Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Ένας από τους καλύτερους δίσκους των Leprous «γδύνεται» μπροστά μας, αποκτώντας νέα εμφάνιση και λόγο ύπαρξης.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, ζούσε ένα νεαρό αγόρι που η μεγαλύτερή του αγάπη ήταν η μουσική. Ανέκαθεν συνεπαρμένο από τη γοητεία του progressive ιδιώματος, το αγόρι αυτό έσκαψε -βαθιά και άπληστα- στις πιο σκοτεινές και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της προοδευτικής μουσικής, με απώτατο σκοπό να εμπλουτίσει τα ακούσματά του. Ύστερα από κάποιες φανταστικές ανακαλύψεις -για τις οποίες να μιλήσουμε σε άλλο άρθρο-, έπεσε στα χέρια του ο δίσκος ενός, άσημου τότε, Νορβηγικού συγκροτήματος που έμελλε να αλλάξει τη ζωή του για πάντα.
Το “Congregation” των prog κολοσσών -τη σήμερον ημέρα- Leprous, ήταν ένα από τα πρώτα μεγάλα ΣΟΚ που βίωσα στο χώρο της μουσικής, και παραμένει ως και σήμερα ένα από τα αγαπημένα μου prog metal άλμπουμ όλων των εποχών. Η «επίθεση» που δέχτηκαν τα τρυφερά, ανεκπαίδευτα τότε, αυτιά μου ήταν τόσο καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία μου, με αποτέλεσμα να έχω τους Leprous ιδιαίτερα ψηλά στη λίστα μου με τους καλύτερους prog καλλιτέχνες της γενιάς τους.
Η είδηση ότι ένας τόσο σημαντικός δίσκος για μένα -και αδιαμφισβήτητα και για πολλούς άλλους- θα κυκλοφορούσε ξανά μετά από 9 χρόνια σε ακουστική μορφή, ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα νέα που έμαθα φέτος, και φυσικά δε θα μπορούσα να μην γράψω τη γνώμη μου αφού τον ακούσω.
Ηχογραφημένο κάποια στιγμή στο 2022 σε ένα stream του frontman της μπάντας, Einar Solberg, με μονάχα ένα μικρόφωνο κι ένα κλασσικό πιάνο στη διάθεσή του, το άλμπουμ μας προσφέρεται στην πιο αγνή, την πιο ωμή και πιο απελευθερωμένη μορφή που έχει κυκλοφορήσει, καθώς ο ίδιος ο Solberg επέλεξε να το δημοσιεύσει ατόφιο, χωρίς ίχνος editing, ακριβώς όπως ερμηνεύτηκε στο stream του.
Ο δίσκος έχει ψεγάδια, παραφωνίες και χαμένες νότες, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό κι αναμενόμενο δεδομένης της φύσης της κυκλοφορίας. Αλλά αυτό είναι που του χαρίζει και την απαράμιλλη ομορφιά του: ο Solberg μας παραδίδει μία άκρως προσωπική εκδοχή ενός δίσκου που -κακά τα ψέματα- δε βγάζει κανένα νόημα σε ακουστική μορφή, ωστόσο ο ίδιος το κάνει να βγάζει, και πάρα πολύ μάλιστα.
Οι εκτελέσεις είναι όλες «απογυμνωμένες» και «ευάλωτες» με έναν γήινο κι απόλυτα προσβάσιμο τρόπο. Συνθέσεις όπως το κλειστοφοβικό “The Flood” ή τα εγκληματικά υποτιμημένα “Moon” και “Down” αποκτούν τελείως διαφορετική υπόσταση από την αυθεντική τους έκδοση, ενώ η απουσία των brutal φωνητικών από τα “Rewind” και “Slave” τα καθιστούν πρακτικά άλλα τραγούδια, όλα ερμηνευμένα από έναν συναισθηματικά φορτισμένο Einar Solberg, που δίνει το 110% των δυνατοτήτων του από την αρχή μέχρι το τέλος.
Οι Leprous έσπασαν πέρυσι το σερί της νέας κυκλοφορίας ανά δύο χρόνια που μας είχαν συνηθήσει από το 2009 μέχρι σήμερα, το άλμπουμ αυτό όμως είναι εδώ για να μας κάνει συντροφιά μέχρι τον επόμενο κανονικό τους δίσκο. Μη γελαστείτε όμως, το “Congregation Acoustic” φέρει τον τίτλο των Leprous μόνο επιφανειακά. Μην περιμένετε να συναντήσετε τίποτα περισσότερο από αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του: μια ακουστική εκδοχή ενός πολυαγαπημένου δίσκου, ατόφια με όλες τις ατέλειές της.
Βαθμολογία: 74/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
