“Beautiful curse”
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αφού το doom/sludge γαλουχήθηκε και εδραιώθηκε στην Αμερική, θα έχει και πολλούς ακόλουθους εκεί. Οι Graves At Sea προέρχονται από το Portland και προσπαθούν με το ντεμπούτο τους να μην παραμείνουν στους ακόλουθους, αλλά να δημιουργήσουν κάτι ξεχωριστό σε αυτό το χώρο.
Αυτό το καταφέρνουν κυρίως προσθέτοντας μια Mastodon αισθητική στον ήχο, ο οποίος κυμαίνεται σε αργό tempo, σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ηχητικά, αν βγάλουμε τα φωνητικά από την εξίσωση, θυμίζουν έντονα Cathedral στις πιο παραδοσιακές φόρμες τους, μαζί με progressive σημεία επηρεασμένα από Mastodon, όπως αναφέραμε ήδη. Μπορεί το όνομά τους και η προαναφερθείσα επιρροή να φέρνουν στο μυαλό θαλάσσιες εικόνες, ωστόσο ο δίσκος καταπιάνεται με πιο 'στεριανά' θέματα. Το κομμάτι "Minimum Slave" για παράδειγμα αναφέρεται στους ανθρώπους που είναι σκλάβοι στις εργασίες τους και στις συνθήκες τους, το "This Mental Sentence" προσπαθεί να περιγράψει την εμπειρία ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε τεχνητό κώμα, ενώ το "Waco 177" αναφέρεται στη σύλληψη 177 μηχανόβιων στην περιοχή Waco μετά από μια αιματηρή συμπλοκή πέρσι τον Μάιο.
Αυτή η γήινη προσέγγιση επιχειρείται και στη μουσική επένδυση, παρά τη μεγάλη διάρκεια των κομματιών και του δίσκου. Υπάρχουν βέβαια κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα, ωστόσο και αυτά είναι ενταγμένα στην προσπάθεια της εξερεύνησης όλο και περισσότερων στοιχείων κατά τη διάρκεια της σύνθεσης. Η προσπάθεια της ανάπτυξής της είναι αργή, μελωδική και μεθοδική. Υπάρχει και αρκετή εμπειρία πάντως, καθώς, παρόλο που αυτό είναι το ντεμπούτο τους, υπάρχουν σαν συγκρότημα εδώ και 10 χρόνια δουλεύοντας όσο περισσότερο γίνεται. Αυτή η εμπειρία γίνεται αισθητή στο 15λεπτο "The Ashes Made Her Beautiful", όπου καταφέρνουν να συνδυάσουν τέλεια την απόγνωση του ήχου με διάφορα έγχορδα όργανα, προσαρμόζοντας μια gothic αισθητική με αποτέλεσμα να πρόκειται τουλάχιστον για το πιο εντυπωσιακό κομμάτι τους, αν όχι το καλύτερο του δίσκου. Σε αυτό, γίνεται έντονος συναγωνισμός με το τελευταίο κομμάτι "Minimum Slave" που αναφέρθηκε νωρίτερα, και το οποίο κλείνει με τη μέγιστη δυνατή απόγνωση και κατάθλιψη που μπορεί να παράγει ένας τόσο σκοτεινός και απαισιόδοξος δίσκος, με το drone εξόδιο να αποτελεί το κερασάκι στην μίζερη τούρτα.
Μια αξιέπαινη, κατατονική doom/sludge δημιουργία, λοιπόν, η οποία ελπίζω να εδραιώσει το συγκρότημα που έψαχνε χρόνια ένα δισκογραφικό συμβόλαιο και είχε αναγκαστεί να διαλυθεί γι’ αυτό το λόγο. Μπορεί να πρόκειται για ντεμπούτο, αλλά περιέχει απόσταγμα ιδεών γύρω στα 10 χρόνια με τη μιζέρια, την κατάθλιψη και την απόγνωση να πρωταγωνιστούν και να μην αφήνουν τον ακροατή να πάρει ανάσα. Οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις επιτείνουν και αμβλύνουν τα συναισθήματα, κάνοντας το δίσκο αφιλόξενο και ακατάλληλο σε όποιον δεν αντέχει το σκοτάδι.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος