Ημερομηνία δημοσίευσης: 3 Αυγούστου 2017
Πραγματικά, θα ήθελα να γνωρίζω τι πίνουν εκεί πάνω στην Ισλανδία. Θέλω ειλικρινά να μάθω τι συνέβη, και από εκεί που δεν υπήρχε ούτε καν η παραμικρή υποψία metal-λικής ύπαρξης στον Ισλανδικό χάρτη, ξαφνικά βρέθηκαν να ηγούνται μουσικά, να πρωτοπορούν και να εντυπωσιάζουν τον κόσμο. Παραδείγματα όπως οι Sigur Ros ή η διαρκώς αναπτυσσόμενη και εξελισσόμενη τοπική σκηνή του black metal, χρήζουν ενδελεχούς εξερεύνησης και έρευνας.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως όλα τα συγκροτήματα που ξεπηδάνε από αυτή τη σκηνή είναι όλα τέλεια. Βέβαια, ταυτόχρονα υπάρχουν και ελάχιστα συγκροτήματα που να ακολουθούν πιστά μια τάση και να αντιγράφουν κάτι εδραιωμένο και διάσημο (οι λεγόμενοι followers). Έτσι λοιπόν, οι Ισλανδοί GlerAkur μπορεί να μην αγγίζουν το τέλειο, κάνουν όμως μια τίμια προσπάθεια σε μουσικά μονοπάτια όπου ελάχιστοι προσπάθησαν να συνδυάσουν, είτε με επιτυχία είτε χωρίς.
Αυτό γιατί η μουσική τους περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά στοιχεία, τα οποία δείχνουν ότι μπορούν να ταιριάξουν, αλλά αν δε χρησιμοποιηθούν σωστά μεταξύ τους και ανακατευτούν χωρίς μέτρο και ουσία, θα χαθεί η μπάλα. Πιο αναλυτικά, οι Ισλανδοί χρησιμοποιούν τις ωραίες, αλλά παρωχημένες και ξεπερασμένες πια, μελωδίες και φόρμες του post-rock, προσθέτουν και λίγο shoegaze που είναι της μόδας, χρησιμοποιούν τα αφηρημένα και αχανή ηχοτοπία του ambient, και, τέλος, τους τεμπέλικους και επαναλαμβανόμενους ρυθμούς του drone.
Φαινομενικά πρόκειται για μια δουλειά που αποτελεί πρόκληση, οι Ισλανδοί ωστόσο στο τελικό αποτέλεσμα τα καταφέρνουν πιο εύκολα από το αναμενόμενο. Οι συνθέσεις δεν πλατειάζουν παραπάνω απ' όσο χρειάζεται (εκτός από 2-3 σημεία, τα οποία όμως και αυτά είναι εγκαίρως ελεγχόμενα), είτε αυτό έχει να κάνει με τα ambient υλικά είτε με τις drone φόρμες, το αποτέλεσμα ακούγεται αρκετά δεμένο και δουλεμένο, και κουράζει πολύ λιγότερο από το αναμενόμενο. Ωστόσο, σε μια τέτοια δουλειά, και ειδικά από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με ντεμπούτο, δε λείπουν και τα αρνητικά σημεία. Δεν υπάρχει κάποια κορύφωση στις συνθέσεις, το αποτέλεσμα ακούγεται κάπως deja vu όσων αφορά τις μελωδίες, και επίσης υπάρχουν και μερικά κάπως flat σημεία.
Η σύνοψη αυτού του δίσκου θα μπορούσε να περιλαμβάνει την εξής πρόταση: Το συγκρότημα έδωσε περισσότερη βάση και δουλειά στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να δεθούν σωστά τα διαφορετικά είδη μεταξύ τους, παρά στις συνθέσεις αυτές καθεαυτές. Αυτό είναι κάτι που γίνεται εμφανές από την πρώτη κιόλας ακρόαση, και οφείλουν να το καταλάβουν γρήγορα από μόνοι τους και να μην ξαναπέσουν σε αυτήν την παγίδα. Τους βγάζω το καπέλο όμως, όσων αφορά τη σωστή ενσωμάτωση των διαφορετικών ειδών και τη σωστή χρησιμοποίησή τους. Αν στην επόμενη δουλειά δουλέψουν με αυτόν τον τρόπο και τις συνθέσεις τους, θα μιλάμε για ένα ακόμα θαύμα από την Ισλανδία.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος