Συντάκτης: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Όπως είχαμε γράψει και στην εισαγωγή της συνέντευξης που είχαμε κάνει μαζί τους, λίγα συγκροτήματα μπορούν να περηφανεύονται ότι έχουν στιγματίσει ένα ολόκληρο είδος κι έχουν γίνει αναφορά. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα είναι οι God Is An Astronaut, οι οποίοι έχουν γίνει συνώνυμο του post rock και στα είκοσι χρόνια της καριέρας τους έχουν καταφέρει να ντύσουν με τα ηχοτοπία τους από ντοκυμαντέρ μέχρι πολύ προσωπικές στιγμές.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι God Is An Astronaut έχουν καταφέρει ένα πολύ σεβαστό airplay time στο MTV και θεωρούνται από τα συγκροτήματα με τη μεγαλύτερη διείσδυση σε μη rock μουσικό κοινό.
Αποκορύφωμα της καριέρας τους και δίσκος που έχει στιγματίσει και τη δική τους πορεία, αλλά και την πορεία όλου του ιδιώματος είναι φυσικά το “All Is Violent All Is Bright” του 2005, το οποίο απέδειξε ότι το underground δεν είναι αρκετό για αυτούς.
Δεκαπέντε χρόνια μετά οι God Is An Astronaut κυκλοφορούν το “Ghost Tapes #10”. Ο δίσκος αυτός ακολουθεί το “Epitaph”, το οποίο ήταν αφιερωμένο στην απώλεια ενός μικρού παιδιού και συγγενή του συγκροτήματος. Είναι πολύ λογικό ένα τόσο σημαντικό γεγονός να έχει αφήσει αρκετά κατάλοιπα, τόσο στην ψυχοσύνθεση, όσο και στη δημιουργικότητα των God Is An Astronaut κι αυτό γίνεται ξεκάθαρο ακούγοντας το “Burial”, το οποίο ήταν και το πρώτο κομμάτι που έγραψαν μετά την κυκλοφορία του “Epitaph”. Η σύνθεση αποτελεί ένα είδος κάθαρσης για το συγκρότημα, ώστε να κάνουν ένα βήμα μπροστά.
Η αλήθεια είναι ότι το έκαναν. Οι God Is An Astronaut μου δημιουργούσαν πάντα την αίσθηση μιας κινηματογραφικής ομαλής διακύμανσης. Η μουσική τους συνεχώς ημιτονοειδής, ήταν εξαιρετικά προβλεπόμενη και υπήρχαν φορές που ο ήχος τους είχε μια σύγχυση, φλερτάροντας αρκετά συχνά με το εύπεπτο. Στο “Ghost Tapes #10” η μουσική των God Is An Astronaut απέκτησε νεύρο, ένταση, έκπληξη και φυσικότητα. Φυσικότητα και όσον αφορά τα όργανα, αλλά όσον αφορά και το συναίσθημα.
Επένδυσαν αρκετό χρόνο στη μελέτη του ήχου τους, είτε αυτό αφορά τα πετάλια τους, τους ενισχυτές τους, είτε αυτό αφορά το πως κλιμακώνονται ή κλείνουν τα μέρη τους. Έτσι, ο ήχος του “Ghost Tapes #10” είναι πιο συναυλιακός και ελάχιστα αποστειρωμένος. Η τελική μορφή και μίξη των κομματιών είναι αποτέλεσμα αρκετών ωρών πρόβας και αυτό δείχνει έντονα ότι και χάρηκαν την δημιουργική διαδικασία, αλλά και ότι έκαναν πίσω οποιοδήποτε εγωισμό μπορεί να είχαν μεταξύ τους για το ποιο όργανό θα βγει πιο μπροστά στην παραγωγή.
Οι God Is An Astronaut κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα πολύ φρέσκο δίσκο έχοντας είκοσι χρόνια στη δισκογραφία. “Το Ghost Tapes #10” σε μαγνητίζει από το πρώτο άκουσμα και πιστεύω έντονα ότι το “All Is Violent All Is Bright” απέκτησε ένα δυνατό ανταγωνιστή…ίσως και αντικαταστάτη. Ο χρόνος θα δείξει.
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Comments
