“Χρυσή μετριότητα”
Τον τελευταίο καιρό έχει παρατηρηθεί ραγδαία αύξηση στα post black metal σχήματα, και αρκετά από αυτά είναι one-man σχήματα. Άσχετα αν συμφωνεί κάποιος με αυτόν τον όρο ή αν αυτός θεωρείται ο πλέον κατάλληλος για να περιγράψει αυτό το είδος της μουσικής, που στην ουσία πρόκειται για ατμοσφαιρικό, πειραματικό και mid-tempo black metal.
Οι Echoes Of The Moon προέρχονται από την Αμερική και αυτό εδώ πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ τους ή μάλλον άλμπουμ του καθώς, όπως είπα, πρόκειται για one-man σχήμα. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι χαρακτηριστικό σημάδι κορεσμού του είδους και δείγμα ότι τα σχήματα που ακολουθούν αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να εξελιχτούν ή να έχουν συνθέσεις που να ξεχωρίζουν. Γιατί, όσο αξιοπρεπές και να είναι το αποτέλεσμα όπως γίνεται εδώ, ο κορεσμός είναι τόσο έντονος, όπως τα μέσα της δεκαετίας του '90, που είχαμε γεμίσει τόνους από αντιγραφείς των Mayhem και Darkthrone (τυχαίο παράδειγμα για να τονιστεί το αίσθημα του κορεσμού, δεν υπάρχει καμία μουσική σχέση).
Ακόμα και ανάλυση εις βάθος να γίνει, παντού υπάρχουν κοινότυπα στοιχεία. Η ambient εισαγωγή του δίσκου που μετατρέπεται σε ένα μελωδικό κιθαριστικό lead, η επιτηδευμένη ξερή παραγωγή για να ακούγεται πιο απόκοσμο το αποτέλεσμα, τα καταθλιπτικά ουρλιαχτά που χρησιμοποιούνται και στο DSBM και που αποτελούν μεγάλο κλισέ πλέον, το drum machine, όλα αυτά σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών που άλλοτε αποτελούνται από αργά μέρη εμπνευσμένα από doom metal και άλλοτε από πολύ πιο γρήγορα σημεία στα οποία τα ουρλιαχτά αγγίζουν υψηλές συχνότητες, όλα όμως εμπλουτισμένα με μεγάλες δόσεις μελωδίας και ambient, δείχνουν ένα αποτέλεσμα που πλέον δεν κάνει τη διαφορά όπως παλαιότερα.
Υπάρχουν βέβαια διάσπαρτα σημεία ψυχεδέλειας και ακουστικά μέρη, αλλά ακόμα κι αυτά χάνονται μέσα στο χάος των 72 λεπτών. Για να μη νομίζετε πάντως ότι θεωρώ το άλμπουμ κακό, αν κυκλοφορούσε πριν 10 χρόνια ο κόσμος θα παραμιλούσε με αυτό. Αλλά πλέον, υπάρχουν πάμπολλα παρόμοια άλμπουμ σε αυτό το είδος, τα οποία μοιάζουν πολύ μεταξύ τους ειδικά στη δομή, με αποτέλεσμα ακόμα και οι φανατικοί του είδους να έχουν αρχίσει να κουράζονται. Όσοι δεν έχουν ασχοληθεί ξανά με το είδος μπορεί και να το λατρέψουν. Οι γνώστες, όμως, και όσοι ασχολούνται χρόνια, θα αναγνωρίσουν ορισμένα καλά σημεία, γρήγορα όμως θα το βαρεθούν
Βαθμολογία: 61/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
