Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Δεκεμβρίου 2016
Είναι κάποιες μπάντες με τις οποίες, όπως και να το κάνουμε, έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Μια εξ αυτών είναι και οι In Flames, οι οποίοι παρά τις όποιες αλλαγές εποίησαν στη μέχρι τώρα πορεία τους, δεν σταματούν να με συγκινούν. Έχουν αυτό το κάτι που πάντα θα μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα.
Ιδιαίτερα μετά και την προηγούμενη κυκλοφορία τους, “Siren Charms”, πολλοί τους ξέγραψαν, γιατί δεν επέστρεψαν στο death με το οποίο μας είχαν συστηθεί. Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχουν και οι οπαδοί που πριν τσουβαλιάσουν έναν δίσκο από την ταμπέλα που αυτός φέρει, του δίνουν χρόνο να τους διηγηθεί την ιστορία του.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το τελευταίο πόνημα των Σουηδών, “Battles”, το οποίο από τα πρωτοκυκλοφορηθέντα βιντεάκια έμοιαζε να επιστρέφει στα παλιά. Με το πλήρωμα του χρόνου βέβαια, διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά τουναντίον, γίνανε κι άλλα βήματα προς τον “εκμοντερνισμό” του ήχου τους. Ο Anders πλέον έχει απελευθερωθεί πλήρως και παντρεύει τα βρώμικα φωνητικά με τα άκρως ατμοσφαιρικά καθαρά του. Οι κιθάρες είναι στο σωστό tone και παρόλο που έχουμε έντονη χρήση ηλεκτρονικών samples η μίξη είναι εξαίσια με το καθετί να έχει τον χώρο που του αναλογεί και τα κομμάτια να “αναπνέουν”.
Ναι, προφανώς και δεν ξέχασα τους στίχους. Αν έχουν κάτι για το οποίο μπορούν να κοκορεύονται οι In Flames είναι οι στίχοι που τους χαρακτηρίζουν από τα σπάργανά τους. Ο δίσκος ονομάζεται “Battles”, και όχι τυχαία. Αναφέρετε σε μάχες που δίνουμε τόσο στην καθημερινότητά μας, όσο και γενικότερα στην ζωή μας. Η σύνδεση δε που γίνεται μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας, θα μπορούσε να ανήκει σε λογοτεχνικό έργο. Και παρόλα αυτά, έχεις ακόμη κόσμο να σου λέει ότι οι μεταλάδες απλά γκαρίζουν, την ώρα που ο άλλο βγάζει τα εσώψυχά του.
Έχουμε λοιπόν για ακόμη μία φορά έναν κλασσικό δίσκο In Flames, ο οποίος σε παρασύρει με περισσή ευκολία στη δίνη του. Οι στίχοι μιλάνε στην ψυχή σου και οι μελωδίες σε κάνουν να θες να ακούσεις ξανά και ξανά τον δίσκο. Προσωπικά, ταξιδεύω περί τις 10 ώρες κάθε εβδομάδα και με συντροφεύει εδώ και δύο εβδομάδες. Λέει πολλά νομίζω. Παρόλα αυτά, αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο, αυτό θα ήταν το “Wallflower”. Τόσο λόγο ατμόσφαιρας, όσο και λόγο θέματος.
Ακούστε λοιπόν τον δίσκο. Νιώστε τον να σας μιλάει. Αποβάλλεται όποιους ενδοιασμούς έχετε και αφεθείτε του. Δεν ξέρω αν θα σας κερδίσει αλλά σίγουρα θα ζήσετε μια μοναδική εμπειρία.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
