Ημερομηνία δημοσίευσης: 9 Ιουνίου 2018
Από την ακριτική, εξωτική και κοσμοπολίτικη Πάρο, μας έρχεται η περίπτωση των Fragments Of Despair, ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 2013 και στις αρχές του 2015 απέσπασαν το ενδιαφέρον του Clive Martin, ενός μουσικού παραγωγού που τους βοήθησε να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους ΕΡ με τίτλο το όνομα του συγκροτήματος. Ο ίδιος είναι ο υπεύθυνος για την παραγωγή και του παρθενικού τους ολοκληρωμένου άλμπουμ, ''Broken Lost Mistakes'', το οποίο βγήκε ελάχιστα πριν μας αφήσει το 2017 και ήρθε τώρα στα χέρια μας. Τα παλικάρια φαίνεται ότι απέβαλλαν νωρίς από τις ζωές τους τη νοοτροπία ''Στην Πάρο και στη Νάξο, τον αέρα σου ν' αλλάξω'', και αφού δεν τους κέρδισε η αύρα του μεγάλου ερωτικού Γιάννη Πάριου, θεώρησαν σωστό -και μπράβο τους- να έχουν ως μέσο έκφρασης τον μεταλλικό ήχο. Δεν γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να μπορείς να διατηρείς μπάντα και μάλιστα μεταλλική σε ακριτικό και απομακρυσμένο από κέντρα αποφάσεων και προσβάσεων σε τέτοιους ήχους μέρος, αλλά είναι άξιοι επαίνου που το πάλεψαν και τελικά κατάφεραν μετά από πολύ κόπο -υποθέτω, για να μην πω είμαι βέβαιος- να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα και να δούνε το πρώτο τους άλμπουμ να κυκλοφορεί, το οποίο πρώτο άλμπουμ είναι πάντα η σημαντικότερη στιγμή ενός συγκροτήματος.
Το ''Broken Lost Mistakes'' χαρακτηρίζεται από ένα τραχύ ήχο, ο οποίος έχει διάχυτη και τη μελωδία και τη σκληράδα σε δόσεις απαραίτητες για να κρατάει το ενδιαφέρον. Από το ξεκίνημα του δίσκου με την εισαγωγή ''W.T.R. (Welcome To Reality)'' γίνεται άμεσα αντιληπτός ο πολύ ιδιαίτερος ήχος τους, υπάρχει αυτό το συναίσθημα της αντηχείας στις κιθάρες, πολύ ιδιαίτερη παραγωγή, δυνατή και ογκώδης για να στηρίξει το αναμφισβήτητα τεχνικό επίπεδο τους, οι κιθάρες ειδικά έχουν έναν ήχο που σπάνια έχω ακούσει, αλλά δεν ξεχνάνε ποτέ να εκφράζονται με ριφφ και κάποια σόλο όπου χρειάζονται, ενώ όταν τα τύμπανα χτυπάνε πάνω στις ρυθμικές και δίνουν έξτρα όγκο, έρχεται ο ακροατής αντιμέτωπος με ήχο που καρφώνεται στον εγκέφαλο. Εκεί που ίσως δυσκολευτεί ο καθένας -όπως εγώ δηλαδή- είναι στα πολύ ιδιαίτερα φωνητικά του τραγουδιστή/κιθαρίστα Ρωμύλου Χονδρογιωργάκη, τα οποία έχουν μία αν μή τι άλλο ιδιαίτερη χροιά, πολύ τσιριχτή και η οποία ερεθίζει το αυτί άμεσα. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί δε θα την παλέψουν με αυτό το στυλ φωνής, ο τύπος όμως εκφράζεται με αναντίρρητο πάθος πάνω στις συνθέσεις και βγάζει ψυχή πάνω στο απαιτητικό υλικό τους. Ένα υλικό που σε σημεία θυμίζει τεχνικό death/thrash από άλλη παλιά ρομαντική εποχή με πολλά μελωδικά σημεία μέσα του.
