Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Οι metal gods μίλησαν ξανά.
Οι κοινοί θνητοί οφείλουν να ακούσουν.
Όποιος αγαπάει τη metal -και σέβεται τον εαυτό του- οφείλει να αναγνωρίζει κάποια πολύ βασικά ονόματα του χώρου, ακόμα κι αν δεν είναι μέρος των μουσικών προτιμήσεών του. Ονόματα όπως οι Iron Maiden, οι Metallica και οι Black Sabbath έχουν γράψει τη δικιά τους ιστορία στον σκληρό ήχο, και -κυριολεκτικά- πρέπει να ζεις κάτω από μία πέτρα για να μην έχεις ακούσει το όνομά τους έστω και μία φορά στη ζωή σου.
Δίπλα από τους παραπάνω, ελάχιστα συγκροτήματα μπορούν να σταθούν και ακόμα λιγότερα να τους συναγωνιστούν στα ίσια. Ένα από αυτά χωρίς καμία αμφιβολία είναι οι ασύγκριτοι και ανεπανάληπτοι Judas Priest, οι οποίοι έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα το ιδιώμα του metal στα -ελπίζουμε- ατελείωτα χρόνια ύπαρξής τους. Μετά από πενήντα (!) ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, η παρέα από το Birmingham αρνείται να σταματήσει να κάνει αυτό που αγαπάει, κι επιστρέφει στο προσκήνιο με τον εικοστό δίσκο της απαστράπτουσας καριέρας της, με τίτλο “Invincible Shield”.
Τοποθετώντας πάνω στη ζυγαριά τη θρυλική καριέρα των Priest, με τους αναρίθμητους metal ύμνους που όλοι μας σιγοτραγουδάμε (παραδεχτείτε το), τον πατέρα χρόνο που περνάει για όλους μας χωρίς έλεος και τα δεδομένα της μεταλλικής σκηνής εν έτει 2024, το άλμπουμ είναι συγκλονιστικό. Οι περισσότεροι -κι εγώ μαζί σε αυτούς- περιμέναμε έναν αξιοπρεπή δίσκο, αντάξιο του ονόματος και της κληρονομιάς των Judas Priest, κρατώντας όμως μικρό καλάθι. Προς μεγάλη μας έκπληξη ωστόσο, το “Invincible Shield” ξεπερνάει τις προσδοκίες, και κατά πολύ.
Το δυναμικό μπάσιμο με τα “Panic Attack” και “The Serpent And The King” κοιτάει στα μάτια οποιαδήποτε σύγχρονη μπάντα του NWOBHM και όχι μόνο, με τον αειθαλή Rob Halford να τραγουδά σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από το απόγειο της καριέρας του στις αρχές των 90s. Οι «συνήθεις ύποπτοι» Ian Hill και Scott Travis σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα φέρνουν για άλλη μια φορά την αποστολή τους εις πέρας με επαγγελματικότητα και άνεση, δείχνοντας το πόσο τεράστιοι μουσικοί είναι.
Δεν θα ήταν κριτική Judas Priest όμως, εάν δεν αφιερώναμε μια παράγραφο για το trademark χαρακτηριστικό της μπάντας -και μιας ολόκληρης μουσικής σκηνής πλέον- τις δίδυμες κιθάρες. Ο τιτάνας Glenn Tipton μπορεί να μην έχει εδώ και αρκετά χρόνια στο πλευρό του τον K.K. Downing, αλλά ο «νεαρός» Ritchie Faulkner ανταποκρίνεται και με το παραπάνω στις γιγάντιες απαιτήσεις της εν λόγω θέσης, δίνοντας μια αναγκαία ζωηράδα σε κάθε δίσκο που συμμετέχει. Τα εμπνευσμένα riff του Faulkner και οι γνωστές αλλά μη εξαιρετέες δισολίες κι εναλλαγές μεταξύ αυτού και του Tipton δίνουν σε κομμάτια όπως το “Gates Of Hell” και το “Escape From Reality” τη βαρύτητα και τη μαγεία ενός κλασσικού Judas Priest άσματος.
Συνοψίζοντας, στα μάτια μου το “Invincible Shield” είναι πολύ καλό, ξεπερνάει τις προσδοκίες ακόμα και του πιο αισιόδοξου φαν της παλιάς σχολής του British Metal και πετυχαίνει διάνα τον σκοπό του, να διατηρήσει δηλαδή το όνομα των Judas Priest στο προσκήνιο. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του δίσκου, η μεταλλική ασπίδα των metal gods παραμένει άτρωτη και ακατάβλητη, μισό αιώνα μετά. Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να συγκρίνουμε τον δίσκο αυτό με απάτητες κορυφές του παρελθόντος, όπως το “Painkiller” ή το “Defenders Of The Faith”, οποιαδήποτε σύγκριση είναι ανούσια και προβοκατόρικη. Στο τέλος της ημέρας, το άλμπουμ είναι αυτό που είναι και όσοι έχουν τη διαύγεια να το κρίνουν με τον κατάλληλο τρόπο θα αποζημιωθούν κατάλληλα.
Βαθμολογία: 81/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
JUDAS PRIEST - “Invincible Shield”
Sony Music Entertainment (2024
Comments
