαντάζομαι να το παίζουν ζωντανά και ο κόσμος να ξεσηκώνεται, από τα δυνατά και πολύ ρυθμικά τραγούδια του ''Excileosis''.
The Temple: Αρχή με εκκλησιαστικό όργανο (!) και στη συνέχεια ένα πανέμορφο riff που δυναμώνει και γίνεται ταχύτερο, το σόλο στο κομμάτι είναι από τα πιο γρήγορα, εδώ έχουμε απαγγελία από τον Rich Melville που κάνει όλες τις απαγγελίες του άλμπουμ, στον ρόλο του Ιερέα, ενώ επαναλαμβάνεται στη συνέχεια το ρεφρέν και το κομμάτι κόβεται κάπως απότομα στο τέλος.
Dementia: Ξεχωριστό κομμάτι, βαρύτατο και με τον Τόκα να αποδίδει με μία σαρκαστική χροιά η οποία του πάει όσο δε φαντάζεται-φαντάζεστε , καλό θα ήταν να δοκιμάσει μελλοντικά πιο γρετζάτη/τραχιά προσέγγιση της φωνής του, θα σκοτώνει γιατί το'χει ασάλιωτα. Το κομμάτι μιλάει για τη σημερινή κατάσταση του Ιούδα, ο οποίος είναι κλεισμένος στο τρελοκομείο στη σημερινή του μετενσάρκωση, γιατί πολύ απλά, κανείς δεν πιστεύει ότι είναι ο ίδιος ο Ιούδας. Κύριο χαρακτηριστικό του κομματιού η εναλλαγή σκληρών/μαλακών φωνητικών.
Heaven In Hell: Μικρό ορχηστρικό κομμάτι στο οποίο δεσπόζει το μπάσο του Γιώργου Οικονόμου, υποτονικό στη μικρή του διάρκεια, ενώ τα σοπράνο φωνητικά της Ελένης Κωνσταντάκη είναι όπως πρέπει, συνοδευτικά για να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα και όχι αυξημένα σε ένταση.
Τhe Garden: Το κομμάτι στο οποίο έχουμε την ιστορία της αιχμαλωσίας του Χριστού από τους Ρωμαίους και την προδοσία του από τον Ιούδα. Μαλακό ξεκίνημα, με πολύ όμορφη δισολία, mid-tempo στο μεγαλύτερο μέρος του, απαγγελία από την μεριά του Πόντιου Πιλάτου, ένα από τα ιδιαίτερα κομμάτια του δίσκου, με το ρεφρέν να επαναλαμβάνεται και στο τέλος συνοδεύεται από όμορφο σολάρισμα στο υπόβαθρο.
The Pray: Μικρή εισαγωγή που οδηγεί στο επόμενο κομμάτι, με το σόλο που παίζεται να δυναμώνει σε ένταση όσο περνάει η ώρα.
Forgiveness: Φοβερό κομμάτι με μπάσιμο τυμπάνων σε πολύ ρυθμικό μοτίβο, στη συνέχεια έχουμε δίκαση που σηκώνει όλο το κομμάτι, κάνει ωραίο break η κιθάρα με κάτι σαν echo που στη συνέχεια γίνεται μελωδικότερο, το σόλο είναι φοβερά κλιμακωτό στο πρώτο του μέρος και όσο περνάει ακολουθεί νέα δίκαση, ενώ το δεύτερο μέρος του είναι καθαρά Maiden-ικό, ακολουθεί ξανά το ρεφρέν και στο τέλος του κομματιού η φωνή ανεβαίνει σε ένταση και οκτάβες. Είναι το κομμάτι που ο Ιούδας ζητάει συγχώρεση και στο τέλος κρεμιέται λόγω των τύψεων του.
Βorn Again: Ξεκίνημα με Hammer-On (ήταν να μην το μάθω, το σπαμάρω συνεχώς πλέον), ακολουθεί break με ένα riff που ο μόνος χαρακτηρισμός που του ταιριάζει είναι ΜΑΓΚΙΚΟ, σαν να σέρνεται στην αρχή και στη συνέχεια αναπτύσσεται ξεσηκωτικά. Στο τέλος του δεύτερου κουπλέ ανεβαίνει η ένταση γενικά, ενώ ένα πολύ κοφτό riff τελειώνει το κομμάτι πάλι απότομα. Το κομμάτι μιλάει για την τιμωρία του Ιούδα που μετενσαρκώνεται συνεχώς και δε βρίσκει ησυχία η ψυχή του.
