Ημερομηνία δημοσίευσης: 9 Ιουνίου 2018
Η πρώτη μου επαφή με τους Ghost ήταν το 2014, όταν τους είδα live στην Αθήνα. Δεν έκανα καθόλου τον κόπο να τους ψάξω πριν το Heavy By The Sea, και αφού έπαιξαν για σχεδόν μία ώρα και μετά το πέρας του φεστιβάλ, αποδείχθηκαν σίγουρα μία πολύ ευχάριστη έκλπηξη. Επομένως, στα 4 πλεόν χρόνια που ακολουθώ την πορεία τους, δεν με έχουν απογοητεύσει –μουσικά- ποτέ. Δίσκοι, EPs, μεταλ, ροκ, τα πάντα καταφέρνουν να εκφράζουν μία πρωτοτυπία τη στιγμή που ο ήχος τους είναι τόσο οικείος και ρετρό. Μετά από όλα αυτά που ακούστηκαν για τους Ghost το προηγούμενο διάστημα, το παρεάκι, που δυστυχώς απέτυχε να διατηρήσει το μυστήριο πίσω από το όνομά του, επανήλθε με άλλη σύνθεση και τον 4ο δίσκο τους “Prequelle”. Πάντα όμως υπό την καθοδήγηση ενός στα φωνητικά, ο οποίος με αυτόν τον δίσκο συστήνεται ως Cardinal Copia.
Το “Prequelle” είναι μία φυσική συνέχεια των προηγουμένων κυκλοφοριών του συγκροτήματος, η οποία κρύβει αρκετές εκπλήξεις. Όχι απλά εξέλιξη που περιλαμβάνει νεύματα στους προηγούμενους δίσκους τους, αλλά παίρνει και στοιχεία από το “Popestar”, που σε όλους φάνηκε πιο ελαφρύ και απέτυχε να ικανοποιήσει τους πάντες. Δεν μπορώ ακόμα να αποφανθώ για το αν και πόσο μεταλ είναι ο δίσκος αυτός, αλλά υπάρχουν σίγουρα κομμάτια τα οποία επαναφέρουν τους Ghost σε αυτήν την κατηγορία. Αλλά όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο αρεστό, ποιος ενδιαφέρεται για ταμπέλες;
Το “Prequelle” ξεκινά με μία δήλωση από τους Ghost ότι το μυστήριο στον ήχο τους δεν έχει φύγει και πως παραμένουν άξιοι υποστηρικτές του ρετρό ροκ ήχου. Το “Ashes” ως εισαγωγή φαίνεται αρκετά σύντομη αλλά εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον για το τι θα ακολουθήσει. Το “Rats” έρχεται σε πιο πιασάρικους ρυθμούς, ως ένα κομμάτι που μπορεί να προσεγγίσει λάτρεις παντός είδους μουσικής. Όλως παραδόξως όμως, αποτελεί ένα από τα χειρότερα κομμάτια του “Prequelle” πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά, αφού η πλειοψηφία των συγκροτημάτων επιλέγει να παρουσιάσει ως δείγματα της επερχόμενης δουλειάς τους κάποια από τα καλύτερα κομμάτια σε αυτή. Και αυτό έρχεται να το επιβεβαιώσει το “Faith”, που βρίσκει τους Ghost στα καλύτερά τους, ακολουθούμενο από το εξίσου άριστο “See The Light”.
Η συνέχεια κρύβει κι άλλες εκπλήξεις με το “Miasma” με την απουσία του Cardinal στα φωνητικά, αλλά την ύπαρξη ενός σόλο στο σαξόφωνο που εντείνει την αύρα των 80s που εκπέμπει η μπάντα. Το “Dance Macabre” συνεχίζει να ταξιδεύει σε αυτή την δεκαετία, αλλά δεν καταφέρει να ξεχωρίσει όπως άλλα κομμάτια, ιδιάιτερα όταν έχει το “Pro Memoria” να ακολουθεί, που είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές του “Prequelle”. Στις πιο “χορευτικές” στιγμές, μαζί με το “Rats” και το “Dance Macrabre”, είναι το “Witch Image” που σε αντίθεση με τα άλλα δύο είναι πολύ πιο ελκυστικό, δημιουργώντας ένα πιο δραματικό αποτέλεσμα που ταυτόχρονα συνδέεται με τις πιο γνωστές μελωδίες που μας έχουν προσφέρει οι Ghost στους δύο πρώτους δίσκους τους. Η τελευταία δυάδα, περιλαμβάνει ένα ακόμα κομμάτι δίχως φωνητικά, που αυτή τη φορά βασίζεται στο φλάουτο και στο πιάνο, περιλαμβάνοντας και μία χαρακτηριστική synth μελωδία, που παρά την 6λεπτη διάρκειά του, μοιάζει πολύ σαν ιντερλούδιο, επισκιάζοντας το “Life Eternal” που αποτυγχάνει να ξεχωρίσει, ενώ συνοψίζει αρκετά καλά το “Prequelle”.
