Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Νέος δίσκος Iron Maiden μετά το επιτυχημένο “The Book Of Souls” και την υπερεπιτυχημένη περιοδεία του 2018 που τους έφερε ξανά θριαμβευτές στην Ελλάδα. Κοινώς, ζούμε μέρες δόξας των Βρετανών θρύλων. Και η αγωνία χτύπησε κόκκινο στο άκουσμα ότι κυκλοφορεί το “Senjutsu”, η νέα δουλειά του συγκροτήματος. Το πήραμε, το ακούσαμε και πάμε για κουβεντούλα…
Heavy metal το λένε και κανείς δεν το πρεσβεύει καλύτερα από τους Iron Maiden. Η μουσική που αγαπήσαμε από μικροί λοιπόν, είναι εδώ. Ο μεγαλοπρεπής ήχος της μπάντας από το “Brave New World” κι έπειτα, βρίσκεται εδώ σε όλο του το μεγαλείο, αλλά και με κάποιες διαφορές. Έχουμε επικά progressive metal σημεία, που ανεβάζουν κατακόρυφα τις συνθέσεις σε ποιότητα, όπως συνηθίζουν οι Maiden την τελευταία εικοσαετία, έχουμε περάσματα βρετανικού prog rock και hard rock, κάτι που προσωπικά πάντα με ενθουσιάζει και έχουμε και λοξές ματιές προς το κλασσικό rock. Οι 10 συνθέσεις του “Senjutsu” απλώνονται σε δύο CD, οι διάρκειες κυμαίνονται από 4 ως 12 λεπτά και φυσικά έχουμε πολλά κι ενδιαφέροντα να ακούσουμε.
Αμέσως μετά την πρώτη ακρόαση, έχεις εύκολα ξεχωρίσει τα “Stratego”, “The Writing On The Wall” (που στην αρχή μου ξίνιζε, αλλά κακώς), “Lost In A Lost World”, “The Time Machine” και “The Parchment”. Ξεκινώντας από το πρώτο, μιλάμε για σύνθεση των Gers (ναι, πάλι αυτός), Harris και αποτελεί την πρώτη μεγάλη επιτυχία του άλμπουμ. Άμεσο κομμάτι με χαρακτηριστική μελωδία που δύσκολα φεύγει απ΄ το μυαλό του ακροατή. Το επόμενο είναι σύνθεση των Smith, Dickinson και είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ΄ όσα ακούμε από τους Βρετανούς τα τελευταία 21 χρόνια. Πιο πολύ προς το hard rock, το “The Writing On The Wall” παρουσιάστηκε σαν πρώτο single, αφήνοντας ανάμεικτα συναισθήματα αρχικά, αδίκως βέβαια θα πρόσθετα.
Tα υπόλοιπα τρία είναι πραγματική αποθέωση. Το δίδυμο Gers, Harris το συναντάμε και στο “The Time Machine”, συνεχίζοντας το σερί των σπουδαίων συνθέσεων που συνυπογράφει ο Janick. Στα άλλα δύο λάμπει το άστρο του αρχηγού Steve, ο οποίος αναλαμβάνει και τα πλήκτρα στο άλμπουμ. Δίνει έναν επικό τόνο σε αυτά τα κομμάτια, τα οποία είναι πολύπλοκα, με εξαιρετικότατη κιθαριστική δουλειά υψηλοτάτου επιπέδου. Ο ορισμός της προοδευτικής μουσικής βρίσκεται εδώ και εκτοξεύει το “Senjutsu”. Άφησα το “Death Of The Celts” για το τέλος, το οποίο είναι εύκολο 100% να γίνει το αντίστοιχο “The Clansman” για τις νεότερες γεννιές των οπαδών της μπάντας, καθότι η ομοιότητα είναι προφανής και μιλάμε για κομματάρα. Ακόμα και στη διάρκεια είναι κοντά. Δεν ξέρω από ποιους δίσκους μετά την επανένωση είναι καλύτερο τελικά το “Senjutsu” ή όχι, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι στην τρομερή δισκογραφική τους πορεία, οι Iron Maiden δεν έχουν κακό άλμπουμ. Για τη μετριότητα ή όχι μερικών υπάρχει συζήτηση μπόλικη, αλλά κακό με την πλήρη έννοια όχι.
Συμπερασματικά, μιλάμε για μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Σε ουκ ολίγες λίστες θα φιγουράρει στην πρώτη θέση και δίκαια. Οι Maiden δε συντηρούν απλά το μύθο τους με αξιοπρέπεια, αλλά κοιτάνε πάντα μπροστά, συνεχίζοντας το αδιανόητο σερί τους. Μοναδική παρένθεση για τον γράφοντα είναι το “Nights Of The Dead, Legacy Of The Beast: Live In Mexico City”, που συγκριτικά με το “The Book Of Souls: Live Chapter” υστερεί σημαντικά, αλλά κομμάτια να γίνει. Ένας ακόμα σπουδαίος δίσκος, υποθέτω και η περιοδεία που θα ακολουθήσει θα σπείρει πανικό. Οι Βρετανοί θρύλοι είναι το ίδιο το metal και δεν βλέπουν κανέναν άλλον. Αυτή είναι η πραγματικότητα και ας την αποδεχτούν άπαντες. Up The Irons τώρα και για πάντα…
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
