Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουλίου 2017
Αν και μικρός σχετικά σε ηλικία, είμαι μεγάλος λάτρης των 70's σε μουσικό επίπεδο, ίσως πολύ περισσότερο από τα 80's (αφού είπα τη γνώμη μου, τρέχω στο πυρηνικό μου καταφύγιο να κρυφτώ από τους οργισμένους φανατικούς των 80's!!). Ωστόσο, η μεγάλη μου αγάπη για εκείνη τη δεκαετία δε σημαίνει πως με κάνει να εθελοτυφλώ, και να αγιοποιώ κάθε είδους συγγενική κυκλοφορία, είτε είναι δίχως έμπνευση, είτε λόγω πολυκαιρίας του συγκροτήματος. Όσες αδυναμίες κι αν έχω σε πρόσωπα και συγκροτήματα της εποχής, μπορώ να αναγνωρίσω αφενός τα στραβοπατήματα που προέκυψαν στα 80's ή και αργότερα (πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα, με τους Styx να μην αποτελούν εξαίρεση), και αφετέρου τα σημάδια που αφήνει πάνω τους ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Και όπως και η πλειοψηφία, έτσι και οι Styx, ένα από τα πολλά αγαπημένα μου συγκροτήματα της εποχής, με την είσοδο των 80's ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν απότομα σε έμπνευση και ποιότητα, και ακόμα και όταν βρήκαν πάλι το δρόμο τους, το αποτέλεσμα ήταν απλά συμπαθητικό και απλά καλό, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν και το τελευταίο, μέχρι τώρα, άλμπουμ τους, "Cyclorama", από το οποίο πέρασαν κιόλας 14 χρόνια, αλλά αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας ο οποίο το αποθεώνει ακόμα.
Και φαντάζομαι, πως οι περισσότεροι, δεδομένου και του γεγονότος πως οι ίδιοι οι Styx είχαν δηλώσει πως η δημιουργία καινούργιας μουσικής δεν είναι στις προτεραιότητές τους, θα περιμένουν πως και σε αυτό το άλμπουμ θα έχουμε μία από τα ίδια. Και όμως, κυρίες και κύριοι, οι Αμερικάνοι κάνουν την ανατροπή της δεκαετίας, και μας προσφέρουν ένα δίσκο επηρεασμένο και εμπνευσμένο κατευθείαν από τα 70's! Αυτό συμβαίνει όχι μόνο λόγω της μουσικής επιλογής τους να επιστρέψουν στις ρίζες τους, το pomp/prog rock δηλαδή, καθώς η επιστροφή στις ρίζες δεν αποτελεί από μόνη της εχέγγυο επιτυχίας, αλλά λόγω και της απίστευτης δουλειάς στις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις. Όλο το μυστικό κρύβεται στην απλότητα του συνδυασμού των pomp μελωδιών με τη δύναμη που κρύβει το hard rock όταν εκτελείται σωστά και επιτυχημένα. Ο συνδυασμός των πιασάρικων μελωδιών με τις εναλλαγές σε prog, hard rock και pop, ακόμα και στο ίδιο τραγούδι, λειτουργεί επιτέλους εξαιρετικά μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Μουσικά, κινείται στη κατεύθυνση που ακολούθησε το σχήμα στα mid 70's (από το "Crystal Ball" μέχρι το "Paradise Theater" δηλαδή), αλλά είναι άγνωστο εάν ευθύνεται το concept γι αυτήν την κατεύθυνση. Το οποίο concept, δημιουργήθηκε από τον Tommy Shaw και τον παραγωγό Will Evankovich, και αναφέρεται σε μια αποστολή στον Άρη. Όποιος και να ευθύνεται πάντως, ας τον ευχαριστήσουμε γιατί μας προσέφερε έναν κολοσσιαίας έμπνευσης δίσκο, ο οποίος διαγράφει μονοκοντυλιά όλες τις δουλειές τους από το 1983 μέχρι τώρα, δηλαδή από το "Killroy Was Here" και δώθε, σαν να μην κυκλοφόρησαν ποτέ. Εδώ έχουμε μακράν τον καλύτερο δίσκο τους από το 1981 και το "Paradise Theater". To "The Mission" πατάει κάτω με χαρακτηριστικότατη άνεση ότι κυκλοφόρησε έκτοτε.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
