Ημερομηνία δημοσίευσης: 26 Φεβρουαρίου 2018
Θα παραμείνω στην ίδια ατμόσφαιρα με την προηγούμενη κριτική μου, καθώς ούτε η γεωγραφία αλλάζει, ούτε η μουσική σκηνή. Έτσι, μετά τους Human Serpent σειρά έχουν οι Αθηναίοι Inhibitions και το καινούργιο τους άλμπουμ “La Danse Macabre”, το οποίο κυκλοφορεί δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, “Flames of Desolation", και δέκα χρόνια μετά την ίδρυση τους. Οι Pain και Dimon’s Night ένωσαν και πάλι τις δυνάμεις τους και μας παρουσιάζουν δέκα συνθέσεις, διάρκειας 47 λεπτών, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν και πάλι μία διασκευή σε τραγούδι των Satyricon, που αυτή τη φορά είναι το “K.I.N.G.”.
Θα ξεκινήσω κι εδώ λέγοντας ότι συγκριτικά με τις προηγούμενες κυκλοφορίες, η παραγωγή του “La Danse Macabre” είναι λίγο πιο συμπαγής και λίγο πιο καθαρή, όμως οι Inhibitions δεν έκαναν το λάθος να βγάλουν τελείως τη βρομιά από τη μουσική τους, μιας και αυτό είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά του ήχου τους. Έτσι έχουμε ένα διαρκές πάντρεμα του βρόμικου ήχου, που προέρχεται κυρίως από τις παραμορφωμένες κιθάρες, και των μαύρων και άραχνων φωνητικών του Pain, με τις μελωδίες που αναδύονται από τα πλήκτρα, αλλά και από τις ίδιες τις κιθάρες, είτε αυτές παραμένουν παραμορφωμένες είτε καθαρές. Και όλο αυτό δημιουργεί πολλές φορές μια πολύ όμορφη αντίθεση, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στο πρώτο μισό του “Rusty Razor”, όπου οι αργές καθαρές μελωδίες της κιθάρας και το πιάνο συνδυάζονται με πολύ ωραίο τρόπο με τα black φωνητικά και μετά με τις στενάχωρες μελωδίες της παραμορφωμένης κιθάρας. Επίσης, η ωραία αυτή αντίθεση μεταξύ μελωδίας και βρομιάς, αλλά και μαυρίλας είναι ακόμα πιο έντονη στα πιο doom περάσματα, όπως συμβαίνει στο “Religion of Peace”.
Από ‘κει και πέρα, οι Αθηναίοι πατάνε γερά πάνω στο Black Metal παίζοντας συχνά με την ταχύτητα. Πότε κινούνται σε χαμηλά και mid-tempo επίπεδα, όπου τα πλήκτρα βρίσκουν ευκαιρία και ακούγονται περισσότερο, αποκτώντας πολλές φορές και πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, και πότε ανοίγουν το γκάζι, αφήνοντας τις κιθάρες και τα τύμπανα ελεύθερα να ξεχυθούν μπροστά και να παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους. Αυτό που προσωπικά μου άρεσε πολύ ήταν ότι σε κάποια γρήγορα ξεσπάσματα συμμετείχαν και τα πλήκτρα, αλλά με ένα πιο τρελαμένο παίξιμο, που έκανε τη μουσική να ακούγεται λίγο πιο χαοτική.
Τέλος, εκτός από το Black Metal (προφανώς) και τα στοιχεία Doom, που βρίσκονται διάσπαρτα στο δίσκο, οι Inhibitions αλατοπιπερώνουν συχνά τη μουσική τους αρκετά groovάτα περάσματα, που κάποιες φορές έχουν και μια δόση hard rock μέσα τους (βλέπε το κυρίως κιθαριστικό θέμα του “No Escape”, το οποίο είναι και αρκετά χορευτικό).
Χωρίς να είναι πομπώδες ή να φτάνει στα όρια του επικού, το “Le Danse Macabre” είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο άλμπουμ που όπως προείπα παντρεύει με πολύ ωραίο τρόπο τη βρομιά και το ζόφος με την μελωδία, η οποία σε ορισμένες στιγμές φτάνει και στα όρια του λυρισμού. Η συνεχής εναλλαγή ανάμεσα στα γρήγορα Black Metal ξεσπάσματα, στα αργά doomάτα περάσματα και στις αργές και mid-tempo μελωδικές στιγμές, δημιουργεί ένα ποικιλόμορφο μουσικό κράμα που στη χειρότερη περίπτωση θα ικανοποιήσει εκείνους που θα αποκτήσουν και θα ακούσουν τον συγκεκριμένο δίσκο.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
