Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Οκτωβρίου 2017
Ο σκληρός ήχος εξελίσσεται και προοδεύει. Το πάντρεμα με ποικίλες μουσικές κουλτούρες και ήχους δεν επηρέασε τον παρανομαστή του, αλλά συνέβαλε στη γέννηση ποικιλόμορφων αριστουργημάτων και στο άνοιγμα δρόμων για την εξάπλωση του ήχου αυτού σε περισσότερα αυτιά και σκηνές. Ο παλιός είναι αλλιώς, λένε, και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω (αν και το επίθετο «παλιός» αποσκοπεί στις ρίζες του ήχου και όχι στη μπάντα), όταν έχω μπροστά μου τον ομώνυμο δίσκο των Σουηδών From North. Το αν η ποικιλότητα στο metal κόσμο είναι παράγοντας για να απολαύσω ακόμα περισσότερο ένα πιο κοντά στη heavy κουλτούρα δημιούργημα σαν το “From North”, είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα, το οποίο αφήνω προς το παρόν στην άκρη, ως τροφή για σκέψη του εκάστοτε φίλου της στήλης, για να ασχοληθώ με έναν αριστουργηματικό δίσκο, σφυρηλατημένο σε φωτιά και ατσάλι, βουτηγμένο ως το μεδούλι στην παγανιστική αισθητική των Vikings, ευλογημένο με αυθεντική βόρεια αισθητική, και παιγμένο με ξέχειλο πάθος. Αν ακούγεται σα να ξεκίνησα από την κατακλείδα, περιμένετε, κυρίες και κύριοι, έχει κι άλλο!
Ο δίσκος αποπνέει δύναμη και σιγουριά, κάθε τραγούδι αποδίδεται με τόση αυτοπεποίθηση, που παρασέρνει στο διάβα του κάθε προοπτική προσεκτικής ακρόασης και λεπτομερούς παρατηρητικότητας. Δεν χρειάζεται προσεκτική ακρόαση όταν παρασύρεται κανείς τόσο αυθόρμητα στο χορό, δε χρειάζεται κρασί όταν σε μεθάει το ίδιο το πανηγύρι, δε χρειάζεται οπτική επαφή ο ποιητής για να γράψει μια ωδή στο γάργαρο ποτάμι, όταν μπορεί να βουτήξει μέσα, εδώ μιλάμε για τραγούδια, για μελωδίες περήφανες σαν ιαχές πολέμου και ταυτόχρονα θελκτικές σα νοσταλγικές ιστορίες. Η παραγωγή είναι στιβαρή, με βάθος και στόχο την αποκάλυψη ατμόσφαιρας, χωρίς όμως να μειώνει την επιθετική μανία, στα σημεία των καλπασμών αγρίων riffs και διπέταλων χτυπημάτων. Οι ίδιες οι συνθέσεις είναι ένα κράμα Viking επέλασης και αγνού λυρισμού, ένα κράμα, που ωσάν πολύτιμο μέταλλο, είναι πλήρως ισορροπημένο και χτίζει από τα ίδια του τα συστατικά μια περήφανη ιστορία, με τραγούδια για να τραγουδιούνται ως το ξελαρύγγιασμα, ατμόσφαιρες για να ανατριχιάζουν ως το κόκαλο και δυναμικές για να παρασέρνουν ως το πιο ξέφρενο headbanging.