Οι Ghost κατέχουν, λοιπόν, 4 στους 4 πετυχημένους και εξίσου αξιόλογους δίσκους. Το “Prequelle” είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί που μπορεί να τους βοηθήσει να εξαπλωθούν ακόμα περισσότερο, σε αρένες, φεστιβάλ και γενικά να τους δώσει ακόμη πιο μαζική δημοσιότητα, αφού αποδεικνύει γιατί είναι τόσο δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια. Ένας πολύ ενδιαφέρων δίσκος, στον οποίον ο καθένας μπορεί να βρει κάτι να αγαπήσει. Σίγουρα όχι δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής, αλλά ποιος ξέρει;
Βαθμολογία: 80/100
Για το RockOverdose,
ΓεωργίαΛαδοπούλου
Μία άκρως παραγωγική χρονιά για τους Ghost κορυφώνεται το καλοκαίρι. Το “Prequelle” έρχεται να διαδεχθεί το “CeremonyAndDevotion”, το πρώτο τους και συνάμα πολύ καλό, ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ. Δισκογραφικά όμως, αποτελεί απόγονο του, προ τριετίας, “Meliora”. O Papa Emeritus III μας χαιρέτησε, ο Cardinal Copia ανέλαβε κι επίσημα το μικρόφωνο, οι περιοδείες πήγαν πάρα πολύ καλά και ο πολυπόθητος τέταρτος δίσκος είναι γεγονός.
Με μια πρώτη, αναγνωριστική ακρόαση, το “Prequelle” είναι καλύτερο του “Opvs Eponymovs”, δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτερο του “Infestissumam” (που, προσωπικά μιλώντας, παραμένει το καλύτερό τους) και κοιτάει στα μάτια το “Meliora” με το οποίο γίνεται σκληρή μάχη για το ποιό θα νικήσει στο τέλος. Αν και μόνο αν, το τελευταίο περιείχε το “Square Hammer” τότε ίσως να υπήρχε νικητής, αλλά με υποθέσεις δεν γράφεται ιστορία. Αυτά λοιπόν όσον αφορά την πρώτη σύντομη γεύση από το άλμπουμ. Την ώρα που γράφονται οι παρακάτω γραμμές βρίσκομαι στη νιοστή ακρόαση, έχοντας προσπεράσει την εισαγωγή του “Ashes”.
To “Rats” ήταν το πρώτο κομμάτι που δόθηκε επισήμως στη δημοσιότητα και ακολουθεί μια πιο pop κατεύθυνση σε σχέση με ό,τι έχουν κάνει οι Ghost μέχρι τώρα, φτάνοντας στα όρια μέχρι και του αυθεντικού glam rock. Αρκετά εμπορικό, συναυλιακό τραγούδι που δείχνει την πρόθεση των Σουηδών να ανοιχτούν κι άλλο, σε ετερόκλητο κοινό. Παρόλα αυτά είναι μια σύνθεση αξιόλογη που δεν θα χαλάσει κανέναν. Συνεχίζοντας την ακρόαση, καταλαβαίνει κάποιος ότι το συγκρότημα του Tobias Forge συνέθεσε το δίσκο με ένα μεγάλο στόχο: να είναι αυτός που, όχι απλά θα τους βάλει στα σαλόνια, αλλά θα κάτσουν στον τεράστιο αμερικάνικο θρόνο και δεν θα σηκωθούν ποτέ ξανά. Το επιχείρησαν και στο παρελθόν αλλά στο “Prequelle” το τελειοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο.
