Ημερομηνία δημοσίευσης: 24 Ιουλίου 2017
Συνήθως, τις ταμπέλες τις χρησιμοποιούμε για να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και για να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε σε κάποιον πώς μοιάζει αυτό που θέλουμε να του προτείνουμε. Εμένα όμως, με εξιτάρει πάρα πολύ όταν βρίσκω συγκροτήματα που προσπαθούν να σπάσουν αυτήν την πεπατημένη και βαδίζουν ανάμεσα σε πολλούς κόσμους, προσπαθώντας να μπερδέψουν τους κριτικούς, ενώ ταυτόχρονα παίζουν κάτι πολύ απλό.
Τρανό παράδειγμα οι Ελβετοί Impure Wilhelmina. Προσδιορίζονται από πολλούς σαν post-metal, χωρίς όμως να γίνεται επακριβής επεξήγηση σε πιο σημείο τέμνονται περισσότερο, γιατί τα στοιχεία τους διαφέρουν εμφανέστατα από τους Neurosis ή τους Cult Of Luna. Πιο πολύ φέρνει σε εμπνευσμένο post-rock, με metal κιθάρες και νοοτροπία όμως, συν καθαρά φωνητικά, μαζί με μια μικρή δόση ύστερων Katatonia. Συν μια δόση indie rock και post-grunge, αυτό όμως δεν είναι τόσο εξώφθαλμο και χαρακτηριστικό στον ήχο τους.
Στο καινούργιο άλμπουμ πάντως, υπάρχουν και πολλές ελαφρώς ατονικές μελωδίες, οι οποίες ταιριάζουν με το ύφος και τα πολλά στρώματα των συνθέσεων, χάρη στα οποία, ενώ με την πρώτη ακρόαση ακούγονται ήδη όλα εμπνευσμένα, σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις ανακαλύπτονται περισσότερες λεπτομέρειες, οι οποίες δίνουν έμφαση σε κρυμμένα ηχοχρώματα, τα οποία ολοκληρώνουν την ονειρική διάσταση του δίσκου, την οποία απογειώνουν τα φωνητικά του ηγέτη του σχήματος, Michael Schindl. Βέβαια, υπάρχουν και ορισμένα, ελάχιστα όμως, σημεία, στα οποία δείχνουν και το post-hardcore παρελθόν τους μέσω ξεσπασμάτων, χωρίς όμως να ακούγονται παράταιρα στις συνθέσεις και στο ύφος του δίσκου.
Γι αυτό λοιπόν, όσοι δεν είστε ψυχαναγκαστικοί και ψάχνετε μουσικές αδιαφορώντας για τις ταμπέλες και τα μουσικά καλούπια και στερεότυπα, χαθείτε μέσα σε ένα δίσκο πλούσιο από μελωδίες, από εξαιρετικές συνθέσεις που διαθέτουν πολύ μεγάλο βάθος στις πτυχώσεις τους, κι από ένα εξαιρετικό δέσιμο ιδεών. Αλλά μη σταθείτε σε μία ή δύο ακροάσεις, καθώς αυτός ο δίσκος, μέσα στην απλότητά του, κρύβει πολλά μυστικά, απλά μεν, αλλά καλά κρυμμένα μέσα στην ομορφάδα των μελωδιών που περιβάλλουν τις συνθέσεις και κολλάνε στο μυαλό του ακροατή, μην αφήνοντάς τον να αφοσιωθεί κατευθείαν στην ολότητα του δίσκου.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
