Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουλίου 2017
Οι Dead Register είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Πέρυσι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, ωστόσο πριν λίγες μέρες έγινε η επανακυκλοφορία του σε βινύλιο από την εταιρεία τους, οπότε κάπως έτσι κατέληξε στα χέρια μας. Το ιδιαίτερο με αυτήν την μπάντα είναι ότι αποτελείται από τρία μέλη, με τον frontman να παίζει στο άλμπουμ μπάσο και μπάσο VI (εξάχορδο μπάσο, το οποίο μοιάζει σαν βαρύτονη κιθάρα), ενώ στα live συνήθως πιάνει το VI.
Το ντεμπούτο των Dead Register ονομάζεται “Fiber” και οφείλω να ομολογήσω πως το μεγαλύτερό του αρνητικό, είναι ότι βγήκε Μάιο και όχι Δεκέμβριο. Και αυτό γιατί είναι ένα άλμπουμ που με φαντάζομαι να το ακούω με λίγο ουίσκι μπροστά στο τζάκι. Είναι καταθλιπτικό, είναι αργό, είναι doom, είναι gothic σε μερικά σημεία, έχει βρώμικο ήχο στα σημείο που χρειάζεται, έχει black metal επιρροές, έχει εξαιρετική παραγωγή (τι ατάκα έχει αυτό το μπάσο στο ομώνυμο κομμάτι ρε παιδιά). Όπως όλες οι μπάντες του συγκεκριμένου ήχου, του βαρύ και καταθλιπτικού ήχου, έτσι και οι Dead Register έχουν κομμάτια με πολύ μεγάλες διάρκειες, όπως το εναρκτήριο “Alone”, το οποίο κρατάει 9:39 λεπτά. Μην φοβηθείτε όμως, δεν καταλάβετε πώς πέρασαν τα λεπτά τόσο γρήγορα, αρκεί να μπείτε στο mood. Αρκεί να βάλετε τον εαυτό σας να ταξιδέψει μαζί με αυτόν τον βαρύ ήχο. Τον ήχο που στο βάθος θα ακούγεται ένα lead, ένα άρπισμα, ένα κάτι, το οποίο θα σε λυγίζει, ενώ σε κάποια σημεία θα έχει τα έξαλλα ξεσπάσματά του, ώστε να σε κρατάει συγκεντρωμένο σε αυτό που ακούς. Η φωνή δε, μαγική, ήρεμη, χωρίς πολλά πολλά. Μελωδική και απαλή, ικανή να σε αποβλακώσει.
Για μένα highlight του δίσκου είναι το εξαιρετικό “Fiber”, το οποίο βγάζει και τις μελωδικές black metal του επιρροές προς το τέλος, ως προς την μουσική πλευρά πάντα. Αλλά μέχρι να φτάσεις εκεί, θα έχεις ήδη χαζέψει από το ρεφραίν. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε αγγίξει η φωνή με το που μπαίνει το ρεφραίν. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα υπόλοιπα κομμάτια είναι κατώτερα. Βάλτε απλά το “Drawing Down” και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ήρεμο στην αρχή, απότομα ξεσπάσματα στην συνέχεια, η φωνή επίσης παραμένει σε υψηλά επίπεδα, ενώ το συγκεκριμένο κομμάτι περιέχει κάτι αγχωτικό, κάτι το οποίο περιμένεις να κορυφωθεί και δεν ξέρεις πότε θα γίνει. Ίσως βρεις την κορύφωση στο τέλος, όπου υπάρχει ένα εκπληκτικό και μαγικό σόλο, πριν ξαναμπεί το ρεφραίν και σε στοιχειώσει.
Όλο το άλμπουμ κινείται σε αυτά τα επίπεδα, περιέχει καταθλιπτική μουσική, εξαιρετικές μελωδίες, φωνή που πραγματικά στοιχειώνει και φυσικά, πολύ δυνατό συναίσθημα που βγαίνει όχι μόνο στην φωνή, αλλά και σε όλη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί. Οι λάτρεις των Woods Of Υpres αλλά και γενικά αυτού του είδους, οφείλεται να τους τσεκάρετε!
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Κωνσταντίνος Σωτηρέλης
Comments