A Song Of Hope: Η καλύτερη αρχή κομματιού στο δίσκο! Επιβλητικό και καθηλωτικό από τα πρώτα του δευτερόλεπτα. Το νιώθεις ότι ο Τόκας κάποια στιγμή θα δώσει πόνο, παρ'ότι τραγουδάει κάπως σαν να κρατιέται, πράγμα που συμβαίνει στη συνέχεια ανεβάζοντας τη φωνή του. Break στο ρυθμό με βαρύ riff, που ακολουθείται από σόλο στο τέλος του οποίου μπαίνει πάλι το ρεφρέν, ενώ ακολουθεί άλλο ένα πολύ κολλητικό riff το οποίο καταλήγει σε σβήσιμο του κομματιού με ένα πολύ όμορφο μέρος μπάσου.
Dark Bridges: Ξεκινάει με αργό βαρύ riff το οποίο σε κερδίζει με τη δομή του, η συνέχεια του είναι ως επί το πλείστον μεσαίου ρυθμού, ακούγεται κάπως τεμπέλικο σε σχέση με άλλα κομμάτια του δίσκου αλλά προσθέτει τη δική του πινελιά στο γενικό σύνολο. Το σόλο που υπάρχει σβήνει σιγά-σιγά μέχρι να τελειώσει το κομμάτι.
Salvation: Το μικρότερο κομμάτι του δίσκου, επίσης κορυφαία αρχή και τελείως up-tempo, σίγουρα θα γίνει αγαπημένο των ζωντανών τους εμφανίσεων. Κολλητικότατο και πανέμορφο ρεφρέν, break με όμορφα τύμπανα, ενώ σίγουρα έχουμε το κορυφαίο σόλο του Μπερτσάτου στον δίσκο εδώ πέρα, το οποίο ακολουθείται από γρήγορο riff, μέχρι το κομμάτι να κοπεί ξανά απότομα. Σίγουρα στα 2-3 καλύτερα κομμάτια του ''Excileosis''.
Dead End: Εκπληκτική αρχή ανάλογη του ''A Song Of Hope'', γρήγορο riff και δίκαση σε euro-power ρυθμό, σχεδόν μου θύμισε το ''Against The Wind'' των Stratovarius. Φωνητικά ψηλά στο Θεό σε σημεία, δένουν απόλυτα με το νόημα του κομματιού, στο οποίο ο Ιούδας βρίσκεται παγιδευμένος σ'αυτή τη ζωή με κάθε τρόπο μέσω των μετενσαρκώσεων του και το μαρτύριο του συνεχίζεται δίχως τέλος.
Excileosis: Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου δεν είναι παρά ένα βαρύτατο ορχηστρικό πέρασμα που λειτουργεί ως προπομπός του κλεισίματος του δίσκου.
Coming Home: Ακουστικό outro, στο οποίο εγείρεται το ερώτημα ποιο είναι το μέρος στο οποίο θα βρεθεί ο Ιούδας μετά τον τελειωτικό του θάνατο. Επιστρέφει στον Παράδεισο έχοντας εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του ή πάει στην Κόλαση για να συνεχιστεί η τιμωρία του; Αφέθηκε να εννοηθεί πάντως ότι ίσως υπάρξει απάντηση επ'αυτού μελλοντικά...
