“The Zenith Waits”
Όταν αναβιώνει ένα retro είδος, τα συγκροτήματα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια προσπαθώντας να κερδίσουν εντυπώσεις και να εδραιωθούν στον ήχο, θεωρώντας ότι τώρα που το είδος βρίσκεται στη μόδα έχουν πιθανότητες να ακουστούν. Στην προκείμενη περίπτωση των Kaleidobolt, μιλάμε για το παλαιολιθικό progressive rock.
Σε αντίθεση με το ντεμπούτο όμως, ο ήχος έχει μπολιαστεί με μερικά ψυχεδέλικα στοιχεία, αλλά και με μπόλικες hard rock δόσεις. Να σημειώσουμε πως πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ των Φιλανδών μέσα σε δύο χρόνια, οπότε μια τόσο σύντομη κυκλοφορία με τόσο σημαντικές αλλαγές είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Η διαφορά τους όμως με τα διάφορα progressive rock σχήματα που έχουν ξεπηδήσει τον τελευταίο καιρό, είναι πως όχι απλώς τα τραγούδια βασίζονται στον κιθαριστικό ήχο, με τις Black Sabbath επιρροές να είναι ευκρινέστατες, αλλά να μη διακρίνεται κανένα ίχνος πλήκτρων ή έστω Hammond, παρά μόνο ορισμένα ελάχιστα σημεία με πιάνο.
Όπως αναφέραμε, οι Sabbath επιρροές είναι εμφανής στην τραγουδοποιία αλλά και στο riffing, κι αυτό είναι εμφανές στη σκληράδα του ήχου. Μάλιστα, οι επιρροές αντλούνται από τις πιο up-tempo επιρροές των Βρετανών, με αποτέλεσμα να μπορεί κάποιος να διακρίνει και αρκετά stoner στοιχεία στον ήχο λόγω αυτού του γεγονότος. Η παραγωγή βέβαια κάνει προσπάθειες για την αποφυγή αυτής της ομοιότητας (προσπαθεί να κρατηθεί σε ελαφρά επίπεδα και βρίσκεται μακριά από το βαρύ ήχo των Βρετανών), αλλά ακόμα κι έτσι υπάρχουν διακριτές ομοιότητες.
Μη φανταστείτε πάντως πως ολόκληρο το άλμπουμ είναι μια ωδή στους Sabbath. Η ανάλυση της ομοιότητας αφορά αποκλειστικά τον τρόπο εκτέλεσης των riffs, καθώς όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που απαντώνται σε ένα τυπικό κιθαριστικό progressive rock άλμπουμ βρίσκονται εδώ. Οι ψυχεδέλικες στιγμές που αναφέρθηκαν προηγουμένως, βρίσκονται διάσπαρτες στο δίσκο, αλλά δεν πρωταγωνιστούν και δεν κάνουν τη διαφορά. Πρόκειται για μια καλή προσπάθεια, χρειάζεται όμως περισσότερη προσθήκη προσωπικότητας στις μελλοντικές δουλειές τους.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος