Συντάκτης: Άννα - Μαρία Κέκια
Και μόνο στο άκουσμα του ονόματός των Escape The Fate μοιραία έρχονται στο μυαλό μου εποχές λυκείου και signature δημιουργίες τους, όπως το “This War Is Ours” του 2008. Αργότερα ξεχώρισε το “Ungrateful” του 2013, που στατιστικά υπήρξε και το δισκογραφικό τους αποκορύφωμα.
Μέσα στα επόμενα χρόνια και παρά τα χρονικά διαστήματα που μεσολάβησαν μεταξύ των τελευταίων άλμπουμ, αυτά τα high school vibes δεν διαφοροποιήθηκαν και πολύ, μάλλον έγιναν λίγο γραφικά. Η μπάντα έκανε μια στροφή προς τα πίσω και έμεινε σε πιο mainstream ήχους, όπως όλοι παρατήρησαν.
Το “Out Of The Shadows” ξεκινάει συμπαθητικά με το emocore “Forgive Me”, με κατά βάση καθαρά φωνητικά, συνοδεία πιάνου και μια αίσθηση μπαλάντας, ενδιαφέροντα κιθαριστικά και ρυθμικά μέρη. Ωραία, λες, δεκτό, ας ακούσουμε και παρακάτω.
Στα επόμενα κομμάτια συναντάμε ένα γνωστό και λίγο ξεπερασμένο πάντρεμα hardcore ήχου με pop στοιχεία, που οκ, έχουν μια πιασάρικη μουσική αρμονία, αλλά είναι γενικά αυτό που λέμε ραδιοφωνικά. Δεν φέρνουν κάτι καινούριο ή ιδιαίτερο στο τραπέζι. Οι στίχοι είναι λίγο flat, οι συνθέσεις κινούνται σε πολύ basic μοτίβα, με κάποιες ωραίες και φιλότιμες προσπάθειες εναλλαγών, και γενικά δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω κάποιο ως αξιοσημείωτα διαφορετικό.
Ο βασικός κορμός του άλμπουμ με έκανε τελικά να βαρεθώ. Ίσως γιατί στα 30φεύγα μου πλέον δεν ενθουσιάζομαι εύκολα με πράγματα που έχω ακούσει 500 φορές και λείπουν τα vibes ενός βαρύγδουπου συναισθήματος, μιας έμπνευσης με ένταση και δημιουργικότητα που θα μπορούσε να με αγγίξει. Αντικειμενικά ο ήχος συγκαταλέγεται σε μια mainstream alternative ομπρέλα άλλης κυρίως δεκαετίας.
Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το τελευταίο, “Cheers For Goodbye” με την καθοριστική συμμετοχή του Spencer Charnas των Ice Nine Kills, που εισάγει και το πιο horrorcore δικό τους είδος και έχει μια πιο επιδραστική θεατρική και δημιουργική δυναμική.
Οι Escape The Fate έχουν skill τεχνικά και το έχουν αποδείξει, αλλά δείχνουν να μην το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Αποτελούν μια περίπτωση μπάντας που φαίνεται να μην έχει κατασταλάξει τόσο μουσικά, όπως θα περιμέναμε μετά από τόσα χρόνια στη σκηνή. Κάνουν μια προσπάθεια – βεβιασμένη ενίοτε- να εντυπωσιάσουν στα τεχνικά μέρη, έχουν μεστό ήχο, αλλά δεν καταφέρνουν να αποδώσουν το σύνολο των συνθέσεων (μαζί με τους στίχους) σε βάθος.
Με τόσες μπάντες εκεί έξω να δημιουργούν πάνω σε αυτό το είδος, οι Escape The Fate δεν κάνουν το απαιτούμενο follow up για να ξεχωρίσουν. Προσπαθούν να επαναλάβουν το στυλ που κάποτε τους έκανε δημοφιλείς; Προσπαθούν να εστιάσουν στο νεότερο κοινό που κάνει πιο εύκολα relate με αυτό; Δεν ξέρω.
Σαφώς και κάθε μπάντα διατηρεί το δικαίωμα να εκφράζεται μουσικά όπως της βγαίνει και είναι σεβαστό, αφού άλλωστε όλα έχουν και το κοινό τους. Από κάποιους όμως που μπορούν, περιμένουμε περισσότερα.
Βαθμολογία: 45/100
Για το Rock Overdose,
Άννα-Μαρία Κέκια
Comments