Η συνταγή πέτυχε. Από τις πρώτες νότες, η αισθητική κυριεύει και οριοθετεί τα πλαίσια του ταξιδιού, χωρίς όμως να δείξει ούτε στο ελάχιστο την ποικιλότητα και την ποσότητα των θησαυρών , που δύναται κανείς να ανακαλύψει. Οι συνθέσεις είναι μεστές, αλλά χωρίς να τσιγκουνεύονται την ένταξη περισσότερων του «συμβατού» μουσικών θεμάτων, οι ρυθμοί δίνουν απλόχερα πάτημα για μελωδική ευχέρεια και ευκινησία, οι κιθάρες αναλαμβάνουν το ρόλο του ιππικού και ταυτόχρονα τον αντίστοιχο της ήρεμης δύναμης, αλλά εκεί που ο δίσκος αποθεώνεται είναι τα ρεφρέν. “Volund the Smith”, “He Who Hates”, “From North”, “Ships Tale”, η λίστα δεν έχει τελειωμό, θα μπορούσα κάλλιστα να συνεχίσω να καταγράφω με ανακατεμένη σειρά το tracklist! Η μπάντα με απλές μελωδίες κάνει μουσική που και πωρώνει και ταξιδεύει τον ακροατή. Ε, αυτό είναι τεράστια υπόθεση. Είναι η διττή φύση της metal επιτυχίας, και παίζοντας καθαρό metal (με folk/pagan πινελιές- αλλά πινελιές, όχι καμβά!) οι From North μας φέρνουν συστημένη από το Βορρά τη συνταγή αυτής της επιτυχίας.
Τα τραγούδια ξυπνούν αισθήσεις, είναι ξεκάθαρο πως για κάθε σύνθεση χρειάστηκε κάτι παραπάνω από έμπνευση και δουλειά. Το συναίσθημα ως συστατικό της δημιουργίας, είναι παντού και θεωρώ πως είναι πρωτίστως το αίτιο της αυθεντικότητας που αποπνέει το “From North”. Η ιστορία στο “Volund the Smith” είναι σα να ξεχειλίζει διδακτισμό και περηφάνια, στο “He Who Hates” αισθάνεται κανείς το μένος με τη μορφή γιγαντόμορφης σκιάς, στο “Ships Tale” τα πολυταξιδεμένα Drakkar με τις σαπισμένες σανίδες γίνονται εικόνα, το συμπέρασμα είναι η μουσική αμεσότητα που πηγάζει από αυτό το δίσκο. Αμεσότητα, αυτό ακριβώς, εκεί βρίσκεται η ουσία, στη δημιουργία εικόνων, στη μετάδοση πάθους και στην επίτευξη της τέλειας μίμησης μιας πραγματικότητας μακρινών αιώνων, μέσω της σύνθεσης τραγουδιών. Ας κλείσει κάθε ακροατής τα μάτια, καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας των Σουηδών, νομίζω ότι οποιοσδήποτε αγάπησε το συγκεκριμένο ήχο, έστω και με λίγες κυκλοφορίες, θα βρει αυτή την άμεση αλληλεπίδραση τρομερά αξιέπαινη.
Νότες βαλμένες η μία δίπλα στην άλλη σε απλές κλίμακες και στρωμένες αρμονίες, να γιατί η έμπνευση δε γνωρίζει ψυχαναγκασμούς! Η μπάντα ήπιε από το πηγάδι του Mimir, αφομοίωσε τα μαθήματα των Bathory, Amon Amarth, Manowar, Grand Magus και έχοντας για πυξίδα τη δική της οπτική, το δικό της μεράκι για τη δημιουργία του δικού τους επικού heavy metal, τα κατάφερε. Είναι κρίμα να μην ακουστεί, υπάρχει κόσμος που διψάει για μια φρέσκια επίσκεψη στα παλιά λημέρια της ανεξάντλητης ηχητικής κοσμογονίας του metal και ακόμα κι αν εδώ έχουμε προσθήκες οργάνων, που ξεφεύγουν από το κλασικό κουιντέτο, είναι μόνο προς ενίσχυση ατμόσφαιρας και όχι για πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο δίσκος έχει ψυχή. Αυτό, κρατήστε το. Πέραν του ρομαντισμού, της ενέργειας, της έμπνευσης, η ψυχή είναι διάχυτη στις στιγμές τούτου του έργου και προσιτή προς εντοπισμό από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Η κληρονομιά του πολιτισμού της πάλαι ποτέ βόρειας Ευρώπης, ξέχειλη εικόνων και λυρισμού, βίας και αντοχής, φθοράς και συνέχειας, είναι εδώ και εκφράζεται με νότες, στίχους και κυρίως με λάβαρο την απόδειξη ότι με τέτοια έργα ένας πολιτισμός, όταν σβήσει, δεν πάει στον άλλο κόσμο (Valhala, αν προτιμάτε!), αλλά γίνεται τέχνη.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