Συνθετικά, δείχνουν να απομακρύνονται από το σκοτεινό, vintage και heavy μοτίβο του προκατόχου του (και όχι μόνο), δίνοντας μας έναν δίσκο συνόλου με πολλά χιτάκια που στέκονται και μόνα τους, αλλά αυτή τη φορά με ένα τεράστιο συνθετικό εύρος και την προαναφερθείσα πομπώδη, χορευτική και pop-ίζουσα αισθητική να είναι πολύ πιο έντονη. Οι στίχοι αναφέρονται στην πανδημία που ξέσπασε κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, γνωστή και ως Μαύρη Πανώλη, η οποία ξεκλήρισε σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης. Από τα υπόλοιπα κομμάτια, ξεχωρίζουν το συναισθηματικό, σχεδόν μπαλαντοειδές “See the Light”, το “Dance Macabre” που βρίσκεται στο ανώτατο όριο του pop/ glam rock, με τις φαντεζί μπασογραμμές και τις lead κιθάρες να παίζουν τη βασική φωνητική μελωδία, το οργανικό “Miasma” στο οποίο γίνεται κυριολεκτικά της πουτάνας το κάγκελο με την εισαγωγή σαξοφώνου και με το σολιστικό του όργιο και το επίσης μπαλαντοειδές “Pro Memoria”. Επίσης, τo “Helvetesfönster” αποπνέει μια έντονη '70s prog αισθητική, κυρίως λόγω της χρήσης των synthesizer. Οι Genesis έχουν την τιμητική τους εδώ. Ο δίσκος κλείνει με το “Life Eternal” το οποίο κλείνει τον δίσκο και δείχνει πόσο έχουν εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από μια metal μπάντα.
Συμπερασματικά, οι Ghost αποτελούν μπάντα φαινόμενο της τρέχουσας δεκαετίας μαζί με τους Κvelertak και συνεχίζουν ένα απίστευτο σερί δίσκων όπως οι Νορβηγοί, αλλά και οι Μastodon. Η τριάδα αποτελεί την ηγεσία του σύγχρονου σκληρού ήχου, δείχνοντας ικανή να τον κουβαλήσει στις πλάτες της. Με το πέρας της ακρόασης, η κόντρα του “Prequelle” με τον προκάτοχό του και το “Infestissumam” δείχνει μεγαλύτερη από ποτέ. Διαφορετικό το νέο πόνημα των Σουηδών σε σχέση με το δεύτερό τους άλμπουμ και, πραγματικά, δύσκολο να πεις ποιο υπερτερεί. Τι σημασία έχει όμως; Ας απολαύσουμε το τώρα και την ιστορία που γράφουν οι Ghost, μην κάνοντας ποτέ τον ίδιο δίσκο δύο φορές. Με κέρδισαν.
Βαθμολογία: 93/100
Για το RockOverdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Οι Σουηδοί Ghost επιστρέφουν συνεπείς μετά από δύο χρόνια και το πολυαναμενόμενο “Prequelle” είναι γεγονός. Έχοντας θέσει τον πήχη αρκετά ψηλά με το τελευταίο τους album “Meliora”- και εδώ που τα λέμε, όχι μόνο, καθώς “Infestissumam” και “Opus Eponymous” έχουν επίσης αφήσει το δικό τους ξεχωριστό στίγμα - πραγματικά, αποφάσισα να έχω επίτηδες χαμηλές προσδοκίες, έτσι ώστε να μην απογοητευτώ. Πως θα έρθει στον Tobias Forge η έμπνευση για κάτι εξίσου ή ακόμα καλύτερο, σκεφτόμουν, αναλογιζόμενη επίσης και όλα τα τρεχάματα που είχε στα δικαστήρια με πρώην μέλη της μπάντας, τις μηνύσεις για τα δικαιώματα και όλο αυτό το νταβαντούρι.
