Ημερομηνία δημοσίευσης: 12 Δεκεμβρίου 2018
Οι Focus είναι ιδιαιτέρως γνωστοί, στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων, για το τραγούδι τους από το 1971 με τίτλο “Hocus Pocus”, που τους έκανε διεθνώς γνωστούς. Το τραγούδι έχει γίνει meme, έχει αγαπηθεί, έχει χιλιοπαιχτεί. Είναι η κλασική περίπτωση «γερόλυκων» της ροκ, με καριέρα που έχει ξεκινήσει το 1969 και, με διαστήματα αποχής, να φτάνει περίπου τα 30 χρόνια. Η μικρή αγορά της Ολλανδίας, απ’ όπου προέρχονται, τους έχει διαχρονικά στερήσει τη δυνατότητα να βρεθούν στην κορυφή τους είδους που πρεσβεύουν με ευλάβεια εδώ και τόσα χρόνια, παρόλο που έχουν στο ενεργητικό τους πολλές αξιόλογες κυκλοφορίες.
Το “Focus 11”, το νέο άλμπουμ, αν και έγινε διαθέσιμο στις συναυλίες που έδωσε η μπάντα το Νοέμβριο στο Ηνωμένο Βασίλειο, θα κυκλοφορήσει με κάθε επισημότητα στα μέσα Ιανουαρίου.
Είναι πιστεύω αστείο να μιλήσουμε για την τεχνική και κατ’ επέκτασιν γενικά μουσική ικανότητα της μπάντας. Όπως και στα πιο μοντέρνα άλμπουμ, έτσι κι εδώ αυτό που φτάνει στα αυτιά του δυνητικού ακροατή είναι κατ’ αρχάς ένα αμάλγαμα ορχηστρικού ροκ (με λίγες εξαιρέσεις) με στοιχεία progressive απότοκα της ιστορικής πορείας της μπάντας και jazz fusion. Περιγραφικό. Σίγουρα δεν ανακαλύπτουν την Αμερική, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει μοντέρνο και φρέσκο, γεμάτο ενέργεια, αν και σε σημεία τραβηγμένο.
Να σταθώ σε κάποια συγκεκριμένα κομμάτια που ευχαριστήθηκα στο έπακρο, αν και σε κάθε σημείο του άλμπουμ θα υπάρχει κάποιο στοιχείο που θα ικανοποιήσει όλα τα γούστα. Οι φίλοι της μπαλάντας ας στραφούν στο “Theodora na na na”, όπου η μπάντα κατεβάζει λίγο το ρυθμό και κινείται σε μονοπάτια late night jazz, με το αποτέλεσμα να είναι αριστουργηματικό. Το αρχικό “Who’s Calling” είναι ένα έξοχο μείγμα rock jazz, με συνεχή μελωδικά σόλο. Έξοχη δουλειά στα πλήκτρα γίνεται από τον frontman Thijs van Leer στο κομμάτι “Heaven”. Περιττό να πούμε ότι η μαεστρία στην κιθάρα και τα ντραμς υπάρχει άφθονη σε όλη τη διάρκεια του 53λεπτου δίσκου. Τα αντίστοιχα μέλη (Gootjes και van der Linden) είναι απίστευτα εξοικειωμένοι σε αυτό που παίζουν. Ο van Leek αναλαμβάνει τα φωνητικά στο “How Many Miles” και το φλάουτο στο “Winnie” (Ian Anderson vibes) με μεγάλη επιτυχία. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το “Mare Nostrum”, στο οποίο επικρατεί ένα εντυπωσιακό χάος. Όλα τα όργανα συνδυάζονται παίζοντας στο μέγιστο δυνατό τέμπο ανοίγοντας και κλείνοντας βέβαια σε ήρεμους τόνους. Το αγαπημένο μου πάντως ήταν από το πρώτο άκουσμα το διαρκείας πεντέμισι λεπτών “Palindrome”. Βασίζεται σε ένα πολύ δυνατό και πολλάκις επαναλαμβανόμενο ριφ (εδώ η επανάληπτικότητα είναι μεγάλη υπέρ) με μικρές διακοπές από μια πολύ ενδιαφέρουσα γέφυρα. Για τους μη γνωρίζοντες η έννοια palindrome (στα ελληνικά καρκινική [γραφή[) έχει την ιδιότητα παραγωγής του ίδιου αποτελέσματος είτε αναπαραχθεί από την αρχή είτε από το τέλος, είτε πρόκειται για λέξη, είτε για κείμενο, είτε για μουσική. Το αν το συγκεκριμένο κομμάτι μοιράζεται τη συγκεκριμένη ιδιότητα πρέπει να ερευνηθεί, πάντως αν ισχύει θα δώσει 10 επίπεδα επικότητας επιπλέον.
Οι Focus δείχνουν εδώ γιατί ακόμα συνεχίζουν δυνατοί, παρά την ηλικία των δύο παλιών (van Leer και van der Linden) να έχει ξεπεράσει αισίως τα 70. Γιατί συνεχίζουν να παράγουν ευχάριστη μουσική. Μόνο ψεγάδι στη νέα δουλειά βρίσκω την τέχνη του μιξάζ, ή μάλλον την απουσία αυτής, καθώς για τα γούστα μου θα έπρεπε να είχε χρησιμοποιηθεί περισσότερο. Με ένα ή δυο τραγούδια λιγότερα, ή τουλάχιστον κάπως επεξεργασμένα στη διάρκεια το αποτέλεσμα δε θα χαλούσε. Συνεχίζοντας στα προηγούμενα, οι Focus ακόμα και εν έτει 2018 υπάγονται κανονικά στην έννοια του progressive, με τη μουσική τους εξέλιξη να είναι ασταμάτητη και άκοπη.
Αγαπημένα κομμάτια: “Who’s Calling”, “Heaven”, “Palindrome”, “Mare Nostrum”
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rockoverdose.gr
Κυριάκος Μιχαλόπουλος
Comments
