Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Απριλίου 2019
Μία από τις πιο πολύ-αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς ήταν αυτή των Σουηδών Enforcer. Oι λόγοι πολλοί: τα “Death By Fire” (κυρίως) και “From Beyond” είχαν βάλει ψηλά τον πήχη, η αποχώρηση του Joseph Tholl ανησύχησε τους οπαδούς και η περσόνα που λέγεται Olof Wikstrand έδειχνε να έχει πάρει πατριωτικά το θέμα της μπάντας με σκοπό να την οδηγήσει εκεί που δεν είχε φτάσει μέχρι τώρα. Έκανε το διάλλειμα του, ξεκουράστηκε, ξέφυγε από το metal κι επέστρεψε με ένα δίσκο που θα συζητηθεί αρκετά. Είναι το όραμά του, αυτό που θέλει να εξωτερικεύσει, χωρίς να δίνει δεκάρα τι θα πει ο κόσμος.
“Zenith” λοιπόν. Πέμπτος δίσκος και εντελώς διαφορετική ηχητική κατεύθυνση. Αν δει κάποιος που ηχογραφήθηκε το άλμπουμ, θα καταλάβει πολλά. Σε στούντιο της Στοκχόλμης που πέρασαν κατά καιρούς οι ΑΒΒΑ, οι Europe του “The Final Countdown”, η Cher και οι Rammstein, βρήκαν και οι Enforcer την ευκαιρία για το ζενίθ της μέχρι τώρα πορείας τους. Soft rock, AOR, hair/ glam metal ή pop rock, όπως και να το πεις μικρή σημασία έχει. Ξεχάστε εδώ το thrash/ heavy των πρώτων κυκλοφοριών, το speed metal των μετέπειτα και γενικά ό,τι είχατε να περιμένετε από τον ξεροκέφαλο Olof και την παρέα του. Εδώ έχουμε arena rock και ήχους των ‘80s.
Θέτοντας σαν κύριο άξονα τα “Pyromania”, “Hysteria” των Def Leppard και το “Savage Amusement” των Scorpions, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το “Zenith” δανείζεται στοιχεία από τις φοβερές hard/ arena rock και heavy metal παραγωγές των Εγγλέζων και το κλασσικό, σκληρό rock των Γερμανών. Έτσι έχετε μια πλήρη και καθαρή εικόνα για το τι θα ακούσετε στον δίσκο αυτό. Το επόμενο βήμα είναι να βάλετε να παίξουν τα “Die For The Devil”, “Searching For You”, “Forever We Worship The Dark” και “Sail On”. To πρώτο κάπως ξένισε, είναι η αλήθεια, καθώς απομακρύνεται από όσα μας έχουν συνηθίσει μέχρι τώρα, αλλά σε βάζει στο κλίμα με την γυαλισμένη παραγωγή και το κολλητικό ρεφρέν του. Το δεύτερο ουσιαστικά πατάει στα χνάρια του πρώτου, ενώ τα υπόλοιπα είναι συνθέσεις όπου τα πολλά «ωωωωωω» κυριαρχούν, όπως επίσης και το πιάνο.
Επίσης, το “Regrets” είναι μια μπαλάντα που προσπαθεί να κοντράρει τις μεγάλες ραδιοφωνικές επιτυχίες των ‘80s και, αναμφίβολα, πριν 30 χρόνια θα παιζόταν ανελέητα στο MTV. Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος μοιάζει σα να δημιουργήθηκε για τα hits που κοιτάζουν προς Αμερική. Η παραγωγή, που την επιμελήθηκε η ίδια η μπάντα και συγκεκριμένα τα αδέρφια Wikstrand, είναι καθαρή, κοιτάζοντας τις τιτάνιες παραγωγές του παρελθόντος, έχοντας όμως και τον χρήσιμο όγκο για να μη χαθούν εντελώς και οι παλαιοί οπαδοί. Το “Zenith” θα διχάσει, θα πυροδοτήσει κουβέντες, θα ρίξει τη ζαριά του και μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα κερδίσει. Προσωπικά μιλώντας, μου προκαλεί επιθυμία να το ακούσω όλο και συχνότερα, άρα αυτό κάτι δείχνει. Όσο για την συναυλία τους στα τέλη του επόμενου μήνα, απλά δεν χάνεται. Δέχομαι όσους απορρίπτουν το “Zenith” κατόπιν συνεχόμενων ακροάσεων, λυπάμαι εκείνους που πιάστηκαν από ένα ή δύο κομμάτια και αποφάσισαν πως δεν τους κάνει. Δώστε του χρόνο και πράξτε αναλόγως.
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rockoverdose.gr
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