Λοιπόν, δε ξέρω τι έγινε. Ίσως βρήκε την έμπνευση στο νέο του “alter ego” Cardinal Copia, ίσως να ήταν και η προσθήκη νέων μελών, Ghouls και Ghulehs, Sister Imperator και Papa Zero, ίσως γενικά να το έχει ο Σουηδός, και απλά να κάνει το κέφι του χωρίς να τον νοιάζει τίποτα, πάντως το σίγουρο είναι πως “He Is” και he did it again! To “Prequelle” ανταπεξήλθε και φυσικά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, καθώς πρόκειται για ένα αψεγάδιαστο album από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τους δίσκους που θέλεις να ακούς και ξανά ακούς όλη μέρα, με μια ποικιλότητα στον ήχο και στις συνθέσεις που πραγματικά οδηγεί στο να μη βρίσκεις κάτι που να μη σου αρέσει. Η αλήθεια είναι βέβαια, πως συνολικά ο δίσκος μου έβγαλε μια ακόμη πιο «soft» προσέγγιση στη μουσική των Ghost, ειδικά σε σχέση με τα δύo πρώτα albums. Φυσικά, αυτό δεν είναι κακό. Μάλιστα, κάπου είχα διαβάσει πως ο ίδιος ο Forge το απεκάλεσε το “hangover του Meliora”, και πιστεύω πως αυτός ο χαρακτηρισμός είναι απόλυτα εύστοχος. Κομματάρες όπως το “Rats!” και “See The Light” θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν στο προηγούμενο album. Από την άλλη, το προσωπικό μου αγαπημένο “Faith”, αποτελεί το πιο heavy κομμάτι του δίσκου, με Sabbath-ιακές riffάρες που σηκώνουν την τρίχα κάγκελο και κάτι από “Opus Eponymous”, ενώ κάπου μετά έρχεται και το “hangover” που προαναφέρθηκε, με κομμάτια σε mid και slow-tempo να αναλαμβάνουν. Το instrumental “Miasma” περιέχει σόλο με σαξόφωνο, γιατί απλά είναι οι Ghost και μπορούν (did not see that coming though!) και είναι η ευχάριστη έκπληξη του δίσκου, ενώ το “Pro Memoria” είναι μια σκοτεινή, εντυπωσιακή ροκ πανδαισία. Ρομαντικοί και πάντα μακάβριοι στα “love songs” του δίσκου “Dance Macabre” και “Witch Image”, διότι πώς να μην είσαι ρομαντικός με στίχους τύπου “While you sleep in earthly delight/Someone’s flesh is rotting tonight”;
Η αυλαία πέφτει με ένα ακόμη instrumental, “Helvetensfonster”, κομμάτι που κάλλιστα θα ακουγόταν σαν OST σε κάποια παλιά ταινία τρόμου, και αυτό για μένα σημαίνει job well fuckin’ done, ενώ το επικό φινάλε έρχεται με την κομματάρα “Life Eternal”, με το οποίο οι Ghost γράφουν επίλογο με χρυσά γράμματα.
Συνοπτικά, βλέπω το “Prequelle” σαν ένα heavy metal musical. Περιέχει “κλασσικά” κομμάτια Ghost, νέες προσθήκες και νέα ρίσκα –όχι τόσο στο στιχουργικό κομμάτι, όσο στο μουσικό- αρκετά 70s και 80s στοιχεία, occult αισθητική και μπόλικη σατανίλα. Ό,τι δηλαδή μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Προσωπικά, το κατατάσσω ελάχιστα πιο κάτω απ’ το “Meliora”, αν όχι στα ίδια επίπεδα, και αυτό γιατί ίσως από ένα σημείο και μετά ένιωσα του τόνους να πέφτουν αρκετά. Δηλαδή, σκέφτηκα πως αν π.χ. γινόταν ένα merging με το “Popestar” EP που κυκλοφόρησαν πέρυσι, ο δίσκος να ήταν πιο ισορροπημένος, από αυτή την άποψη. Φυσικά, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι στο σύνολο του το “Prequelle” είναι ένας δίσκος-αριστούργημα, που κάθε οπαδός των Ghost θα γουστάρει, και κάθε hater θα λατρέψει να μισεί. “I am all eyes, I am all ears” και περιμένω να απολαύσω Cardi C live!
Βαθμολογία: 96/100
Για το Rock Overdose,
Ντούσκα Σοφία
Comments
