Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Αυγούστου 2017
Ο πρόλογος σε κριτική δίσκου του Jack Starr είναι μεγάλη παγίδα. Αν προσπαθήσεις να παραθέσεις ένα αντιπροσωπευτικό βιογραφικό του, θα ξεφύγεις πολύ. Αν προσπαθήσεις να παρουσιάσεις τα επιτευγματά του, θα γίνεις μεγαλόστομος και πομπώδης, κι αν αναφερθείς στις χαμένες ευκαιρίες, θα γίνεις μελοδραματικός. Εγώ θα αποφύγω αυτόν τον «σκόπελο», έχοντας ως εναρκτήριο σημείο το πρόσφατο παρελθόν του.
Η επιστροφή του Jack Starr στα 00s, η αλήθεια είναι ότι δεν βρήκε την προσδοκώμενη ανταπόκριση, αν και παρήγαγε δύο αξιόλογα άλμπουμ (ειδικά το “Defiance” ήταν πολύ καλό). Τότε, όμως, ήρθε στο κρίσιμο σημείο το “Land Of The Dead” και έδωσε στην μπάντα την ώθηση που χρειαζόταν. Το ερώτημα που όλοι είχαμε, ήταν, αν αυτό το άλμπουμ ήταν μόνο ένα πυροτέχνημα ή η επανεκκίνηση της καριέρας του Jack Starr και το πρώτο φιλόδοξο βήμα σε μια ανοδική πορεία. Το “Stand Your Ground” είναι η καθυστερημένη απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Κατά γενική ομολογία, το “Land Of The Dead” ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα κι ο διάδοχος του θα είχε δύσκολο έργο στο να διατηρήσει και ίσως να επαυξήσει τα κεκτημένα. Αν και ο χρόνος θα αποκαλύψει στο μέλλον με ακρίβεια την πλήρη εικόνα, το “Stand Your Ground” φαίνεται ότι τα κατάφερε καλά.
Καταρχάς, κάθε συγκρότημα που έχει στις τάξεις του τον Todd Michael Hall θα πρέπει να αποκλείεται από όλους τους μουσικούς διαγωνισμούς... λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού!! Αφού απογείωσε τους Riot (V) στη δισκάρα “Unleash The Fire”, ήρθε με χαρακτηριστική άνεση να κλέψει την παράσταση και στο “Stand Your Ground”. Μιλάμε χαλαρά για έναν από τους καλύτερους τραγουδιστές της κατηγορίας του. Φυσικά, κι ο Jack Starr δεν πάει πίσω. Έχοντας κρατηθεί μακριά από τον ναρκισσισμό και την επιδειξιομανία των περισσότερων συναδέλφων του, έχει για άλλη μια φορά καταφέρει με το μεστό και ουσιαστικό παίξιμό του να ανεβάζει και την πιο μέτρια σύνθεση. Ουσιαστικά, αυτός είναι που κάνει το άλμπουμ πιο «γλυκόπιοτο» και (μ)εθιστικό. Θα ήταν, όμως, αδικία να μην αναφερθούμε και στους υπόλοιπους μουσικούς που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και αναβαθμίζουν σημαντικά το τελικό αποτέλεσμα. Επίσης, η παραγωγή είναι πιο «πολύχρωμη», ζωντανή και εκφραστική από κάθε άλλη φορά.
Τώρα οι συνθέσεις... Αν και υπάρχουν αδύναμα κομμάτια (για παράδειγμα το σχεδόν euro-power, “Destiny”), το άλμπουμ σαν σύνολο παραμένει απολαυστικό. Κι αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε μονάδες, τα επικά “Enemy” και “Hero” είναι αντίστοιχα σε ποιότητα με άλλα μεγάλα έπη του παρελθόντος του Jack. Το εκπληκτικό ομώνυμο είναι μάλλον το πιο φιλόδοξο του δίσκου, καθώς διαρκεί πάνω από 10 λεπτά και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή με τις αρκετές αλλαγές του και τον «βασιλιά των ριφ» να κυριαρχεί ως βασικό θέμα σε όλο το τραγούδι. Για την ιστορία, το “Stand Your Ground” μου θύμισε αρκετά το “Light In The Black“ των Rainbow. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα δυνατά κομμάτια που ξεχωρίζουν (όπως τα “The Sky Is Falling”, “Escape From The Night”, “Stronger Than Steel”κ.α.) αλλά θα σταθώ στο μπαλαντοειδές ”Worlds Apart”,στο οποίο ο Jack Starr θυμάται τη blues πλευρά του και μας προσφέρει ένα πανέμορφο συναισθηματικό κομμάτι.
Δεν ξέρω ποιές μπορεί να είναι οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες του κοινού από ένα βετεράνο μουσικό. Συνήθως οι περισσότεροι ικανοποιούνται με το να τους βλέπουν, με νοσταλγική διάθεση, να περιφέρονται ως θλιβερή παρωδία του παλιότερου εαυτού τους, έχοντας σαν αφορμή ένα προσχηματικό νέο άλμπουμ για να δικαιολογήσει την περιοδεία τους. Ο Jack Starr, όμως, αγαπητοί αναγνώστες δεν είναι ένας απ’αυτούς! Έχει τα κότσια και την έμπνευση να κάνει «πρωταθλητισμό» εν έτη 2017. Να γράφει ακόμα αλμπουμάρες και τραγουδάρες, που να ικανοποιούν απόλυτα τους παλιούς οπαδούς και να φέρνουν κοντά του νέους. Κι αν ίσως η Ιστορία δεν τον δικαίωσε απόλυτα, στη συνείδηση και την καρδιά μας έχει για πάντα καταχωρηθεί ως ένας από τους «μεγάλους»...
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
The Shadowcaster
Comments