Η μελωδία που διακατέχει τις συνθέσεις σε συνδυασμό με τον προαναφερθένα όγκο, προδίδει και το Ελληνικό της καταγωγής, ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι ακούς, είναι βέβαιο ότι μόνο Ελληνική μπάντα θα μπορούσε να παίξει έτσι, θυμίζει εποχές '93-'98 ας πούμε που οι μπάντες μας είχαν ένα ιδιαίτερο ήχο. Μετά την αναγνωριστική εισαγωγή λοιπόν και το μπάσιμο του ''Tormentor'', ξεδιπλώνεται ο ήχος, ριφφόκαυλη κατάσταση, όπως πρέπει κάθε συγκρότημα να ηχεί δηλαδή, η φωνή στην τσίτα και το πράγμα σοβαρεύει στο ''300 Αbominations'' (δεν γνωρίζω αν αναφέρεται στους Έλληνες βουλευτές, αν και παίζει σοβαρά, αλλά μου κάνει σαν συμβολισμός, συν ότι ο παίχτης ουρλιάζει με πολύ πίκρα). Εν τω μεταξύ όσο κυλάει ο δίσκος, νιώθει ο ακροατής ότι ο τραγουδιστής κλιμακώνει σε απόδοση, όπως στην αρχή του ''Unholy Soldier'' ας πούμε, το οποίο έχει κι ένα πολύ όμορφο μέσο σημείο με το σολάκι πριν ξανατσιτώσει στη συνέχεια. Από δομές τουλάχιστον δε μπορώ να ισχυριστώ με τίποτα ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον και εν μέρει καινοτομία. Ίσως η περίπτωση τους να μου θυμίζει αυτό που κάποτε πήγαν να κάνουν οι Acid Death και ακουγόντουσαν κάπως παράταιροι, έτσι και οι Fragments Of Despair ίσως ακουστούν νοσταλγοί μίας άλλης εποχής, αλλά στη θέση τους δε θα με ένοιαζε καθόλου!
Το ''Kassandra's Curse'' σίγουρα είναι επηρρεασμένο από το έργο του Chuck Schuldiner όσο ήταν κοντά μας, ήχος καρφί από το ''Human'' το οποίο μόνο θετικούς συνειρμούς μπορεί να δημιουργεί, εκεί όμως που θεωρώ ότι αποθεώνεται το συναίσθημα του δίσκου είναι στο μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, το ''Broken, Lost And Mistaken'', όπου ο Ρωμύλος πραγματικά ακούγεται λες και σπαράζει τον μεγαλύτερο δυνατό πόνο, αν έπιασα σωστά ένα στίχο, λέει ''Since the day you're born, your forehead writes CONTROLLED'', εντάξει, μεγάλη γαμημένη έμπνευση και αλήθεια σε πολλές περιπτώσεις. Και μετά από την έντονη στιγμή του δίσκου, έρχεται το άλλο ξεχωριστό κομμάτι, το μελωδικό ''Ocean Of Time''. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, με τα απαλά φωνητικά να το συνοδεύουν, η χροιά των καθαρών φωνητικών είναι σούπερ, αν και είμαι κατά της χρήσης τους όταν έχουμε πιο κάφρικα μέσα στο υλικό, πρέπει όπως και δήποτε να επενδύσουν σ' αυτά και θεωρώ κατά την ταπεινή μου άποψη ότι τα καταφέρνει πολύ καλύτερα σε καθαρή έκφραση, όπου και περνάει αυτή την πίκρα/θλίψη με άλλο τρόπο, δίχως να παραγνωρίζω το παθιασμένο σκίσιμο που τσακίζει κόκκαλα στον υπόλοιπο δίσκο. Ένας δίσκος που διαρκεί λιγότερο από 34' και τουλάχιστον κυλάει γρήγορα για τον καθένα.
Γενικώς το ''Broken Lost Mistakes'' είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ το οποίο προσωπικά με κέρδισε αφού το άκουσα προσεκτικά. Στην πρώτη ακρόαση είχα τον προβληματισμό μου κατά πόσο μπορώ να το αφομοιώσω, αλλά δίνοντας βάση κατάφερα -χάρη και στη μικρή του διάρκεια- να καταλάβω το όραμα που έχουν τα παιδιά. Το ''Slaves Of Our Youth'' με τη χρήση distortion μπορεί να αποδειχθεί βάση για το μελλοντικό τους παίξιμο και το στυλ τους αν και ιδιαίτερο και -κακά τα ψέματα- δύσκολο και αφιλόξενο προς το αυτί, ειδικά στις πρώτες ακροάσεις, μπορεί να τους φέρει οπαδούς που εκτιμούν τα τζαζεμένα γκρουπ. Είμαι βέβαιος ότι είναι πιθανότερο να κάνουν γκελ σε άτομα άνω τον 30 παρά σε μικρότερους, από την άλλη δε βρίσκω κάτι κακό σε αυτό. Το σημαντικότερο είναι ότι το 1ο τους άλμπουμ είναι διαθέσιμο και ότι είναι σε διαδικασία προώθησης του με συναυλίες. Για μπάντα από νησί είναι πολύ μεγάλο επίτευγμα, δεν αποτελεί άλλοθι αλλά πραγματικά οι συνθήκες στην επαρχία για οποιαδήποτε μπάντα και ειδικά μη χερσαία είναι τροχοπέδη για την μελλοντική τους εξέλιξη. Ελπίζω να μπορέσουν να δουν τους κόπους τους να ανταμείβονται, ο βαθμός είναι συμβολικός καθαρά λόγω του δύσκολου υλικού τους και στο πως θα φανούν στον μέσο όρο, αν θεωρείται τους εαυτούς σας έμπειρους ακροατές που τα πιάνετε εύκολα, σίγουρα θα είναι υψηλότερος στην καρδιά σας!
Βαθμολογία: 76/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