Με το χέρι στην καρδιά και με όλη μου την ειλικρίνεια, και φυσικά με απόλυτο σεβασμό στην πορεία και την προσφορά των Power Crue τα τελευταία 30φεύγα χρόνια στην Ελληνική σκηνή, αυτό είναι όχι μόνο το κορυφαίο τους άλμπουμ, αλλά ίσως και το άλμπουμ που οι ίδιοι μπορεί να ονειρευόντουσαν από την αρχή της δημιουργίας τους. Το άκουγα και δεν πίστευα ότι πρόκειται για δίσκο Power Crue, η βελτίωση στο παίξιμο είναι παροιμιώδης, ακούγονται άκρως ενεργητικοί, ενώ δεν ξέρω αν το γεγονός ότι συμμετέχει ο Φώτης στο arrangement των τύμπανων, τους έκανε να έχουν κίνητρο να τον προλάβουν σε παίξιμο, καθ' ότι ο παιχταράς παίζει τόσο αβίαστα που έχει αφήσει το στίγμα του στο δίσκο σε κάθε περίπτωση. Η όλη ιδέα του Μάκη Τσελέντη ως παραγωγού ήταν να κάνει στο συγκρότημα κάτι το διαφορετικό και το στοίχημα κερδήθηκε σε κάθε περίπτωση.
Το συγκρότημα όχι απλά ακούγεται αναγεννημένο, αλλά ο ήχος που βγήκε ακούγεται δυνατός, σύγχρονος ενώ το παίξιμο είναι παραδοσιακό και πεντακάθαρο με αποτέλεσμα η προσφορά του καθενός να είναι εμφανής.
Πιστεύω ότι το συγκρότημα μπορεί να θέσει νέα βάση στην ίδια του την ύπαρξη με το "Excileosis". Αφέθηκαν στα έμπειρα χέρια του Μάκη Τσελέντη και τους μεταμόρφωσε στην κυριολεξία, για να κάνουμε και λογοπαίγνιο με την τοποθεσία του στούντιο.
Εξαιρετικό άλμπουμ που σε κρατάει μέχρι τέλους, παρά την πολύ μεγάλη του διάρκεια, πάνω από 73' συγκεκριμένα και με περικοπές αρκετών λεπτών μουσικής, τόσο που υπήρχε αρχική σκέψη να βγει ως διπλό άλμπουμ και με απόλυτη σωφροσύνη, επικράτησε η λογική να κοπεί υλικό. Τα κομμάτια μπορούν να σταθούν και από μόνα τους, αλλά ως σύνολο λειτουργούν ως ομάδα που ο αντίπαλος δεν υπολογίζει, αλλά με το που πατάνε γήπεδο, κυκλοφορεί η μπάλα χωρίς τσούκου-τσούκου μπολ και σκοράρουν πολλάκις, βγαίνοντας νικητές στο παιχνίδι των εντυπώσεων με επιβλητικό τρόπο.
Θα πρότεινα στον κόσμο που θα το διαβάσει αυτό να στηρίξει την προσπάθεια αυτή, δεν είμαι σε καμία περίπτωση μεγάλος οπαδός του πρώιμου υλικού τους όπως και γενικά αυτού του ήχου που βγήκε κατά το παρελθόν από αρκετά εγχώρια συγκροτήματα, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με διαμαντάκι.
Θα ήθελα δημόσια και εκ μέρους του Rock Overdose και επί προσωπικού να ευχαριστήσω τον Μάκη Τσελέντη για τη φιλοξενία και την ζεστασιά της ατμόσφαιρας, όπως και για το ότι έκρινε ότι έπρεπε εμείς να το ακούσουμε πρώτοι. Το στούντιο είναι ένας μικρός παράδεισος με πολύ σοβαρές και επαγγελματικές προδιαγραφές δημιουργίας. Τον ταλαιπωρήσαμε λίγο κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της προακρόασης και του ζητούμε συγνώμη επ'αυτού, το χαμόγελο του ήταν η απάντηση στις δικές μας ανησυχίες.
Ένα ευχαριστώ και στον Βαγγέλη Κεραμιδά των Clairvoyant (θεόθεος) που μας συνόδευσε και δεν πίστευε κι αυτός στ'αυτιά του με το τελικό αποτέλεσμα, όπως και στον αρχισυντάκτη του Rock Overdose Παύλο Γιαννακόπουλο που έκρινε ότι έπρεπε να είμαι εγώ παρών στο όλο σκηνικό. Μπράβο και στο συγκρότημα φυσικά για τη δουλειά που έριξε, δεν έχω λόγια ειλικρινά. Πάντα τέτοια κι ακόμα καλύτερα να έχουμε και σε απόλυτο ενωτικό κλίμα και με καλή διάθεση, αυτά που μας ενώνουν υπερέχουν όσων μας χωρίζουν!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
